Feeds:
Δημοσιεύσεις
Σχόλια

Posts Tagged ‘Γιάννης Σπετσιώτης’

Σβούρες (οι)


 

«Πήρα στα χέρια μου τη σβούρα των παιδικών μου χρόνων. Δεν είχε την παλιά της λάμψη, αλλά παρ’ όλο που είχαν περάσει πάνω από πενήντα χρόνια από τότε που είχε πάρει τη θέση της σ’ εκείνο το ψηφιδωτό που ονομάζουμε παρελθόν βρισκόταν σε καλή κατάσταση…».

Αλέξανδρος Ίσαρης

Η κατασκευή τους

 

Σβούρα: Μουσείο Παιχνιδιών Ερμιόνης. Φωτογραφία: Ρίνα Λουμουσιώτη.

Είναι ένα παιχνίδι – αντικείμενο κωνικό, όπως φαίνεται στο διπλανό σχήμα, φτιαγμένο από ξύλο. Η «κλασική» σβούρα έχει ύψος 5-6 εκατοστά. Στο κάτω μέρος, στην αιχμηρή άκρη του ξύλου, προεξέχει η μύτη ενός καρφιού που έχει χτυπηθεί προς τα μέσα, ενώ στο επάνω μέρος, στο κέντρο, υπάρχει μια μικρή ξύλινη προεξοχή. Μερικά παιδιά έφτιαχναν μόνα τους σβούρες. Χρησιμοποιούσαν σκληρά ξύλα π.χ. ελιάς, τα πελεκούσαν με το μαχαίρι και τους έδιναν το σχήμα του ανάποδου κώνου. Στο επάνω μέρος έφτιαχναν το κεφάλι της σβούρας και στο κάτω έβαζαν το καρφί.

Οι πρώτες σβούρες ήταν φτιαγμένες από ξύλο και ήταν βαμμένες άλλες με άχρωμο βερνίκι και άλλες με διάφορα χρώματα, μονόχρωμες ή πολύχρωμες. Υπήρχαν, βέβαια, και οι πιο περίτεχνες, που είχαν ζωγραφισμένα διάφορα σχέδια ή μικροσκοπικές παραστάσεις. Αυτές τις θεωρούσαμε πολύτιμες, καθώς όταν στροβιλίζονταν τα σχέδια αλλοιωνόταν, ξεγελώντας την ικανότητα του ματιού να συλλάβει την πραγματικότητα και τα βλέπαμε σαν απόκοσμες παραστάσεις!

Αργότερα,  κατασκευάστηκαν σβούρες από μέταλλο και πλαστικό σε διάφορα σχήματα και μεγέθη. Κύριο γνώρισμα όλων των ειδών και των τύπων της σβούρας είναι η ταχύτατη περιστροφή στο έδαφος ή σε άλλη επίπεδη επιφάνεια. Αυτή την ταχύτατη περιστροφή προσπαθούσε να επιτύχει όποιος «έριχνε», «έστριβε» ή «πετούσε» τη σβούρα. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Πάμε για π(ί)-λ-ζες; 35 και 1 παραδοσιακά παιχνίδια της Ερμιόνης – Γιάννης Μ. Σπετσιώτης – Τζένη Δ. Ντεστάκου


 

Νέο βιβλίο με τίτλο «Πάμε για π(ί)-λ-ζες; 35 και 1 παραδοσιακά παιχνίδια της Ερμιόνης», του Γιάννη Σπετσιώτη και της Τζένης Ντεστάκου.

Μικρές καθημερινές σκηνές, αταξίες, σκανταλιές και παιχνίδια! Μια αίσθηση ελευθερίας και αθωότητας απλωμένη παντού! Την επιστροφή στην ξεγνοιασιά και τη μαγεία των παιδικών χρόνων μοιραζόμαστε μαζί σας μέσα από τις περιγραφές 35 και 1 παραδοσιακών παιχνιδιών της Ερμιόνης. Σας καλούμε να συνταξιδεύσουμε στην ονειρεμένη και πολύχρωμη χώρα των παιχνιδιών, γιατί «Θέλουμε αυτές τις μνήμες να τις μοιραστούμε… Μακριά, στα πρώτα εφηβικά τα χρόνια κείνται».

