Feeds:
Δημοσιεύσεις
Σχόλια

Posts Tagged ‘Λυρκεία’

Ακρόπολη Λυρκείας

Posted in Μυθολογία, tagged , , , , , , , , , , , , , on 9 Νοεμβρίου, 2019| Leave a Comment »

Ακρόπολη Λυρκείας

 

Με την ονομασία Παλιοκαστράκι είναι γνωστό το ύψωμα BA του χωριού Λύρκεια (Κάτω Μπέλεσι), στην Αργολίδα. Στις νότιες υπώρειες του λόφου διέρχεται η νέα εθνική οδός Κορίνθου – Τριπόλεως. Στην κορυφή του διατηρούνται κατάλοιπα ισχυρού τείχους με πύλες, μαρτυρία ότι πρόκειται για σημαντική οχυρωμένη θέση – αρχαία ακρόπολη των κλασικών χρόνων με θέα προς την κοιλάδα που διασχίζει ο Ίναχος ποταμός.

Σύμφωνα με τον Παυσανία μια από τις πύλες του Άργους, προς την Δειράδα, οδηγούσε σε απόσταση εξήντα περίπου σταδίων προς την Λύρκεια, γνωστή από τον μύθο του Λυγκέα και της Υπερμνήστρας. Κατά την παράδοση ο Λυγκέας ήταν γιός του Αίγυπτου και της Αργυφίας παντρεμένος με την Υπερμνήστρα, κόρη του Δαναού, με την οποία απέκτησε τον Άβαντα. Μόνο αυτή από τις Δαναΐδες αδελφές της αρνήθηκε να υπακούσει στην πατρική εντολή και δεν δολοφόνησε τον σύζυγό της την πρώτη νύχτα του γάμου τους. Ανέβηκε στην ακρόπολη του Άργους και συνεννούνταν με τους πυρσούς με τον Λυγκέα που είχε καταφύγει στην Λύρκεια.

 

Ακρόπολη Λυρκείας – Φωτογραφία από τον ιστότοπο argolisculture (Εφορεία Αρχαιοτήτων Αργολίδας).

 

Φόνοι, κοινωνική ρήξη και αντιπαράθεση, πολιτική συνυπάρχουν στον εντυπωσιακό αυτό μύθο του κύκλου του Άργους, τον οποίο παλαιότερα η έρευνα είχε συνδέσει με το ύψωμα Παλιοκαστράκι αποδίδοντας στη θέση και την ευρύτερη περιοχή την ονομασία Λύρκεια. Ωστόσο η απόσταση της ακρόπολης δεν συμπίπτει με τις πληροφορίες της αρχαίας γραμματείας καθώς απέχει από το Άργος περίπου εκατό στάδια (18 χλμ) και όχι εξήντα (11 περίπου χλμ).

 

Ακρόπολη Λυρκείας – Φωτογραφία από τον ιστότοπο argolisculture (Εφορεία Αρχαιοτήτων Αργολίδας).

 

Η επανεξέταση των πηγών σε συνδυασμό με τη μελέτη της αρχαίας τοπογραφίας της περιοχής οδήγησαν στην ταύτιση της οχύρωσης στο Παλιοκαστράκι με την ακρόπολη των Ορνεών. Η ονομασία της πόλης οφείλεται στον οικιστή της Ορνέα, γιο του Ερεχθέα. Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι Ορνεάτες και Κλεωναίοι μάχονται στο πλευρό των Αργείων αντιμετωπίζοντας τη σπαρτιατική υπεροχή στη μάχη της Μαντίνειας (418 π.Χ.). Όμως η στρατηγική θέση των Ορνεών εντείνει την παραδοσιακή εχθρότητα Άργους – Σπάρτης και δύο χρόνια αργότερα οι Αργείοι δεν διστάζουν να την καταστρέψουν. Η ανάμειξη των Ορνεών στις συγκρούσεις με τον Αρχίδαμο (352 π.Χ.) πιθανότατα απηχεί μια προηγηθείσα επανοίκηση της περιοχής. Στη διάρκεια των ελληνιστικών χρόνων συγκαταλέγονται στις κώμες του Άργους.

