Αδελφότητα Αχλαδοκαμπιτών Αμερικής « Άγιος Δημήτριος» (1905-2010)
Η Ιστορία της Αδελφότητας Αχλαδοκαμπιτών Αμερικής « Ο Άγιος Δημήτριος»
History of Brotherhood Achladokambiton « St. Demetrios»
Η αδελφότητα Αχλαδοκαμπιτών Αγίου Δημητρίου των πρώτων χρόνων.
Τέλη της δεκαετίας του 1890. Μια ομάδα νέων από τον Αχλαδόκαμπο, παίρνουν το πλοίο που θα τους φέρει στην Αμερική. Αφήνουν πίσω τους μάνα, πατέρα κι αδέρφια και ξεκινούν με όνειρα και φόβους για μια καινούργια ζωή. Κλείνουν βαθιά μέσα στην καρδιά τους την πίστη στον Θεό, την αγάπη τους για την οικογένεια και για την Πατρίδα. Αυτά είναι τα ιδανικά και τα θεμέλια της ζωής του κάθε Έλληνα. Στήριγμα γερό η ευχή της μάνας και οι συμβουλές της.
Ταξιδεύουν στον απέραντο Ατλαντικό ωκεανό με μοιρασμένες σκέψεις σε όλα όσα αφήνουν πίσω, και τα ερωτηματικά του αύριο, όταν ξαφνικά ξεσπά φοβερή τρικυμία, που φοβερίζει να καταποντίσει όχι μόνο τα όνειρα τους αλλά και την ίδια τους την ζωή. Μαζεύονται σε μια γωνιά και οπλισμένοι με πίστη προσεύχονται και, κάνουν ομαδικά τάμα στον Άγιο Νικόλαο, προστάτη της θάλασσας να φθάσουν γεροί στον προορισμό τους και να φτιάξουν την εικόνα του Αγίου στην εκκλησία του χωριού.
Η θάλασσα ησυχάζει, φθάνουν στην Αμερική και καθένας τους τραβά το δρόμο της δικής του μοίρας. Το τάμα όμως κανένας τους δεν το ξεχνά. Κάνουν προσπάθειες και το 1901 ξαναβρίσκονται όλοι μαζί και κανονίζουν για το τάμα. Έχουν γευθεί την ξενιτιά αυτά τα χρόνια και η αγάπη και η νοσταλγία τους για το χωριό κάθε μέρα και φουντώνει. Φοβούνται την αφομοίωση. Σκέπτονται το μέλλον το δικό τους και πιο πολύ το μέλλον των παιδιών τους. Ανταλλάσσουν σκέψεις. Νοιώθουν την ανάγκη μιας πιο συχνής επαφής που θα τους απαλύνει τον πόνο της ξενιτιάς, και θα φέρει τα παιδιά τους πιο κοντά.
Αποφασίζουν πως ο συνδετικός κρίκος μεταξύ τους και προπάντων με το χωριό, θα είναι μόνο η ίδρυση ενός Συλλόγου. Αρχίζουν τις ενέργειες και το 1905 ιδρύεται ο Σύνδεσμος Αχλαδοκαμπιτών « Άγιος Δημήτριος», το όνομα του πολιούχου του χωριού. Ως έδρα επιλέγεται το Σικάγο. Το καταστατικό έχει τυπωθεί. Πρωτεργάτες και ιδρυτές είναι οι:
Νικόλαος Σαμπάνης που εκλέγεται και πρώτος Πρόεδρος,
Γεώργιος Ν. Σελλής
Δημήτριος Π. Σελλής
Κ. Παπακυριάκος
Δημήτριος Μαρούτσος
Γ. Κατσικαντάμης
Κ. Αντωνόπουλος
Γ. Παπαϊωάννου
Π. Μακρής
Δ. Ψυχογυιός
Κ. Π. Αργύρης
Δ. Δ. Σελλής
Ψηφίζουν και επικυρώνουν το Καταστατικό. Καταβάλλουν ετήσια συνδρομή το ποσό των έξι δολαρίων.