 

Πάμε για π(ί)-λ-ζες;

35 και 1 παραδοσιακά παιχνίδια της Ερμιόνης

 

Πάμε για π(ί)-λ-ζες;

Όνειρο δεκαετιών η συγγραφή και η έκδοση του βιβλίου μας με τα παραδοσιακά παιχνίδια της Ερμιόνης!

Πολύτιμη κληρονομιά οι πρώτες καταγραφές της μητέρας μου Αικατερίνης Βρεττού- Σπετσιώτου, που θέλησε να διασώσει ερμιονίτικα παιχνίδια των παιδικών της χρόνων, όπως τον βαριανό και το ωραίο βρίντζο, που είχαν ξεχαστεί. Αργότερα συμπλήρωσε την πρώτη καταγραφή με τα παιχνίδια των δικών μου παιδικών χρόνων…

Η πρόκληση για εμάς ήταν μεγάλη, καθώς για άλλη μια φορά μάς δινόταν η ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε ένα ακόμη όνειρό μας! Απογειώσαμε τις αναμνήσεις και τα βιώματά μας και με τη δύναμη που έχουν οι λέξεις τα …προσγειώσαμε στο χαρτί! Ξεκινήσαμε την παρουσίαση των τριάντα πέντε συν ένα παραδοσιακών παιχνιδιών της Ερμιόνης, μα καθώς ο χρόνος περνούσε το κίνητρο της συγγραφής απόκτησε και όνομα: ΜΥΡΤΩ! Το ενδιαφέρον της για τα σύγχρονα εκπαιδευτικά παιχνίδια αλλά και για κάποια παραδοσιακά που μάθαινε στο σχολείο ήταν το έναυσμα για να συνεχίσουμε τη συγγραφή του βιβλίου μεθοδικά και αποφασιστικά. Μεγαλύτερη η προσπάθεια, αμείωτο το ενδιαφέρον και η έμπνευση και κοντά σ’ αυτά μια τεράστια δύναμη αγάπης! (περισσότερα…)

Read Full Post »

Μήτσας Αθανάσιος (Νάσος) Αντων. (1858-1923)


 

Αθανάσιος Μήτσας

Ο Αθανάσιος Μήτσας γεννήθηκε στην Ερμιόνη την 1η Ιουλίου 1858 ανήμερα της γιορτής των Αγίων Αναργύρων. Ήταν ένα από τα πέντε παιδιά (τέσσερα αγόρια και ένα κορίτσι) του Αντώνη και της Ελένης Μήτσα. [Τα αγόρια του Αντώνη Μήτσα ήταν ο Σταμάτης, ο Αθανάσιος, ο Κωνσταντίνος και ο Δήμος. Ο τρεις πρώτοι ήσαν αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού και ο τέταρτος γιατρός. Το κορίτσι, η Μαργαρίτα, ήταν σύζυγος του αξιωματικού Νικόλαου Κατσαρού από τη Χαλκίδα].

Ακολούθησε τον στρατιωτικό κλάδο όπως ο πατέρας του Αντώνης και τα δύο του αδέλφια. Έτσι κατατάχθηκε, ως εθελοντής, στον Στρατό (δεκανέας) στις 8 Οκτωβρίου 1877, σε ηλικία 19 ετών και με Α.Μ. 3330. Tο 1881, μετά από επιτυχείς εξετάσεις, φοίτησε στη Σχολή Υπαξιωματικών (Σ.Υ.) του Στρατού και αποφοίτησε στις 22 Σεπτεμβρίου 1885 με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού Πεζικού. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Καταφύκι ή Μυγγυριστέα


 

«Ελεύθερο Βήμα»

Από την Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού.

Η Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού, δημιούργησε ένα νέο χώρο, το «Ελεύθερο Βήμα», όπου οι αναγνώστες της θα έχουν την δυνατότητα να δημοσιοποιούν σκέψεις, απόψεις, θέσεις, επιστημονικά άρθρα ή εργασίες αλλά και σχολιασμούς επίκαιρων γεγονότων.

Διαβάστε σήμερα στο «Ελεύθερο Βήμα» επιπρόσθετες πληροφορίες για το φαράγγι Καταφύκι Αργολίδας, 5 χλμ. Β.Δ. της Ερμιόνης, από τον πρόεδρο του «Ερμιονικού Συνδέσμου», Γιάννη Σπετσιώτη.

 

Σε απόσταση 5 χλμ. Β.Δ. της Ερμιόνης βρίσκεται η γνωστή από την αρχαιότητα τοποθεσία του Καταφυκιού με το ομώνυμο φαράγγι ανάμεσα στην Ερμιόνη και τους Φούρνους.