Σε ό,τι δε αφορά την αργεία κώμη των ιστορικών χρόνων Λύρκειον, αυτή τεκμηριώνεται δυτικά του Άργους στην αριστερή όχθη του Ινάχου στην περιοχή με την ονομασία Σύνορο, θέση όπου πλήθος αρχαιολογικών δεδομένων (οικισμός, ιερά, νεκρόπολη, αρχαία οχύρωση, επιγραφική μαρτυρία) και η απόσταση που αναφέρει ο περιηγητής συνηγορούν στην ταύτιση αυτή.

 

Πηγή

 

Διαβάστε ακόμη:

 

Read Full Post »

Μπούκουρας Κ. Μάριος (1920-2010)

Posted in Πρὀσωπα, Υγεία, tagged , , , , , , , , , , , , , , on 21 Οκτωβρίου, 2011| Leave a Comment »

Μπούκουρας Κ. Μάριος

 

Μάριος Κ. Μπούκουρας

Ο Μάριος Μπούκουρας, Καθηγητής Ορθοπεδικής Χειρουργικής, γιος του Κωνσταντίνου και της Κλοτίλδης Μπούκουρα, γεννήθηκε στο Άργος στις 26 Οκτωβρίου του 1920. Ο πατέρας του όπως και ο παππούς του ήταν γιατρός και συγγρα­φέας με έντονη κοινωνική δραστηριότητα. Η μητέρα του ήταν επίσης πολύ μορφωμένη. Αδελφός του, ήταν ο Ιάσονας Μπούκουρας*.  Ο Μάριος Μπούκουρας τελείωσε το Γυμνάσιο με άριστα και στη συνέχεια γράφτηκε στη Ιατρική Σχο­λή του Πανεπιστημίου της Αθήνας απ’ όπου και απε­φοίτησε με τιμητική διάκρι­ση. Από το 1946 έως το 1950 υπηρέτησε  στον Ελληνικό Στρατό και βρέθηκε στη πρώ­τη γραμμή του εμφυλίου, όπου προσέφερε τις υπη­ρεσίες του ως γιατρός.

Το 1954 πήρε την ειδικότητα του χειρουργού ολοκληρώνοντας παράλληλα το διδακτορικό του. Το 1955, αναζητώντας καινούριους ορίζοντες, έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί, και συγκεκριμένα στο Νοσοκομείο της Κομητείας Cook, άσκησε την ορθοπεδική χειρουργική και πολύ σύντομα συνεργάστηκε με τον διακεκριμένο ορθοπε­δικό χειρουργό του Σικάγο Donald Miller. Λίγο καιρό αφού είχε εγκατασταθεί στο Σικάγο, γνώρισε την Τέσσυ Ντούλα την οποία και παντρεύ­τηκε το 1956. Το 1961 οι οικογένεια Μπούκουρα μετακόμισε στο Τολέδο της πολιτείας του Οχάιο όπου ο Μάριος Μπούκουρας άσκησε την ορθοπεδική στο Ιατρι­κό Κέντρο St Vincent Mercy, μαζί με άλλους διακεκριμέ­νους συναδέλφους του (ανάμεσά τους και ο Ho­ward Rosenblatt, παλιός του φίλος από το Νοσοκομείο στο Cook).

Ήταν ιδιαιτέρα προικισμένος για­τρός και χειρουργός και κέρδισε την αγάπη και εκτί­μηση του κόσμου χάρη στην αφοσίωση στους ασθενείς του, στην φροντίδα που τους παρείχε και πάνω απ’ όλα στην ακεραιότητά του. Προσέφερε πάντα ανιδιο­τελώς τόσο τις γνώσεις του όσο και ψυχολογική και συναισθηματική στήρι­ξη σε όσους τα είχαν ανά­γκη και έγινε παράδειγμα προς μίμηση, χάρη ακριβώς σ’ αυτήν την ανιδιοτέλειά του. Ως επιστήμονας και ορ­θοπεδικός χειρουργός α­πετέλεσε πρότυπο γιατί κα­τάφερε να συνδυάσει την επιστήμη με την ανθρωπιά, κάτι που σπανίζει στην επο­χή της υψηλής τεχνολογίας που ζούμε.