Για να εκτιμηθεί στο ακέραιο και να γίνει αντιληπτή η πραγματική αξία της ίδρυσης του Συνδέσμου, πρέπει κανείς να γυρίσει νοερά στην εποχή εκείνη. Αποστάσεις τεράστιες χωρίς αυτοκίνητα, χωρίς γνώση της Αγγλικής γλώσσας, ημερομίσθια χαμηλά, δύσκολος αγώνας επιβίωσης. Όποιος διαβάσει το Καταστατικό θα νοιώσει ακέραια την αγάπη και το ενδιαφέρον του ξενιτεμένου για την ιδιαίτερη πατρίδα του.
Την αγάπη του αυτή την δείχνει στη συνέχεια έμπρακτα με έργα κι όχι μόνο με λόγια ή επιστολές που γράφουν στους δικούς τους που κάνουν βδομάδες, ίσως και μήνα να φθάσουν στα χέρια τους. Ο Αχλαδόκαμπος με υπερηφάνεια έχει να επιδείξει τα όσα του προσέφεραν τα ξενιτεμένα του παιδιά.
Τα έργα αυτά, αναφέρονται σαν φόρος τιμής στους ιδρυτές της Αδελφότητας, σαν έπαινος στο σήμερα και σαν παράδειγμα στο αύριο. Το 1906 συντελούν στην ανακαίνιση του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου, εξωραΐζουν το Ναό, κτίζουν καμπαναριό, στέλνουν κρυστάλλινο πολυέλαιο, Ιερατικά Άμφια, Ιερά Σκεύη και Λάβαρα.
Δείπνο προς Τιμή του Αναστασίου Σκούμπη από τους πρώην μαθητές του. Chicago 1920.
Ο Αριστείδης Χ. Σελλής εκλέγεται Πρόεδρος το 1909 και ο Αριστείδης Α. Σελλής το 1912. Το 1915 αναθεωρούν το Καταστατικό και ο Σύνδεσμος μετονομάζεται σε Αδελφότητα. Έτσι επικρατεί πλέον η νέα επωνυμία: Αδελφότητα Αχλαδοκαμπιτών « Ο Άγιος Δημήτριος» με έδρα το Σικάγο. Εκλέγεται πρόεδρος ο Θεόδωρος Παπαδόπουλος ο οποίος υπηρετεί μέχρι το 1918.
Ο Κωνσταντίνος Νοικοκύρης παίρνει την εκλογή του προέδρου το 1920 μέχρι το 1923. Από το 1927 μέχρι το 1931 είναι πρόεδρος ο Γεώργιος Λαγγής. Οι γραπτές πηγές είναι ελάχιστες σχετικά με την εποχή αυτή γύρω από τις δραστηριότητες της Αδελφότητας γι’ αυτό παρατηρούνται ορισμένα κενά. Ο Γεώργιος Ν. Σελλής εκλέγεται πρόεδρος το 1932.
Την εποχή εκείνη, τα παιδιά του χωριού κάνουν μάθημα σκορπισμένα σε διάφορα σπίτια. Τα μέλη νοιώθουν την ανάγκη πως το χωριό χρειάζεται ένα κτίριο για να στεγάσει όλα τα παιδιά. Ανταλλάσσουν σκέψεις και ψηφίζουν να αναλάβει η Αδελφότητα το κτίσιμο σχολικού κτιρίου. Βρίσκουν το οικόπεδο και μαζί και με προσωπικές εισφορές αρχίζει η ανέγερση. Έργο μεγάλο που θα χρειαστούν μερικά χρόνια να τελειώσει. Το 1937 εκλέγεται πρόεδρος ο Χρήστος Σ. Αντωνόπουλος. Πρώτη φορά αποφασίζουν οι πατριώτες να γιορτάσουν μαζί τις Απόκριες και να θυμηθούν τα παλιά. Δίνουν τον πρώτο Αποκριάτικο Χορό, έθιμο που διατηρείται μέχρι σήμερα. Το Καλοκαίρι κάνουν εξοχική συνάντηση σε ένα από τα ωραία πάρκα του Σικάγου.