Ο Βασίλης Γκάτσος δέχεται ότι «το φαράγγι λεγόταν κατά την αρχαιότητα καταφυγή, ρ. καταφεύγω = φεύγω προς τα κάτω. Έτσι «επιβεβαιώνεται» ο μύθος ότι εκεί έγινε η αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα, που γρήγορα έφυγε προς τα κάτω και χάθηκε στο θεοσκότεινο, ερεβώδες και δυσερμήνευτο βασίλειο για να διαφυλάξει το πολύτιμο λάφυρό του».

Ο Γιάννης Ησαΐας αναφέρει ότι «το όνομα της περιοχής είχε δοθεί τα χρόνια του Μεσαίωνα (5ος -15ος μ.Χ. αιώνας) και προέρχεται από τη λέξη «Καταφύγιον». Εκεί, όπως σημειώνει, ήταν ο τόπος όπου κατέφευγαν οι κάτοικοι προκειμένου να προφυλαχθούν από τις επιδρομές των κατακτητών και των πειρατών».

Είχα ακούσει, όμως, ότι κατά τους χρόνους των ληστρικών επιδρομών στις σπηλιές των βράχων κατέφευγαν οι ληστές ζητώντας ασφαλές καταφύγιο, όταν ένοπλα αποσπάσματα τους καταδίωκαν. Οι ανωτέρω απόψεις θεωρώ πως δικαιολογούν επιτυχώς την προέλευση της ονομασίας Καταφύκι (τοποθεσία και φαράγγι).

 

Το γεφύρι του Καταφυκίου.

(περισσότερα…)

Read Full Post »

Τα Μοναστήρια ως καταφύγιο των ατόμων με αναπηρία και η συμβολή της Ιεράς Μονής των Αγίων Αναργύρων Ερμιόνης


 

Κατά τους πρώτους χρόνους της ανεξαρτησίας του Ελληνικού Κράτους η προσφορά των ιερών μονών της Χώρας ήταν σημαντική σε πολλούς τομείς ανάπτυξης του κράτους. Ιδιαίτερα στους τομείς της υγείας, της πρόνοιας, των κοινωφελών έργων, της φτώχειας και της αντιμετώπισης των ανθρώπων με αναπηρίες, σωματικές πνευματικές, συναισθηματικές αλλά και των άλλων προβλημάτων υγείας, εξαιτίας μάλιστα των διαφόρων πανδημιών, με ικανοποιητικά αποτελέσματα.

Είναι γνωστό, πως τα πρόσωπα εκείνα που η παρουσία τους δημιουργούσε διάφορα προβλήματα στην οικογένεια και στον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο κρίνονταν ανεπιθύμητα και απομακρύνονταν με επιλογή μάλιστα της οικογένειας. Η πιο συνηθισμένη κατάληξη ήταν ο εγκλεισμός τους σε μοναστήρια και αργότερα σε ιδρύματα που ήσαν ειδικά διαμορφωμένα, ώστε να δέχονται διάφορες «θεραπευτικές» υπηρεσίες, ανάλογα με το είδος και τον βαθμό της αναπηρίας για μεγαλύτερο ή μικρότερο χρονικό διάστημα και με όχι ιδιαίτερα φιλάδελφα συναισθήματα.

Ας παρακολουθήσουμε ένα τέτοιο περιστατικό, όπως περιγράφεται σε έγγραφα εκείνης της εποχής. Μας το έθεσε υπόψη ο αγαπητός φίλος Κώστας Κουλαλόγλου, Πρόεδρος της Ένωσης Σπετσιωτών.

 

Το μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων, πάνω από το γαλήνιο κόλπο της Ερμιόνης – Ντιάνα Αντωνακάτου.

