Feeds:
Δημοσιεύσεις
Σχόλια

Posts Tagged ‘Αριστοφάνη’

Αριστοφάνη, Πλούτος – Πενίας Θρίαμβος – 13 & 14 Αυγούστου 2010, 21:00 / Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Posted in Ειδήσεις - Πολιτισμός, tagged , , , , , , , , , , , , , , , on 10 Αυγούστου, 2010| Leave a Comment »

Αριστοφάνη, Πλούτος – Πενίας Θρίαμβος – 13 & 14 Αυγούστου 2010, 21:00 / Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. 

 

Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» & ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου – Διαγόρας Χρονόπουλος, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Ο «Πλούτος» είναι το τελευταίο από τα σωζόμενα έργα του Αριστοφάνη που παρουσιάστηκε στο αθηναϊκό κοινό το 388 π.Χ για να διακωμωδήσει και να καταδείξει την άδικη διανομή του πλούτου και τις κοινωνικές ανισότητες, αποτυπώνοντας παράλληλα την έκπτωση των ανθρώπινων αξιών. Ο ποιητής αναδεικνύει την κοινωνία της εποχής του, που στη δίψα της για πλούτο μοιάζει ολότελα με την δική μας. Η Πενία αντιτίθεται σε αυτήν την επιθυμία για κατοχή υλικών αγαθών σε όλους τους πολίτες, ενσαρκώνοντας την ανάγκη που οδηγεί τον άνθρωπο στην καθημερινή σκληρή εργασία, με μοναδικό σκοπό την ίδια την επιβίωση.

Θέλοντας να τονίσει την άκρως επίκαιρη συνθήκη της κρίσης και σεβόμενο απόλυτα το Αριστοφανικό κείμενο, το Θέατρο Τέχνης σκοπεύει να δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα με αυτήν την παράσταση στο ρόλο της Πενίας, η οποία με την συνεχή παρουσία της θα τονίζει την παντοτινή ύπαρξή της σ’ όλες τις «πολιτισμένες» κοινωνίες μέσα στον ιστορικό χρόνο.

Ο σκηνοθέτης του έργου, Διαγόρας Χρονόπουλος αναφέρει:

«Καλοκαίρι 2010 μ.Χ. Παρακολουθώντας τη δίνη της οικονομικής κρίσης, τα μέτρα της κυβέρνησης,- αναγκαία, αλλά και άδικα- τη λύπη που μας βαραίνει, το φόβο για το μέλλον, την αγανάκτηση του λαού, αποφάσισα- σε συνεργασία με τον Γιάννη Βαρβέρη- να ανεβάσω τον «Πλούτο-Πενίας Θρίαμβος». Σχολιάζουμε αλλά και παρακολουθούμε τον «Αγώνα» της Πενίας να πείσει τον λαό και τον Χρεμύλο αλλά και τους θεατές, για το πόσο σωστά είναι τα «επιχειρήματά της» όπως τα γράφει κατά λέξη ο Αριστοφάνης. Ελπίζω, ότι η παράστασή μας «Πλούτος-Πενίας Θρίαμβος», σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, προσεγγίζει τους στόχους της, χαρίζοντας όχι μόνο το γέλιο, αλλά και λίγη μελαγχολική γνώση μαζί με αρκετά ερωτηματικά…»

Μετάφραση: Γιάννης Βαρβέρης
Σκηνοθεσία: Διαγόρας Χρονόπουλος
Σκηνικά- Κοστούμια: Πάρις Μέξης
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Χορογραφία: Σοφία Σπυράτου
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Διδασκαλία τραγουδιών: Μαρίνα Χρονοπούλου
Α’ Βοηθός σκηνοθέτη: Θοδωρής Αντωνιάδης
Β’ Βοηθός σκηνοθέτη: Ανζελίκα Καψαμπέλη
Βοηθός σκηνογράφος: Εύη  Καλογηροπούλου
 
Διανομή:
Πενία: Κάτια Γέρου
Πλούτος: Δημήτρης Λιγνάδης
Χρεμύλος: Αλέξανδρος Μυλωνάς
Καρίων: Μάνια Παπαδημητρίου
Δίκαιος: Κωστής Καπελώνης
Βλεψίδημος: Κώστας Βελέντζας
Γυναίκα: Αναστασία Γεωργοπούλου
Συκοφάντης: Λευτέρης Λουκαδής
Γριά: Βασίλης Λέμπερος
Νέος: Αλέξανδρος Πέρρος
Ερμής: Θοδωρής Αντωνιάδης
Ιερέας: Κώστας Βελέντζας

Χορός:
Κώστας Βελέντζας, Θοδωρής Αντωνιάδης, Ηλεάννα Μπάλλα, Μαρία Κόμη-Παπαγιαννάκη, Αναστασία Γεωργοπούλου, Αλέξανδρος Πέρρος, Πανάγος Ιωακείμ, Βένια Σταματιάδη, Νίκος-Ορέστης Χανιωτάκης, Ορφέας Χατζηδημητρίου, Θάλεια Γρίβα, Πάρις Θωμόπουλος, Γεράσιμος Σκαφίδας

Πληροφορίες: Ελληνικό Φεστιβάλ, Χατζηχρήστου 23 και Μακρυγιάννη, Αθήνα, Τηλ.: 210 9282900. Πληροφορίες για τα εισιτήρια – online κρατήσεις, τηλ. 210 3272000.