Η προσφορά του στη μόρφωση και εκπαίδευση νέων γιατρών κατά τη διάρ­κεια ολόκληρης της ζωής του ήταν σημαντική. Όταν δημιουργήθηκε η Ιατρική Σχολή του Οχάιο στο Τολέ­δο, ήταν ανάμεσα στους πρώτους που του δόθηκε η έδρα του καθηγητή ορθοπεδικής χειρουργικής. Προσέφερε απλόχερα τον χρόνο και τις γνώσεις του ως χειρουργός, διδά­σκοντας ειδικευόμενους στην ορθοπεδική, νοσοκόμες και φοιτητές της Ιατρι­κής, θεωρούμενος απ’ όλους ένας από τους καλυ­τέρους καθηγητές. Επίσης συμμετείχε στον σχεδιασμό λειτουργικού νάρθηκα γό­νατος για το ίδρυμα F. Μ. Douglas στο Ιατρικό ΚέντροSt Vincent, δουλειά που ενέπνευσε πολλά ιατρικά άρθρα και που οδήγησε στο να σχεδιαστούν δυο ακόμα λειτουργικοί νάρθη­κες γόνατος.

Ήταν μέλος πολλών ιατρικών συλλόγων και ταυτόχρονα είχε έντονα κοινωνική δρά­ση. Η προσωπική του ζωή ήταν επικεντρωμένη στην οικογένειά του και του φί­λους του. Ιδιαιτέρα ταλα­ντούχος κιθαρίστας ο ίδιος – η αγάπη του για τη μουσι­κή ήταν μεγάλη – υπήρξε ιδιαίτερα υπερήφανος όταν η κόρη του Ann εμφανίστη­κε ως σολίστ στο πιάνο σε συναυλία της συμφωνικής ορχήστρας του Τολέδο.

Μετά τη συνταξιοδότησή του, ασχολήθηκε με το διάβασμα, την ποδηλασία, το σκάκι και τα ταξίδια. Το σπίτι της οικογένειας Μπούκουρα στο Άργος ή­ταν από τους αγαπημένους του προορισμούς. Η κολύμ­βηση ήταν επίσης ανάμεσα στις αγαπημένες του ενα­σχολήσεις, το 1936 άλλω­στε είχε συμμετάσχει με την Ελληνική ομάδα κολύμ­βησης στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου. Προς το τέλος της ζωής του ήταν περιτριγυρισμέ­νος από την οικογένειά του. Την επί 54 χρόνια γυναίκα του Τέσσυ, τα παι­διά του Dean και Ann και τα εγγόνια του Nicholas, Gina, Jason, Christopher και Ana­stasia. Ο Μάριος είχε επίσης μια ιδιαιτέρως στενή συγ­γενική σχέση με τον Δρ. Αλέξανδρο Ντούλα, γυναικάδελφό του. Ακόμα και όταν οι δυνά­μεις του άρχισαν να τον εγκαταλείπουν δεν έχασε την αίσθηση του χιούμορ, την αγάπη του για τους άλλους και για τη ζωή. Παρέμεινε μέχρι το τέλος ένας Ευγενής. Πέθανε στις 20 Δεκεμβρίου του 2010 σε ηλικία 91 ετών, στη Νάπολη της Φλόριντα των Ηνωμένων Πολιτειών.

* Ο Ιάσων Κωνσταντίνου Μπούκουρας γεννήθηκε το 1914 στη Λυρκεία ( Κάτω Μπέλεσι). Ο πόλεμος τον πρόλαβε να σπουδάζει νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πολύ νωρίς οργανώθηκε στην Αντίσταση. Για τη δράση του αυτή κρατήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Τρικάλων από τον Οκτώβριο του 1942 ως τον Απρίλιο του 1943. Εξελέγη αντιπρόσωπος από την Αργολίδα για τη Συνέλευση των Κορισχάδων μαζί με τον δάσκαλο Παναγιώτη Ξύδη.  Εκτελέστηκε στις 19 Ιουνίου 1944.

 

Πηγή

  • Εφημερίδα « Αργειακόν Βήμα», Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011.