 

Ο Δήμαρχος, λοιπόν, των Σπετσών Νικόλαος Γκίνης με την υπ’ αρ. 654/3 Αυγούστου 1853 αναφορά του γνωστοποιεί στον Έπαρχο Σπετσών και Ερμιονίδος ότι: Στις Σπέτσες υπάρχουν δύο φρενοβλαβείς[1] δημότες ο Α.Α.Ζ. και Δ.Τ.Κ., που εδώ και πολλά χρόνια περιφέρονται στην πόλη «απεριόριστοι», γιατί δεν υπάρχει κατάλληλη δομή να τους δεχθεί. Οι δε συγγενείς τους, όντας άποροι, αδυνατούν να αναλάβουν οποιαδήποτε ευθύνη. Τα άτομα αυτά είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα, έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στην κοινωνία των Σπετσών και σκορπούν τον φόβο σε όλους τους κατοίκους. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Μουσείο Παιχνιδιού Ερμιόνης Αργολίδας


 

Το Μουσείο Παιχνιδιού Ερμιόνης, έργο του Ερμιονικού Συνδέσμου, βρίσκεται κοντά στον Ιερό Ναό της Παναγίας, στο Ιστορικό Κέντρο της Ερμιόνης. Στεγάζεται στην Εστία Πολιτισμού «Μιχαήλ Παπαβασιλείου»  και εγκαινιάστηκε τον Αύγουστο του 2013. Το κτήριο είναι δωρεά του αείμνηστου δασκάλου της Ερμιόνης, Μιχαήλ Παπαβασιλείου.

 

Εστία Πολιτισμού «Μιχαήλ Παπαβασιλείου»

 

Τα εκθέματα, παιχνίδια και αντικείμενα χειροποίητα και βιοτεχνικά που αφορούν, άμεσα ή έμμεσα το παιδί, προέρχονται από την περίοδο 1900 έως 1960 και ιδιαίτερα από την τελευταία δεκαετία 1950 – 1960.

Στο χώρο κυριαρχεί η αυθεντική φωτογραφία/κολλάζ της Ερμιόνης του 1940 με παιδιά να παίζουν, ανέμελα, στο Λιμάνι, που προεκτείνεται, ευρηματικά, στο δάπεδο της αίθουσας, για να δεχτεί το παιδί με το πατίνι, τους βόλους, το τζίτζι, τα φούσια, τα κανάρια, τις σβούρες και το πίτσι… Οι προθήκες με τσίγκινα παιχνίδια, στρατιωτάκια, κούκλες, πάνινα ζωάκια και μουσικά όργανα, τα αιωρούμενα αεροπλανάκια και οι μαριονέτες, η σχολική γωνιά με το θρανίο και το μαυροπίνακα, τα πήλινα αντίγραφα των αρχαίων παιχνιδιών, το παιδικό δωμάτιο και ο χώρος της ραπτικής, οι «ιπτάμενοι» χαρταετοί και το αερόστατο συνθέτουν ένα «παιγνιδαγωγείο», πολύχρωμο. Τη συλλογή συμπληρώνει η γωνιά του Καραγκιόζη, με τις αυθεντικές φιγούρες και το μπερντέ, του σπουδαίου καραγκιοζοπαίχτη Χαρίδημου. (περισσότερα…)

Read Full Post »

«Τα Γραμματοσχολεία στην Επαρχία Ερμιονίδας» (Θερμήσι – Ηλιόκαστρο – Κοιλάδα – Πορτοχέλι – Φούρνοι)


 

Με τον παραπάνω τίτλο κυκλοφόρησε το δέκατο και τελευταίο βιβλίο της σειράς «Η εκπαίδευση στην Ερμιονίδα κατά την πρώτη 100/ετία του Ελεύθερου Ελληνικού Κράτους (1829 – 1929)». Στο βιβλίο αυτό, που οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αναζητήσουν στη βιβλιοθήκη Κρανιδίου και στην Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη, περιγράφεται η σύσταση των πέντε Γραμματοσχολείων που λειτούργησαν στην επαρχία Ερμιονίδας.

Τα Γραμματοσχολεία στην Επαρχία Ερμιονίδας

Μετά από μια δεκαετή κοπιώδη ερευνητική προσπάθεια σε πρωτογενείς πηγές, βιβλιογραφικές αναφορές και νεώτερα τεκμήρια κατορθώσαμε να καταγράψουμε την Ιστορία της Εκπαίδευσης της επαρχίας Ερμιονίδας, μιας εξαιρετικά ταραγμένης 100/ετίας για τη Χώρα και την Εκπαίδευσή της.