Το 1939 τελειώνει το κτίσιμο του σχολείου και γίνονται τα εγκαίνια. Χαίρεται όλο το χωριό και περισσότερο τα μέλη της Αδελφότητας γιατί αυτοί δούλεψαν σκληρά αυτά τα χρόνια να συγκεντρώσουν τα χρήματα. Ο Σπύρος Φιφλής εκλέγεται πρόεδρος το 1940. Ψηφίζεται, οι συνεδριάσεις να γίνονται την τελευταία Κυριακή κάθε μήνα κι αυτό ισχύει μέχρι σήμερα. Τον Μάιο συζητούν να κτίσουν λουτρά κι αποχετευτήρια παραπλεύρως του σχολείου για να εξυπηρετούνται τα παιδιά. Ακολουθούν όμως άσχημες μέρες, όχι μόνο για τον Αχλαδόκαμπο αλλά για όλη την Ελλάδα. Είναι τα χρόνια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου που μπλέκει στα γρανάζια του και την Πατρίδα μας.
Η Αδελφότητα δεν μένει αδιάφορη στον πόνο και τις κακουχίες του χωριού. Καλεί τα μέλη της και τον Δεκέμβριο συμμετέχουν στην Ελληνική Αποστολή Βοήθειας με το ποσό των 2.551 δολ. που τα περισσότερα ήταν από προσωπικές εισφορές των μελών. Τον επόμενο χρόνο, λόγω των γεγονότων στην Ελλάδα, δεν γίνεται Αποκριάτικος Χορός ούτε και συνεδριάσεις μέχρι το 1945.
Ο Αχλαδόκαμπος αιμορραγεί και οι κάτοικοι υποφέρουν όπως και όλοι οι Έλληνες. Η Αδελφότητα στέλνει ρουχισμό, παπούτσια, σχολικά είδη κ.λ.π. προς ανακούφιση των πατριωτών.
Chicago 1952
Το 1950 εκλέγεται πρόεδρος ο Γεώργιος Ν. Σελλής. Στον Αχλαδόκαμπο υπάρχουν λίγες βρύσες και οι κάτοικοι, ιδιαίτερα οι γυναίκες, αναγκάζονται να κουβαλούν το νερό από μακριά συνήθως με βαρέλια μέσα στην βροχή, την παγωνιά ή στην ζέστη του Καλοκαιριού. Έτσι η Αδελφότητα αρχίζει την ίδρυση Υδραγωγείου και φέρνει το νερό κοντά σε όλα τα σπίτια. Διαθέτει 16.657 δολ. για το έργο αυτό και για άλλα κοινωφελή έργα.
Την ίδια εποχή, η Αμερική ανοίγει τις πόρτες της να δεχθεί τους ταλαιπωρημένους από τον πόλεμο Ευρωπαίους. Ο πρόεδρος Γεώργιος Ν. Σελλής κάνει συνεδρίαση και τονίζει την ευκαιρία να γίνουν προσκλήσεις σε πατριώτες. Με τις προσωπικές του ενέργειες και παροτρύνσεις πολλά μέλη κάνουν πρόσκληση σε συγγενικά πρόσωπα, αλλά ο Χρήστος Αντωνόπουλος (Κινέζος) βρίσκει τον τρόπο και στέλνει στο Χωριό πάνω από εκατόν πενήντα προσκλήσεις.