Read Full Post »

Αριστοφάνη, Αχαρνής – Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας – 23 & 24 Ιουλίου 2010, 21:00 / Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Posted in Ειδήσεις - Πολιτισμός, tagged , , , , , , , , , , , , on 20 Ιουλίου, 2010| Leave a Comment »

Αριστοφάνη, Αχαρνής – Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας – 23 & 24 Ιουλίου 2010, 21:00 / Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

 

Η Πολιτική Κωμωδία του Αριστοφάνη, «Αχαρνής», είναι η καλοκαιρινή παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση Κ.Χ. Μύρη και σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη.  

Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν: Δικαιόπολις: Σταμάτης Κραουνάκης, Λάμαχος: Γρηγόρης Βαλτινός, Μεγαρίτης: Κώστας Βουτσάς.

 

Η Υπόθεση του έργου

Βρισκόμαστε στον έκτο χρόνο του πολέμου μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης. Οι συνέπειες του πολέμου πλήττουν καίρια τον αγροτικό πληθυσμό, ο οποίος, αναγκασμένος να ζει εντός των τειχών, βλέπει τη γη του να καταστρέφεται. Ο Αθηναίος αγρότης Δικαιόπολις απογοητευμένος από τους συμπολίτες του που αδρανούν και αγανακτισμένος με τους πολιτικούς που αδιαφορούν για το κοινό συμφέρον και οδηγούν την πόλη στην καταστροφή αποφασίζει να κλείσει συνθήκη «ιδιωτική» ειρήνης με τη Σπάρτη για τον ίδιο και την οικογένειά του. Εξοργισμένοι οι καρβουνιάρηδες του δήμου των Αχαρνών, μόλις το πληροφορούνται, κυνηγούν τον «προδότη» για να τον τιμωρήσουν. Ο Δικαιόπολις θα ζητήσει τη βοήθεια του Ευριπίδη για να τους αντιμετωπίσει, θα μεταχειριστεί κάθε μέσο για να επιβάλει την ειρήνη του και δεν θα διστάσει να τα βάλει ακόμη και με τον φιλοπόλεμο στρατηγό, Λάμαχο, τον πιο ισχυρό υπερασπιστή του πολέμου.

 

Σκέψεις για το έργο και τη σκηνοθεσία

 

Οι Αχαρνής, έργο της νεανικής περιόδου του δημιουργού του, είναι ένα κείμενο που φωτίζει με έναν έξοχο τρόπο τη δυνατότητα του ανθρώπου να επιβιώνει στα κρίσιμα όρια της υπάρξεώς του.

Η μοναχικότητα του δικαιώματος στην προσωπική ειρήνη με τον εχθρό, όταν συγκρούεται με τις κρατικές συντεταγμένες και τις ιστορικές συνθήκες, παράγει ένα σπινθήρα που ή ακραία κωμικός ή ακραία τραγικός μπορεί να είναι. Όταν συμβαίνουν και τα δύο, μιλάμε για το αριστούργημα μιας ιδιοφυίας που στοχάζεται πάνω στην εύθραυστη επικαιρότητα των θεσμών και στην αδυναμία τους να τιθασεύσουν τα αρχέγονα δικαιώματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η προσωπική ειρήνη του Δικαιόπολι, προσπερνώντας τις κατηγορίες περί προδοσίας, ανακηρύσσει ως πρωταρχικές τις αξίες της γης και της ευγονίας και δεν είναι τυχαίο που ένας γεωργός τις προτάσσει ενάντια στον πόλεμο και την καταστροφή.

Το έργο είναι δραματικά επίκαιρο σε συνθήκες ηθικής πτώσης και πολιτισμικής παρακμής που συνοδεύουν πάντοτε την οικονομική κρίση. Ειδικότερα όταν η τελευταία οργανώνεται από τα ίδια συμφέροντα που επωφελούνται από την βαρβαρότητα και τον πόλεμο και οδηγούν στην ανθρώπινη εξαθλίωση και δυστυχία.