Ταυτόχρονα, όμως, με την παρουσίαση του εκπαιδευτικού χάρτη της επαρχίας μας προβλήθηκαν και πολλά στοιχεία της Ιστορίας και της Λαογραφίας καθώς και του κοινωνιογράμματος του τόπου. Τα ανωτέρω συμπληρώθηκαν με τις προσωπικές απόψεις της γέννησης και της εξελικτικής πορείας γεγονότων, καταστάσεων, ιδεών και κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας εκείνων των χρόνων. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Η ιστορική οικογένεια Νικολάου της Ερμιόνης


 

Νικόλαος Δημητρ. Νικολάου

  

Φέρεται να είναι ο γενάρχης της ιστορικής οικογένειας γεννημένος στην Ερμιόνη στα τέλη της 10/ετίας του 1780. Ο Γεώργιος Μ. Βουτσίνος στο βιβλίο του «Μητρώον Ερμιονέων Αγωνιστών» τον αναφέρει ως επί κεφαλής (μπουλουξή) σώματος ατάκτων που έδρασε κατά τους χρόνους της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Μετά την απελευθέρωση οι διάφορες επιτροπές εκδουλεύσεων τον ενέταξαν στους αξιωματικούς με τον βαθμό Ζ΄(ανθυπολοχαγού). Ένας από τους γιους του φαίνεται να είναι ο Δημήτριος Νικολ. Νικολάου που στη συνέχεια παρουσιάζουμε.

 

Δημήτριος Νικ. Νικολάου

 

Γεννήθηκε στην Ερμιόνη το 1813 και παντρεύτηκε τη Θεοδώρα Ιω. Μήτσα θυγατέρα του Γιάννη Μήτσα. Προύχοντας στην Ερμιόνη ο Δημήτριος Ν. Νικολάου ασχολήθηκε με την τοπική αυτοδιοίκηση και έχοντας πάντα στο πλευρό του τον καπετάν Σταμάτη Μήτσα διετέλεσε Δήμαρχος της πόλης για πολλά χρόνια με πολιτικό του αντίπαλο τον Ιωάννη Γεωργ. Οικονόμου. Από σχετικά έγγραφα που φέρουν το όνομα και την υπογραφή του φαίνεται να ήταν δήμαρχος την τριετία 1842 – 1845, οπότε και παύτηκε για πολιτικούς λόγους. Εκλέχθηκε ξανά το 1850 -1855 και για μια ακόμη φορά το 1860 – 1862, πάντα με αντίπαλο τον Ιωάννη Γεωργ. Οικονόμου.

Στις 2 Οκτωβρίου 1843 εξελέγη ως ένας από τους τέσσερις εκλέκτορες της Ερμιόνης του σώματος των είκοσι τεσσάρων εκλεκτόρων της επαρχίας του Κάτω Ναχαγιέ, οι οποίοι θα αναδείκνυαν τους δύο πληρεξούσιους αντιπροσώπους της επαρχίας για την «Α΄ εν Αθήναις της Γ΄ Σεπτεμβρίου Εθνοσυνελεύσεως». (περισσότερα…)

Read Full Post »

Η ιστορική οικογένεια Μάλλωση της Ερμιόνης


 

Θεοδωράκης Μάλλωσης (1791-1864)

  

Ο Θεοδωράκης Μάλλωσης φέρεται ως ο γενάρχης της ερμιονίτικης οικογένειας Μάλλωση γεννημένος στην Ερμιόνη περί το 1791.

Από την έναρξη της Επανάστασης βρέθηκε στο πλάι του πολέμαρχου καπετάν Γιάννη Μήτσα, τον οποίο ακολουθούσε σε όλες τις μάχες. Ήταν ο αχώριστος μπιστικός του. Έλαβε μέρος στην πολιορκία του Ναυπλίου, κατά τη διάρκεια της οποίας τραυματίστηκε στην Άρεια, προάστιο της πόλης. Στη συνέχεια συμμετείχε στις μάχες του Άργους, των Δερβενακίων, της άλωσης του Παλαμηδίου καθώς και στην εκστρατεία του Καραϊσκάκη στον Πειραιά. Έτσι βρέθηκε κοντά στον καπετάνιο Γιάννη Μήτσα τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, ενώ η παράδοση θέλει να θρήνησε πικρά το χαμό του.

