ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

[...] Ο Σπετσιώτης Ναύαρχος δεν καταχωρήθηκε ως περίλα­μπρος νικητής, όχι γιατί δεν ήταν ή γιατί δεν του άξιζε, μα διότι δρούσε σε ένα σύνθετο πλέγμα, αλληλοσυνδεόμενο με τα πολυπληθή μισθοσυντήρητα πληρώματα του κα­κού έως ανύπαρκτου συντονισμού μεταξύ των ναυτικών κέντρων και, κυρίως, εν μέσω της αιμοσταγούς αδελφι­κής έριδας, καθ' ον χρόνον ο Οθωμανός δυνάστης επα­νέκαμπτε και διέλυε τις επαναστατικές εστίες. Σε τέτοιες χαλεπές καταστάσεις ο Ναύαρχος Ανδρούτσος, πέρα από την πολεμική ανδρεία, επέδειξε πλεόνασμα σωφροσύνης, οξυδέρκειας και πνεύμα καταλλαγής...

[...] Ο πρώτος Κυβερνήτης του νεοσύστατου ελληνικού κράτους είχε σπουδάσει για­τρός στη φημισμένη Ιατρική Σχολή της Πάδοβας. Η προσωπογραφία του κοσμεί την περίφημη Αίθουσα των Σαράντα στο ιστορικό κτίριο του Πανεπιστημίου, το λεγόμενο Παλάτσο Μπο (Palazzo Βο). Η αίθουσα φιλοξενεί σαράντα προσωπογραφίες, σε σχεδόν φυσικό μέγεθος, των σαράντα διασημότερων ξέ­νων φοιτητών που σπούδασαν στην Πάδοβα και διακρίθηκαν σε πολιτικά αξι­ώματα της πατρίδας τους. Οι προσωπογραφίες (με τέμπερα) φιλοτεχνήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1940 από το ζωγράφο Giacomo dal Forno...

[...] Εγώ δε θέλων να διορθώσω κατά δύναμιν το δυστύχημα, επεχείρησα και ετρύπησα τας μασχάλας, τους κροτάφους και τα ριζαύτια δια να εξατμίσω εκείθεν όλα τα υγρά, υποφέρων δεινήν βρώμαν ομού μετά του υιού μου Νικολάου συμβοηθούντος. Δεν έλειψε και ο φαρμακοποιός Μάν. Γερμανός, να συνεισφέρει διάφορα αρώματα, αλόην, καμφοράν και άλλα, εξ ων εγεμίσαμεν όλα τα κύρια μέρη του πτώματος και ούτως ανθείξεν αυτό διά την μεγάλην επικήδειον τελετήν, την γενομένην μετά οκτώ ημέρας του θανάτου εις την εκκλησίαν του Αγίου Γεωργίου εν μέσω παγκοίνου κλαυθμού ….».

[...] Ο Ιππόλυτος ήταν γιος του Θησέα, καρπός του έρωτά του με μια αμαζόνα (την Ιππολύτη ή την Αντιόπη). Πριν νυμφευθεί την κόρη του Μίνωα Φαίδρα, ο Θησέας έστειλε τον μικρό γιο του στην Τροιζήνα για να ανατραφεί στην αυλή του Πιτθέα και να γίνει εκεί βασιλιάς. Μεγαλώνοντας ο Ιππόλυτος έγινε ένας όμορφος νέος, που ήταν πιστός οπαδός της Αρτέμιδος και αγαπούσε με πάθος το κυνήγι, ενώ υποτιμούσε τον έρωτα για τις γυναίκες. Η Αφροδίτη θύμωσε για την περιφρόνηση που της έδειχνε και για να τον εκδικηθεί, έσπρωξε τη μητριά του σε άνομο έρωτα για τον προγονό της...

[...] Οι ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας είχαν πεισθεί ότι για να πετύχει το κίνημα έπρεπε να έχουν την οικονομική, ηθική και πνευματική σύμπραξη των ισχυρών οικονομικά τάξεων του έθνους, όχι μόνο του εξωτερικού αλλά και μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Συνεπώς, αυτές οι τοπικές ελίτ ήταν απαραίτητες προκειμένου να επιτευχθεί ο αντικειμενικός της στόχος. Όπως γράφει και ο Ξάνθος στα Απομνημονεύματά του, οι ιδρυτές της είχαν καταλάβει τη σημασία της συμμετοχής των προεστών, κυρίως των προεστών της Πελοποννήσου στην Επανάσταση, για την επιτυχία της. Η πολιτική τους εμπειρία, η οικονομική τους δύναμη και η μεγάλη επιρροή που ασκούσαν πάνω στο λαό καθιστούσαν τη μύηση και τη συμμετοχή τους μία εντελώς απαραίτητη προϋπόθεση. Γι’ αυτό οι απόστολοι της Εταιρείας, από το καλοκαίρι του 1818, άρχισαν να μυούν του προεστούς της Πελοποννήσου στο μυστικό της. Οι κατάλογοι των μελών της στην Πελοπόννησο δείχνουν καθαρά ότι η συμμετοχή τους ήταν πολύ μεγάλη....