ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

[...] Επισημαίνεται ότι ο Νικόλαος Λογάδης ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας από το 1820, ενώ υπάρχουν αναφορές πως και ο Αναστάσιος Μανάκης ήταν Φιλικός. Μέσα σε αυτή την εξαιρε­τική εκπαιδευτική συγκυρία, ο Μαυροκέφαλος μορφώνεται, αποκτά παι­δεία και ικανότητες που θα του είναι ιδιαίτερα χρήσιμες στο μέλλον. Εκεί θα γνωρίσει τους Έλληνες και Ρωμαίους φιλοσόφους και ιστορικούς, με συνέπεια να γράφει και να συντάσσει τον λόγο του με τρόπο και ύφος εντελώς διαφορετικά από όλους τους άλλους συμβολαιογράφους, να δημιουργεί λέξεις και να χρησιμοποιεί στα γραπτά του ένα γλωσσικό ιδίωμα μοναδικό...

[...] Αρχικά το Κεντρικό Σχολείο στεγάσθηκε στο οίκημα όπου παλιότερα συνεδρίαζε το «Πανελλήνιον», δηλαδή το Γνωμοδοτικό Σώμα που ιδρύθηκε, το 1828, από τον Καποδίστρια. Το κτίριο αυτό, μολονότι επισκευάσθηκε και διαρρυθμίσθηκε για τις ανάγκες του Σχολείου, σύντομα αποδείχθηκε ότι δεν ήταν σε θέση να καλύψει τον συνεχώς αυξανόμε­νο αριθμό των μα­θητών. Η λύση δό­θηκε άμεσα από τον προσωπικό φίλο του Καποδίστρια, φιλέλληνα, τιμημένο με τον τίτλο του Ευεργέτη του Ελληνικού Έθνους, τον Ελβετό τραπε­ζίτη Εϋνάρδο, με τη συνδρομή του οποίου κτίσθηκε νέο οικοδόμημα ευρύχωρο, το οποίο ονομάσθηκε Εϋνάρδειο. Οι τοίχοι του είχαν στολισθεί με προτομές αρχαίων ποιητών, ρητόρων, ιστορικών και φιλοσόφων, ώστε να αποτελούν πρότυπα για τους νέους μαθητές...

[...] Την εποχή εκείνη υπήρχαν με­ρικά, υποτυπώδη βέβαια, σχο­λεία, όπως, υποτυπώδη επίσης, νοσηλευτήρια για τους πληγωμένους. Το να θέλει όμως ο Νικηταράς να έχει πρώτος την ιδέα της ιδρύσεως της πρώτης ελληνικής Σκη­νής, το πράγμα είναι πολύ περίερ­γο και χαρακτηρίζει τον άνδρα. Ήθελε, παντού και πάντοτε, να είναι ο πρώτος. Ο Νικηταράς βέβαια, σαν κοσμογυρισμένος, ήξερε και την επίδραση του θεάτρου, αλλά για την εποχή εκείνη το πράγμα καταντά απίστευτο. Και ασφαλώς δεν πραγματοποιήθηκε, αφού και ο ίδιος κατόπιν συνέχισε να πολεμά και στο πόδι του άφησε επίτροπο...

[...] Το περιστατικό της βάπτισης του Ιησού σε όλες τις εκδοχές του (Μτ. 3:13-17//Μκ. 1:9-11//Λκ. 3:21-22//Ιω. 1:29-34) έχει προσαρμοστεί στις χριστολογικές ιδέες του κάθε ευαγγελιστή. Στο κατά Μάρκον ο Ιησούς εισάγεται για πρώτη φορά στο προσκήνιο στο 1:9 καθώς έρχεται να βαπτιστεί από τον Ιωάννη στον ποταμό Ιορδάνη. Η διήγηση είναι σύντομη και απλή χωρίς λεπτομέρειες. Είναι πράγματι παράξενο πως ένα τόσο σημαντικό γεγονός περιορίζεται μόνο σε τρεις στίχους στο κατά Μάρκον. Ο Ιησούς εδώ παρουσιάζεται χωρίς κάποιον χριστολογικό τίτλο με τον τόπο καταγωγής του μόνο να δηλώνεται στο κείμενο (ἀπὸ Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας)...

[..] Και εξήλθε από εκεί και έρχεται στην πατρίδα του, και τον ακολουθούν οι μαθητές του. Και όταν ήρθε το Σάββατο, άρχισε να διδάσκει στη συναγωγή. Και πολλοί, καθώς άκουγαν, εκπλήσσονταν και έλεγαν: «Από πού έρχονται σε τούτον αυτά, και τι σοφία είναι αυτή που δόθηκε σε τούτον, και από πού έρχονται οι δυνάμεις τέτοιου είδους που γίνονται με τα χέρια του; Δεν είναι αυτός ο ξυλουργός, ο γιος της Μαρίας και ο αδελφός του Ιακώβου και του Ιωσή και του Ιούδα και του Σίμωνα; Και δεν είναι οι αδελφές του εδώ κοντά μας;» Και σκανδαλίζονταν σ’ αυτόν. Και τους έλεγε ο Ιησούς: «Δεν υπάρχει προφήτης ατίμητος παρά μόνο στην πατρίδα του και στους  συγγενείς του και στην οικία του». Και δεν μπορούσε εκεί να κάνει καμιά θαυματουργική δύναμη παρά μόνο επέθεσε τα χέρια σε λίγους αρρώστους και τους θεράπευσε. Και θαύμαζε για την απιστία τους. Και περιήλθε γύρω τα χωριά διδάσκοντας...