Στις 20 Φεβρουαρίου του 1825 προάγεται σε υποχιλίαρχο, ενώ οι διάφορες επιτροπές εκδουλεύσεων μετά την ανεξαρτησία της χώρας τον ενέταξαν στους αξιωματικούς και του χορηγήθηκε ο βαθμός Ζ΄ του ανθυπολοχαγού. Με τον βαθμό αυτό κατατάχθηκε το 1838 στη Βασιλική Φάλαγγα και το 1845 προήχθη σε υπολοχαγό. Επίσης τιμήθηκε «με το Αργυρούν Αριστείον Αγώνος», ενώ η Πολιτεία μετά την επανάσταση του χορήγησε μια μπρατσέρα [από το ιταλικό Bracciera ή brazzera ήταν τύπος μικρού ιστιοφόρου πλοίου με δύο ιστούς (κατάρτια)] ως αμοιβή για τις υπηρεσίες του προς αυτή κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Αξιόλογη ήταν η προσφορά του Θοδωράκη Μάλλωση και στην κοινωνική ζωή της Ερμιόνης. Στον κατάλογο των συνεισφορών της 19ης Δεκεμβρίου 1829 φαίνεται να έχει καταθέσει 50 γρόσια για τη σύσταση της Αλληλοδιδακτικής (Καποδιστριακής) Σχολής Ερμιόνης. Μάλιστα από λάθος του συντάκτη της κατάστασης καταχωρείται στην 11η θέση ως Σταμάτης Μάλλωσης κάτω ακριβώς από το όνομα του Σταμάτη Μήτσα. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Η ιστορική ερμιονίτικη οικογένεια των Μερκούρηδων


 

Γεώργιος Μερκούρης

Από τις πιο παλιές και ένδοξες οικογένειες της Ερμιόνης που έδρασαν προεπαναστατικά, στη διάρκεια της επανάστασης αλλά και στους μετέπειτα χρόνους μέχρι τις ημέρες μας, είναι και η οικογένεια των Μερκούρηδων.

Γενάρχης της φέρεται να είναι ο Γεώργιος Μερκούρης, ο οποίος έζησε στην Ερμιόνη στα μέσα του 18ου αιώνα. Ο Γεώργιος Π. Παρασκευόπουλος αναφέρει ότι η οικογένεια αριθμούσε 14 αδέλφια, 11 αγόρια και 3 κορίτσια. Υποθέτουμε ότι ο ανωτέρω άντλησε αυτή την πληροφορία από τον Σπύρο Γ. Μερκούρη, τον Δήμαρχο Αθηναίων και δισέγγονο του Γεωργίου Μερκούρη, όταν ο Γ. Π. Παρασκευόπουλος υπηρετούσε ως Γενικός Γραμματέας στον Δήμο και είχε συνδεθεί μαζί του με αδελφική φιλία.

 

Σπύρος Γεωργ. Μερκούρης

Γιος του Γεωργίου Μερκούρη, ένας από τους ηρωικότερους άνδρες του Κάτω Ναχαγιέ της Επανάστασης του 1821. Με την έναρξη του αγώνα οι δημογέροντες και οι κάτοικοι της Ερμιόνης τον διόρισαν αρχηγό του εκστρατευτικού σώματος του χωριού.

Αφού ορκίστηκε με τους άλλους αγωνιστές στο «Γκούρι Βιτόρεσε» έλαβε μέρος στην πολιορκία του Ναυπλίου, όπου ο καπετάν Σπύρος Μερκούρης επέδειξε ιδιαίτερη ανδρεία μαχόμενος με τους άνδρες του υπό τις διαταγές του Παπαρσένη. Με στρατιωτικό σώμα αποτελούμενο από 50 – 100 παλληκάρια συμμετείχε στις μάχες του Άργους, των Δερβενακίων και των Μύλων.

Το 1821 και το 1826 διατέλεσε πρόκριτος της Ερμιόνης, ενώ το 1822 ήταν έφορος του τόπου. Στις 29 Μαρτίου 1823 συμμετέχει, ως εκλεγμένος πληρεξούσιος της επαρχίας Ερμιονίδος, στη Β΄ Εθνική Συνέλευση, που έγινε στο Άστρος Κυνουρίας.

Ο Νικήτας Σταματόπουλος (Νικηταράς) αναγνωρίζοντας τη γενναιότητά του τον επαινεί με έγγραφό του στις 13 Μαΐου 1823. Στις 10 Ιουνίου 1823 ονομάζεται χιλίαρχος του ελληνικού στρατού. Δύο μήνες αργότερα, στις 13 Αυγούστου, ο Μινίστρος του Πολέμου Ιωάννης Κωλέττης του χορηγεί πιστοποιητικό αναγνώρισης των υπηρεσιών του για την ελευθερία της πατρίδας. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Older Posts »