Σχετικά θέματα:

Read Full Post »

Τσουκαντάς Α. Γιώργος (1904-1973)

Posted in Λογοτέχνες - Ιστορικοί, Υγεία, tagged , , , , , , , , , , , , , , , , on 25 Ιανουαρίου, 2010| 2 Σχόλια »

Τσουκαντάς Α. Γιώργος (1904-1973)

  

Μολονότι όλη η δημιουργικότητα του Τσουκαντά τελικά στράφηκε στο επιστημονικό του έργο, εν τούτοις έγραψε αξιόλογα ποιήματα. Η ποίησή του, πηγαία και απέριττη, αγνή και ειλικρινής, εξωτερικεύει τα αισθήματα και βιώματα του με απλό και αυθόρμητο τρόπο και μεταρσιώνεται σε γόνιμη ψυχική έξαρση. Μια ρομαντική και νοσταλγική διάθεση – χωρίς να λείπει και ο ανθρώπινος απαισιόδοξος και αισιόδοξος στοχασμός – επιζητεί να τονίσει λυτρωτική έφεση. Πολλοί στίχοι του είναι εμπνευσμένοι από τα τοπία και την φύση της Αργολίδας, του τόπου που θεωρεί πραγματική του πατρίδα.

 

Γιώργος Τσουκαντάς

Ο Γιώργος Τσουκαντάς, γιατρός & λογοτέχνης, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904 και απεβίωσε το 1973.  Σπούδασε ιατρική και από το  1927 εγκαταστάθηκε στη Λύρκεια της Αργολίδος, για λόγους υγείας. Εκεί έμεινε μέχρι το 1943 ασκώντας το επάγγελμα του γιατρού. Ο πατέρας του ήταν από την Αθήνα και η μητέρα του από την Λυρκεία. Γι» αυτό την αγαπούσε σαν δεύτερη πατρίδα του. Από το 1943 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου ασκούσε το επάγγελμα του γιατρού ως ιδιώτης και ως ελεγκτής του Ι.Κ.Α. Στα 1935 παντρεύτηκε τη φαρμακοποιό Ελένη Παπανικολάου από τη Λυρκεία με την οποία έκανε δύο γιούς, το Θάνο που σπούδασε γιατρός και το Σπύρο που σπούδασε πολ. Μηχανικός. Στα 1942 φυλακίστηκε από τους Ιταλούς για εθνική δράση.

Υπήρξε σύμβουλος της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, Γενικός Γραμματέας, Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Γιατρών Λογοτεχνών.

Φοιτητής εξέδωσε το λογοτεχνικό περιοδικό «Όρθρος» (Αθήνα 1923-24). Από το 1973 έως τo 1941 εξέδωσε το περιοδικό «Ηραία» στο Άργος σε συνεργασία με το λογοτέχνη Γ. Ξ. Λογοθέτη. Το έργο του Τσουκάντα είναι πολύπλευρο, ιστορικό, λογοτεχνικό, επιστημονικό, μυθολογικό, ποιητικό.

Σε φιλολογική εκδήλωση. Από αριστερά: Κ. Μεραναίος, Στρατής Μυριβήλης και Γ. Τσουκαντάς.

Ποιήματα δημοσίευσε σε περιοδικά της Αθήνας και της επαρχίας. Το 1947 εξέδωσε την ποιητική συλλογή «Πέστροφες». Το 1967 κυκλοφόρησε την ποιητική συλλογή «Αμφιλύκη»„ με ποίηση μεστή και αξιόλογη, στην οποία περιέρχεται και το αριστουργηματικό του ποίημα «Πέταξες». Αυτό και μόνο φτάνει για να τον καθιερώσει σαν ποιητή. Η τελευταία του ποιητική συλλογή  ο «Αμφίστομος λόγος»,  εκδόθηκε το 1971. Είναι μια στροφή προς τον ελεύθερο στίχο χωρίς να καταστρέφει το λυρισμό και τη φιλοσοφία του: «Κοιτάω κατάματα το θάνατο, τις πλάτες εμπιστεύομαι στον Φοίβο», εξομολογείται στο «Παράπονο». Η ποίηση του είναι πηγαία, απέριττη, ειλικρινής. Εξωτερικεύει τα αισθήματα και τα βιώματα του με απλό και αυθόρμητο τρόπο, που μεταρσιώνεται σε γόνιμη ψυχική έξαρση.

