ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

[...] Εγώ δε θέλων να διορθώσω κατά δύναμιν το δυστύχημα, επεχείρησα και ετρύπησα τας μασχάλας, τους κροτάφους και τα ριζαύτια δια να εξατμίσω εκείθεν όλα τα υγρά, υποφέρων δεινήν βρώμαν ομού μετά του υιού μου Νικολάου συμβοηθούντος. Δεν έλειψε και ο φαρμακοποιός Μάν. Γερμανός, να συνεισφέρει διάφορα αρώματα, αλόην, καμφοράν και άλλα, εξ ων εγεμίσαμεν όλα τα κύρια μέρη του πτώματος και ούτως ανθείξεν αυτό διά την μεγάλην επικήδειον τελετήν, την γενομένην μετά οκτώ ημέρας του θανάτου εις την εκκλησίαν του Αγίου Γεωργίου εν μέσω παγκοίνου κλαυθμού ….».

[...] Ο Ιππόλυτος ήταν γιος του Θησέα, καρπός του έρωτά του με μια αμαζόνα (την Ιππολύτη ή την Αντιόπη). Πριν νυμφευθεί την κόρη του Μίνωα Φαίδρα, ο Θησέας έστειλε τον μικρό γιο του στην Τροιζήνα για να ανατραφεί στην αυλή του Πιτθέα και να γίνει εκεί βασιλιάς. Μεγαλώνοντας ο Ιππόλυτος έγινε ένας όμορφος νέος, που ήταν πιστός οπαδός της Αρτέμιδος και αγαπούσε με πάθος το κυνήγι, ενώ υποτιμούσε τον έρωτα για τις γυναίκες. Η Αφροδίτη θύμωσε για την περιφρόνηση που της έδειχνε και για να τον εκδικηθεί, έσπρωξε τη μητριά του σε άνομο έρωτα για τον προγονό της...

[...] Οι ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας είχαν πεισθεί ότι για να πετύχει το κίνημα έπρεπε να έχουν την οικονομική, ηθική και πνευματική σύμπραξη των ισχυρών οικονομικά τάξεων του έθνους, όχι μόνο του εξωτερικού αλλά και μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Συνεπώς, αυτές οι τοπικές ελίτ ήταν απαραίτητες προκειμένου να επιτευχθεί ο αντικειμενικός της στόχος. Όπως γράφει και ο Ξάνθος στα Απομνημονεύματά του, οι ιδρυτές της είχαν καταλάβει τη σημασία της συμμετοχής των προεστών, κυρίως των προεστών της Πελοποννήσου στην Επανάσταση, για την επιτυχία της. Η πολιτική τους εμπειρία, η οικονομική τους δύναμη και η μεγάλη επιρροή που ασκούσαν πάνω στο λαό καθιστούσαν τη μύηση και τη συμμετοχή τους μία εντελώς απαραίτητη προϋπόθεση. Γι’ αυτό οι απόστολοι της Εταιρείας, από το καλοκαίρι του 1818, άρχισαν να μυούν του προεστούς της Πελοποννήσου στο μυστικό της. Οι κατάλογοι των μελών της στην Πελοπόννησο δείχνουν καθαρά ότι η συμμετοχή τους ήταν πολύ μεγάλη....

[...] Οι επαγγελίες του Oρλώφ γίνονταν δεκτές με ενθουσιασμό που τον μετέφερε ο Παπάζωλης στον Γρηγόριο Oρλώφ. H Πετρούπολη έδειχνε ικανοποιημένη από τις εξελίξεις. Έπειτα ο Παπάζωλης πήγε στη γνωστή για την επαναστατικότητά της Μάνη. Oι Μανιάτες άκουσαν όσα τους είπε με επιφυλακτικότητα, λόγω των πικρών εμπειριών που είχαν από παλαιότερους πολέμους εναντίον των Τούρκων. Αυτός όμως επέμεινε λέγοντάς τους ότι είχαν χρέος ν’ αγωνισθούν για την απελευθέρωση των Ελλήνων. Τελικά, αποφάσισαν να μετάσχουν στη σχεδιαζόμενη εξέγερση αρκεί να γνώριζαν πόσος ρωσικός στρατός θα στελνόταν. Μετά τη Mάνη ο Παπάζωλης πήγε στην Καλαμάτα, όπου ζούσε ο παντοδύναμος κοτζάμπασης Παναγιώτης Mπενάκης, ο οποίος ασκούσε μεγάλη επιρροή σε όλη την Πελοπόννησο και τον σέβονταν ακόμη και οι Τούρκοι...

Αυτό το περιεχόμενο προστατεύεται με κωδικό.