Οι μετανάστες αυτής της εποχής είναι τα σημερινά μέλη που δεν ξεχνούν τα όσα έχει προσφέρει η Αδελφότητα στο χωριό. Το 1953 εκλέγεται πρόεδρος ο Παναγής Σταματέλος. Γίνονται τα εγκαίνια του Υδραγωγείου προς μεγάλη εξυπηρέτηση και ανακούφιση των συμπατριωτών. Στις συνεδριάσεις επανέρχεται το θέμα των λουτρών. Ο Ανδρέας Κανέλλος προσφέρεται κι αναλαμβάνει προσωπικά κι εξ’ ολοκλήρου την ίδρυση κτιρίου για Κοινοτικά Λουτρά. Σήμερα που οι βιοτικές συνθήκες έχουν αλλάξει το κτίριο αυτό έχει μετατραπεί σε Πολιτιστικό Κέντρο.
Το 1956 με έξοδα της Αδελφότητας γίνεται η διαπλάτυνση του δρόμου προς Νερά. Στον Αχαλαδόκαμπο δεν έχει πάει ακόμη το ηλεκτρικό ρεύμα ούτε προβλέπεται για πολλά ακόμη χρόνια. Η Αδελφότητα χρηματοδοτεί τη σύνδεση του με το ηλεκτρικό δίκτυο της ΔΕΗ. Έργο μεγάλο και πρωτοποριακό για ένα ορεινό χωριό την εποχή εκείνη. Χρειάζονται δυο ολόκληρα χρόνια και το 1958 ηλεκτροφωτίζεται όλος ο Αχλαδόκαμπος.
Τον επόμενο χρόνο γίνεται η πρώτη συζήτηση για την ανάγκη ενός κτιρίου που να στεγάζει το Κοινοτικό Γραφείο, το Ιατρείο και το Ταχυδρομείο. Ο Αθανάσιος Αργύρης εκλέγεται πρόεδρος το 1960. Κτίζεται αποχετευτικό κτίριο για τους μαθητές, παραπλεύρως του σχολείου. Το 1963 επαναφέρουν το θέμα Κοινοτικού Κτιρίου. Ψηφίζεται κι αρχίζουν ενέργειες για εξεύρεση οικοπέδου. Συμμετέχουν χρηματικώς στην ανακαίνιση του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου. Τον επόμενο χρόνο γίνεται η αγορά του οικοπέδου Παραβάντη συμπεριλαμβανομένου και του επ’ αυτού κτιρίου.
Ο Αποστόλης Σκούμπης αναλαμβάνει προσωπικά τα έξοδα διαπλάτυνσης του δρόμου από Λιθαράκια έως Αγία Κυριακή και το 1965 χρηματοδοτεί εξ ιδίων την τσιμεντόστρωση του δρόμου Ντελή- Αγία Κυριακή. Η Αδελφότητα τελειώνει τους δρόμους Λαγγέϊκα- Αγία Κυριακή και Χιώτη- Νεκροταφείο.
Αρχίζουν εργασίες ανακαίνισης του Κοινοτικού κτιρίου. Ο Ευάγγελος Αναγνωστόπουλος εκλέγεται πρόεδρος το 1966 και το Κοινοτικό Κτίριο είναι πλέον έτοιμο. Το 1969 εκλέγεται πρόεδρος ο Αργύρης Μπέτσος. Ο Λυκούργος Αθανασούλιας εκλέγεται πρόεδρος το 1971. Γίνεται πρόσθεση άρθρων Καταστατικού, ώστε η Αδελφότητα να μεριμνήσει και για τα μέλη της. Τσιμεντοστρώνεται ο δρόμος Αγίου Νικολάου.
Τα νέα παιδιά του Αχλαδοκάμπου δεν έχουν κάτι να ασχοληθούν τις ελεύθερες ώρες τους και το ποδόσφαιρο αυτή την εποχή είναι το αγαπημένο παιγνίδι για την νεολαία. Η Αδελφότητα ψηφίζει το 1972 να φτιάξει ποδοσφαιρικό γήπεδο. Με μεγάλο ενθουσιασμό τα μέλη υποστηρίζουν το έργο.