Η σκηνοθεσία επέλεξε να φέρει το έργο στο σήμερα. Επιχειρώντας μια τομή στην ελληνική διαχρονία, επιβεβαιώνεται η παθογένεια και οι εμμονές ενός υπερτροφικού εγώ, που αντιμάχεται τη συλλογικότητα και όποιους θεσμούς νομιμοποιούν ως πρώτιστο επίτευγμα τη συνοχή του κοινωνικού ιστού. Η αντιστοιχία του τότε με το σήμερα, ανατριχιαστική. Πόλεμος – στρατιωτικός και οικονομικός – κρίση του πολιτεύματος, δημοκρατία υψηλού κινδύνου, το πολιτικό προσωπικό σε αμφισβήτηση, ηθική πτώση και πολιτισμική παρακμή.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο Δικαιόπολις επιχειρεί το ατομικό του εγχείρημα. Μία πράξη που φέρει την ποιότητα του απελπισμένου, το δικαίωμα της απόγνωσης, αλλά και το σπέρμα του αμοραλισμού, να κυοφορεί κάτι εξόχως επικίνδυνο, στον πυρήνα του κατορθώματος: από την πράξη του Δικαιόπολι ωφελείται ο ίδιος και η οικογένειά του. Δεν πρόκειται για συλλογική έξοδο από την κατάρρευση της πόλης, αλλά για επιτυχία μιας ιδιωτείας που αποθεώνεται, αλλά δεν προσφέρει. Δεν είναι τυχαίο που ο γεωργός Δικαιόπολις μετά την παράβαση αλλάζει οικονομική βάση και γίνεται μεταπράτης, πωλητής προϊόντων της γης, ένας μπακάλης. Από εκείνο το σημείο θα ρυθμίζει τις προσφορές, θα ανοίγει την κάνουλα της ειρήνης, κατά το δοκούν, συντρίβοντας τον capitano Λάμαχο, μία κωμικοτραγική εκδοχή ενός θρασύδειλου, άκαπνου πολέμαρχου, παλαιάς κοπής, ενός θαμπού εθνικιστή (;).

Ο Χορός – ένα οργανωμένο χάος- εισέρχεται στη σκηνή οργισμένος, επιθετικός, αδιάλλακτος. Όμως ο Δικαιόπολις θα τον αντιμετωπίσει με θάρρος και με θράσος, θα τον πείσει μεταμφιεζόμενος σε ήρωα του γοητευτικού μεγάλου Αρνητικού της εποχής, του Ευριπίδη. Καθώς ρέει το κρασί και τα κοψίδια σπάνε τις μύτες, ο Χορός μεταστρέφεται, αρνείται τον Λάμαχο και χορεύει συστρεφόμενος, στις παγανιστικές φούρλες του Δικαιόπολι. Έχουμε πια ελεύθερη αγορά, γιορτινά ρούχα, χρώματα, λαμπιόνια, βεγγαλικά, ένα πανηγύρι στη σκηνή. Όμως, πέρα εκεί ο πόλεμος συνεχίζεται. Το κάρο του Δικαιόπολι –όπως και αυτό της Μάννας Κουράγιο- δείχνει να εξαντλεί τα ειρηνικά του πολεμοφόδια.

Η άγρια διαπόμπευση του Λάμαχου, που κερδίζει επάξια τον ρόλο του αποδιοπομπαίου, αποφορτίζει την κοινότητα (;) Μια αίσθηση μετεωρισμού απομένει στο μεθεόρτιο τοπίο, ένα κοινό αίσθημα θολό και ζαλισμένο, όπως το παιδί του τέλους, με το μικρό βεγγαλικό του παγωτού και το πλαστικό σημαιάκι στα αμήχανα χέρια του. Και πάνω ψηλά στα πλακάτ της παράβασης ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Μακρυγιάννης, ο Θεόφιλος, ο Καβάφης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Λαμπράκης, με το ανεξίτηλο σήμα της ειρήνης. Φωτεινά μετέωρα, κεράκια εφημερίας, που κρατούν αναμμένο τον πολυέλαιο του Έθνους. Λίγο πιο κάτω στα χώματα, συμπλεκόμενοι και διαπλεκόμενοι τραγικοί zanni μιας real politik, Βουλευτάκια της φακής, διαχειριστές της μπίζνας, του μεγάλου χρέους, Ελλάδα, Duty Free, αποικία. (Σωτήρης Χατζάκης) 

Μετάφραση: Κ.Χ. Μύρης
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης,
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης,
Σκηνικά: Γιώργος Πάτσας,
Κοστούμια: Έρση Δρίνη,
Χορογραφία: Φωκάς Ευαγγελινός ,
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ

Διανομή:
Δικαιόπολις: Σταμάτης Κραουνάκης
Λάμαχος: Γρηγόρης Βαλτινός
Μεγαρίτης: Κώστας Βουτσάς

Για πληροφορίες & τηλεφωνικές κρατήσεις, καλέστε τα εκδοτήρια του Ελληνικού Φεστιβάλ :  210 32 72 000

Read Full Post »