ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

[...] Το 1900 δυνάμει του 29.184 συμβολαίου του συμβολαιογράφου Τάσου Ν. Οικονόμου κάποιοι εκ των κληρονόμων Ιωάννη Κολοκοτρώνη υπόσχονται και αναλαμβάνουν την υποχρέωση έναντι των αδελφών Ρετάλη, ότι εάν ζητήσουν κάποιο ποσοστό  εκ του ανωτέρω μείζονος αγρού οι κληρονόμοι του Παναγιωτάκη Θ. Κολοκοτρώνη με τους οποίους, όπως αναφέρθηκε και ανωτέρω βρίσκονταν σε αντιπαράθεση θα αναλάβουν αυτή την σχετική οικονομική υποχρέωση και δεν θα ευθύνονται οι αδερφοί Ρετάλη. Πιθανότατα έτσι ολοκληρώθηκε η σχετική αντιπαράθεση...

[...] Πολλοί πιστεύουν ότι η δημοκρατία είναι απλώς ένα πολίτευμα. Αρκεί να διασφαλίζεται κάθε τέσσερα χρόνια η εκλογή του νέου Πρωθυπουργού, Υπουργού, Βουλευτή, Δημάρχου, Περιφερειάρχη και όλων των άλλων εκλεγμένων αρχών για να ονομαστεί το πολίτευμα αυτό Δημοκρατία. Αλλά αυτό δεν αρκεί  από μόνο του. Στην εποχή μας έχουμε μία πληθώρα ολιγαρχών οι οποίοι έχουν εκλεγεί μεν από το λαό όμως είναι αυταρχικοί, αντιθεσμικοί και έξω από το δημοκρατικό ιδεώδες και την δημοκρατική αρετή στη λειτουργία τους, στις πρακτικές και στις συμπεριφορές τους...

«Τα παιδιά διάβαζαν και επαναλάμβαναν όλα μαζί μεγαλόφωνα το μάθημα της ημέρας. Ο διδάσκαλος εξήγησε στον περιηγητή τη μέθοδο διδασκαλίας και του έδειξε τα βιβλία που χρησιμοποιούσε. Τη Γραμματική του Λάσκαρη μερικά αποσπάσματα αρχαίων Ελλήνων κλασικών τυπωμένα στην Κέρκυρα και τη Ρητορική του Οικονόμου. Ύστερα κάλεσε τους πιο καλούς μαθητές να απαγγείλουν μερικές σκηνές από το ηρωικό δράμα “Ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες”, είχε δημοσιευτεί το 1816 με δαπάνες ενός Υδραίου καπετάνιου»...

«...Αι δύο ορειναί πυροβολαρχίαι μας υπό τον Μήτσαν και Φραντζήν εκεραυνοβόλουν δια βολιδοφόρων οβίδων, απεσυνέθετον τας τουρκικάς φάλαγγας...Περί την 8ην το πυρ σφοδρότερον...Αίφνης περί ώραν 10η δύο ίλαι τουρκικού ιππικού απήλθον να καταλάβουν μικρόν λόφον κάτωθεν της ορεινής πυροβολαρχίας του Μήτσα αλλά τους εδέχθησαν δια ραγδαίου πυρός αφήσαντες αυτούς να πλησιάσωσι μέχρις εκατόν μέτρων.... Η καταστροφή του τουρκικού ιππικού υπήρξε τελεία...».

[...] Είναι γνωστό, πως τα πρόσωπα εκείνα που η παρουσία τους δημιουργούσε διάφορα προβλήματα στην οικογένεια και στον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο κρίνονταν ανεπιθύμητα και απομακρύνονταν με επιλογή μάλιστα της οικογένειας. Η πιο συνηθισμένη κατάληξη ήταν ο εγκλεισμός τους σε μοναστήρια και αργότερα σε ιδρύματα που ήσαν ειδικά διαμορφωμένα, ώστε να δέχονται διάφορες «θεραπευτικές» υπηρεσίες, ανάλογα με το είδος και τον βαθμό της αναπηρίας για μεγαλύτερο ή μικρότερο χρονικό διάστημα και με όχι ιδιαίτερα φιλάδελφα συναισθήματα...