Τον επόμενο χρόνο και βάσει του συμπληρωμένου καταστατικού καθιερώνεται οικονομική βοήθεια των 500 δολ. στα παιδιά των μελών που εγγράφονται σε πανεπιστήμια. Το ποσό δεν είναι μεγάλο, αλλά είναι δείγμα αγάπης, υπερηφάνειας για την πρόοδο τους και εμπιστοσύνης για το μέλλον της Αδελφότητας. Οι υποτροφίες δίδονται στον ετήσιο χορό του Αγίου Δημητρίου.
Το 1974 αποστέλλεται οικονομική βοήθεια στους αδελφούς Κυπρίους. Το 1976 τελειώνει το έργο του δρόμου Αγίου Νικολάου- Εθνικής Οδού και τον επόμενο χρόνο η Αδελφότητα πλουτίζει το Κοινοτικό Ιατρείο με καρδιολογικό μηχάνημα. Το 1983 πρόεδρος εκλέγεται ο Θεόδωρος Π. Αργύρης.
Γίνεται ο δρόμος Πετράκη- Αγίου Νικολάου. Όταν κάποιος διαβάζει για τα έργα σχετικά με τους δρόμους, πρέπει να αναλογισθεί τον Αχλαδόκαμπο κάποιας εποχής που οι δρόμοι δεν ήταν άλλο παρά μικρά, στενά λιθόστρωτα μονοπάτια που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες της εποχής εκείνης. Τότε που μέσον μεταφοράς ήταν τα ζώα. Με τον καιρό επικρατούν τα γεωργικά μηχανήματα και τα αυτοκίνητα. Οι συνθήκες αλλάζουν και δημιουργούνται άλλες ανάγκες. Σήμερα με την υποστήριξη της Αδελφότητας, με ενέργειες της Κοινότητας και με προσωπική εργασία των πατριωτών όλοι οι δρόμοι είναι πλατιοί και τσιμεντοστρωμένοι και κάθε σπίτι στον Αχλαδόκαμπο έχει πρόσβαση με αυτοκίνητο.
Τον ίδιο χρόνο η Αδελφότητα παραχωρεί το Κοινοτικό κτίριο στην Κοινότητα Αχλαδοκάμπου. Σήμερα, στεγάζει το Ιατρείο και το Μουσείο. Ανακαινίζει το σχολείο και το καλοκαίρι γίνεται η πρώτη συνάντηση των απανταχού Αχλαδοκαμπιτών στην γενέτειρα. Το 1989 εκλέγεται πρόεδρος ο Ιωάννης Μαρούτσος.
Η Αδελφότητα προσφέρει οικονομική βοήθεια για την ανακαίνιση του Ιερού Ναού Αγίας Κυριακής. Το καλοκαίρι γίνεται εξοχική διασκέδαση και λόγω της επιτυχίας καθιερώνεται να γίνεται κάθε χρόνο. Όλα αυτά τα χρόνια οι συνεδριάσεις γίνονται σε διαφορετικές αίθουσες.
Το βιοτικό επίπεδο στον Αχλαδόκαμπο έχει βελτιωθεί και οι υλικές ανάγκες του χωριού δεν είναι μεγάλες. Τα μέλη επαναφέρουν το θέμα αγοράς ακινήτου και ψηφίζουν την σύσταση ξεχωριστού ταμείου για τον σκοπό αυτόν. Γίνεται η τσιμεντόστρωση του δρόμου από την οικία Ηλία Σελλή μέχρι του Διαμαντή Αράλη. Για την ενίσχυση του ταμείου γίνεται το πρώτο «Σμόκερ» και συνεχίζεται μέχρι σήμερα με μεγάλη επιτυχία χάρη στην ενεργητικότητα του Κωνσταντίνου Αλέξη που όλα αυτά τα χρόνια αναλαμβάνει την όλη διοργάνωση.
Ο Γεώργιος Αναγνωστόπουλος εκλέγεται πρόεδρος το 1992. Η Αδελφότητα βοηθά οικονομικά τον Αθλητικό Όμιλο Αχλαδόκαμπου. Τον επόμενο χρόνο γίνονται ορισμένες εργασίες κι επιδιορθώσεις στα κτίρια του σχολείου και των λουτρών.