Μία πλούσια εξωτερική απόκριση είναι ολόκληρη η ζωή του. Ποιητής στην ιδέα, στη φράση, στην απαγγελία και στους τρόπους ακόμα της ζωής. Παράλληλα με την ποίηση καλλιεργεί και την επιστήμη. Δημοσίευσε αξιόλογες εργασίες, επιστημονικές – ιστορικές, που φέρουν τη σφραγίδα της έρευνας του και προβάλλουν τον άνθρωπο με τις ανησυχίες και τη δίψα για πνευματικά επιτεύγματα.

  

Ενδεικτικά έργα του:

 

Στα 1923 , δηλαδή μόλις 19 ετών εκδίδει το λογοτεχνικό περιοδικό » Όρθρος » ενώ ήταν ακόμα φοιτητής της Ιατρικής Σχολής. 

Την περίοδο 1934-1940 δημοσιεύεται η πρώτη σειρά με θέματα μυθολογίας & ιστορίας , ανάμεσά τους καταγράφονται τα ακόλουθα :

– Μυθολογία της αρχαίας Λυρκείας (1934)

– Γενεαλογία των Δαναών (1940)

– Γενεαλογία των Ατρειδών (1940)

– Άργος και Δωδώνη , οι ρίζες της φυλής μας (1940)

– Η Ωραία Ελένη και ο Τρωικός πόλεμος (1940)

– Ο Αργείος ήρως Μελάμπους , πρώτος ψυχαναλυτής (1940)

Το 1947 εκδίδεται η πρώτη ποιητική του συλλογή » Πέστροφες »

Το 1948 σε συνεργασία με τον Γ. Ξ. Λογοθέτη , συνεκδότη του περιοδικού » Ηραία » , εκδίδει την ανθολογία » Ποιηταί της Αργολίδας «. 

Το 1955 δημοσιεύει τις έρευνες:  » Ο Μελάμπους πρώτος μύστης » & » Ο ιατρομάντης Μελάμπους και το ψυχοσύμπλεγμα του Ιφίκλου». 

Το 1958 δημοσιεύει  το » Άλκαθος , ο τραγικός βασιλιάς των Μεγάρων «, και την ποιητική ανθολογία » Αναπλιώτες «.

Το 1958 έως 1961 δημοσιεύει ιστορικά άρθρα & μελέτες , όπως :

– Περίανδρος (1958)

– Οι μυθολογικές ρίζες της Ελληνικής ιστορίας (1960)

– Αίγισθος (1960)

– Η τραγική γενιά των Τανταλιδών (1961)

Το 1961 δημοσιεύεται στο περιοδικό » Κασταλία » , το άρθρο του » Η Ελληνική γραφή στις μυθικές μας παραδόσεις » και στην συνέχεια ακολουθούν τα μελετήματα :

– Η αρχαία Σπάρτη και η δυναστεία των Τυνδαριδών (1962)

– Η αρχαία Αρκαδία και η δυναστεία των Πελασγών (1963)

– Μυθολογικά μελετήματα (1965)

Το 1967 θα εκδώσει την δεύτερη ποιητική συλλογή , με τίτλο » Αμφιλύκη »   (η λέξη αμφιλύκη δηλώνει το τελευταίο μέρος της νύχτας) .

Το 1970 δημοσιεύει στην » Κασταλία «, το δοκίμιό του με τίτλο » Στρατής Μυριβήλης . Ο άνθρωπος «. 

Η τελευταία του ποιητική συλλογή  ο «Αμφίστομος λόγος»,  εκδόθηκε το 1971.

 

Πηγές

Περιοδικό, «Μελάμπους / Αργειακά Ιατρικά Χρονικά», έκδοση Γενικού Νοσοκομείου Άργους, τεύχος 3, Απρίλιος 2004.

Λουκά Σταθακόπουλου – Γιάννη Γκίκα, «Ανθολογία ποιητών Αργολίδος & Κορινθίας 1798 – 1957», Αθήνα 1958.

Read Full Post »