Όλα τα μέλη της Αδελφότητας δεν έχουν ξεχάσει τις τόσες υπηρεσίες που έχει προσφέρει στο χωριό ο γιατρός Κωνσταντίνος Λομβαρδίας και ιδιαίτερα στα δύσκολα χρόνια του πολέμου. Νοιώθουν την ανάγκη να δείξουν έμπρακτα την ευγνωμοσύνη τους. Ψηφίζουν την ανέγερση της προτομής του στο κέντρο του χωριού.
Όλοι γενικά οι πατριώτες έχουν κάτι να θυμηθούν και νοιώθουν όλοι την ίδια αγάπη και υποχρέωση απέναντι του. Τα μέλη της Αδελφότητας θεωρούν εγωιστικό να κάνουν μόνοι τους το έργο αυτό. Γνωστοποιούν στους απανταχού Αχλαδοκαμπίτες την απόφαση και την επιγραφή που θα φέρει η προτομή, ότι είναι δωρεά των απανταχού Αχλαδοκαμπιτών. Ψηφίζεται επίσης τα αποκαλυπτήρια της προτομής να συμπέσουν με την συνάντηση των Αχλαδοκαμπιτών τον επόμενο χρόνο.
Το 1996 εκλέγεται πρόεδρος ο Κωνσταντίνος Γ. Σελλής (Ντίνος Σέλλας). Έρχεται σε επαφή με τις τοπικές αρχές και τον Σύλλογο Αχλαδοκαμπιτών Αθήνας και Πειραιά σχετικά με την καλοκαιρινή συνάντηση και τα αποκαλυπτήρια. Καθιερώνεται πως το ετήσιο συναπάντημα θα γίνεται την ημέρα της γιορτής του Πατέρα. Η Αδελφότητα προσκαλεί όλα τα μέλη με τις οικογένειες τους, τους συγγενείς και τους φίλους τους. Οι «τσαίρμεν», το Διοικητικό Συμβούλιο και οι βοηθοί έχουν προβλέψει και έχουν προμηθευτεί φαγητά και ποτά άφθονα.
Ψηφίζεται να δωρίσει η Αδελφότητα το σχολικό κτίριο στην Κοινότητα Αχλαδοκάμπου. Η απόφαση υλοποιείται τον επόμενο χρόνο. Το Καλοκαίρι γίνεται η συνάντηση στον Αχλαδόκαμπο και τα αποκαλυπτήρια της προτομής του γιατρού Λομβαρδία. Η Αδελφότητα έχει άριστη συνεργασία με τις τοπικές αρχές Αχλαδοκάμπου, τον Σύλλογο Αχλαδοκαμπιτών Αθήνας και Πειραιά, καθώς και τους τοπικούς Συλλόγους, Πολιτιστικό, Γονέων και Κηδεμόνων, Κτηνοτρόφων, Ελαιουργικό και τον Αθλητικό Όμιλο Αχλαδοκάμπου. Με αυτή την συνεργασία και αλληλοεκτίμηση είναι μια εβδομάδα γεμάτη χαρά και υπερηφάνεια για όλους.
Κάθε μέρα και διαφορετική εκδήλωση. Παίρνει ζωή ο Αχλαδόκαμπος σφίγγοντας στην αγκαλιά του τα ξενιτεμένα του παιδιά από κάθε γωνιά της γης. Επανέρχεται το θέμα αγοράς κτιρίου και διορίζεται επιτροπή προς ανεύρεση κατάλληλου κτιρίου. Το 1997 η Αδελφότητα χρηματοδοτεί την αγορά φωτοτυπικού μηχανήματος για τις ανάγκες της Κοινότητας.
To 1999 η Αδελφότητα γιορτάζει τα 90 χρόνια της, εκδίδοντας αναμνηστικό λεύκωμα και ημερολόγιο με φωτογραφίες του χωριού που προσφέρει σε όλα τα μέλη της. Σχηματίζει ιστοσελίδα στο διαδύκτιο, http://www.axladokambos.org για να επικοινωνούν μεταξύ τους οι συμπατριώτες. Είναι ενημερωτική για όλους τους Αχλαδοκαμπίτες γιατί περιέχει πρόγραμμα γεγονότων, ιστορία της Αδελφότητας, φωτογραφίες από τα διάφορα γεγονότα και το πιο σπουδαίο, προσφέρει την δυνατότητα επικοινωνίας των πατριωτών από όλα τα μέρη του κόσμου. Αμερική, Ευρώπη, ακόμη και Αυστραλία. Τα παιδιά και τα εγγόνια των Αχλαδοκαμπιτών μας γράφουν τα συγχαρητήρια τους ότι χαίρονται να γνωρίσουν και να μάθουν για τις ρίζες τους. Είναι τώρα πιο υπερήφανα να λέγονται Έλληνες και Αχλαδοκαμπίτες.
Γίνεται η αγορά του κτιρίου. Το όνειρο τόσων χρόνων πραγματοποιείται. Η Αδελφότητα αποκτά το δικό της χώρο που κάθε Αχλαδοκαμπίτης θεωρεί δικό του. Γι αυτό και δίκαια στην είσοδο του γραμμένη στα Ελληνικά φέρει την επιγραφή «Αχλαδοκαμπίτικο Σπίτι» με διεύθυνση 5424 Ν. Milwaukee Ave. Chicago. II 606301. USA.
To καλοκαίρι γίνεται η πρώτη συνάντηση για γκολφ με σκοπό την αλληλογνωριμία της νεολαίας. Με μεγάλη επιτυχία αρχίζει με 110 παίχτες. Τώρα έχει ξεπεράσει τους 150 από τους οποίους το 75% είναι νέα παιδιά.
Τον Δεκέμβριο γίνονται τα εγκαίνια του Σπιτιού. Είναι μια μέρα γεμάτη χαρά. Ο Αγιασμός γίνεται με κατάνυξη και σεβασμό. Ο πρόεδρος και τα μέλη έχουν καλέσει και τον Σύλλογο Κυρίων και Δεσποινίδων Αχλαδοκάμπου που ανταποκρίνεται προσφέροντας δώρο στην Αδελφότητα μια εικόνα του Αγίου Δημήτριου και γλυκά. Η τελετή κλείνει με φαγητό και γλυκά και όλοι δείχνουν τόση ικανοποίηση και υπερηφάνεια. Καθιερώνεται και το ετήσιο πάρτι για τον τελικό αγώνα του φουτμπόλ.
Από εκδήλωση της Αδελφότητας
Ο Γεώργιος Παπανικολάου εκλέγεται πρόεδρος το 2000. Η Αδελφότητα συμμετέχει στην Εθνική μας Παρέλαση της 25ης Μαρτίου με άρμα που φέρει το όνομα της. Το άρμα της είναι πάντα πλουσιότερο από κάθε άλλο Σύλλογο ή Αδελφότητα γιατί συγκεντρώνονται πολλοί πατριώτες προκειμένου να εκπροσωπηθεί ο Αχλαδόκαμπος και γενικά ο Ελληνισμός. Όλοι ομοιόμορφα ντυμένοι με άσπρες και μπλε ζώνες και με τα καπέλα που φέρουν το όνομα της Αδελφότητας. Κι όταν παρελαύνουν μπροστά στους επισήμους ανακοινώνουν στα μεγάφωνα ότι οι Αχλαδοκαμπίτες προάγουν την εκπαίδευση, τον Ελληνισμό, την Οικογένεια και την Θρησκεία. Επίσης διατηρούν τα ήθη και τα έθιμα από το χωριό Αχλαδόκαμπο Αργολίδας. Όλοι αισθάνονται πολύ υπερήφανοι. Η Αδελφότητα κάνει ετήσιο μνημόσυνο δια τους Υπέρ Πατρίδας Πεσόντων και εις μνήμην των Ιδρυτών και απελθόντων μελών.
Ο Σύλλογος Αχλαδοκαμπιτών Αθήνας και Πειραιά με πρωτοβουλία του, έχει αναλάβει τα τελευταία χρόνια την μίσθωση Νοσοκόμας που εξυπηρετεί τους πατριώτες μας. Τώρα, η Αδελφότητα αναλαμβάνει αυτή την μίσθωση. Ψηφίζεται η ετήσια συνδρομή να γίνει 30 δολ. Χρηματοδοτεί την αγορά δυο Ηλεκτρονικών Υπολογιστών για τις ανάγκες του σχολείου στον Αχλαδόκαμπο.
Όλα τα μέλη συγκινούνται με τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 που σημάδεψαν όχι μόνο την Αμερική αλλά τον κόσμο όλο, και ψηφίζουν οικονομική βοήθεια για το ταμείο Πυροσβεστών της Νέας Υόρκης. Το Καλοκαίρι του 2003 γίνεται η συνάντηση στον Αχλαδόκαμπο. Και πάλι υπάρχει η άριστη συνεργασία και η εβδομάδα είναι γεμάτη από εκδηλώσεις. Με τις συναντήσεις αυτές στο χωριό, δίνεται η ευκαιρία στους μεγάλους να θυμηθούν τα παλιά και στα παιδιά μας να γνωρίσουν από κοντά τις ρίζες τους. Η Αδελφότητα τον Ιανουάριο του 2004 δέχεται ένα μεγάλο πλήγμα. Θρηνεί τον πρόωρο θάνατο του προέδρου. Είναι πρώτη φορά που πεθαίνει εν ενεργεία πρόεδρος.
Την χρονιά αυτή δεν γίνονται εκλογές. Προς τιμήν του μεταστάντα κρατούν στο επιστολόχαρτο το όνομα του. Χρέη προέδρου κάνει ο αντιπρόεδρος Ανδρέας Παράσχος. Το 2005 γίνονται εκλογές και την προεδρία κερδίζει ο Ανδρέας Παράσχος. Η Αδελφότητα ετοιμάζεται να γιορτάσει τα 100 χρόνια της, κοιτάζοντας όχι μόνο το χθες αλλά και ατενίζοντας με αισιοδοξία το αύριο.
Κάθε γενιά λίγο – πολύ ανησυχεί και μεριμνά για το μέλλον της Αδελφότητας. Όλοι μαζί, μα και καθένας χωριστά, πασχίζουν ώστε τα παιδιά τους να μάθουν την ιστορία του χωριού, την ίδρυση και τα έργα της Αδελφότητας. Προσπαθεί ώστε τα παιδιά να νοιώσουν και να αγκαλιάσουν την Αδελφότητα σαν την πιο ιερή κληρονομιά, γιατί κλείνει μέσα της τόσο παρελθόν όσο και μέλλον. Κι αυτό το μέλλον εξαρτάται από την ανάγκη και την υποχρέωση που θα νοιώσουν οι νέοι να συνεχίσουν. Οι απόδημοι Αχλαδοκαμπίτες διατηρούν περήφανα την τοπωνυμία της καταγωγής τους.
Μακάρι και οι μέλλουσες γενιές να θυμούνται ότι ο Αχλαδόκαμπος, αυτό το ορεινό χωριό είναι η εύφορη πεδιάδα που στήριξε κι ανέπτυξε το γενεαλογικό τους δέντρο. Το δέντρο αυτό που δεν χρειάζεται νερό ούτε και ήλιο, αλλά αγάπη, σεβασμό, υπερηφάνεια και κάποια φορά κι αυτοθυσία για να τρανώσει και να σταθεί αλύγιστο στα ξεροβόρια ή στους ανεμοστρόβιλους της κάθε κοινωνίας.
Πηγή
- Αδελφότητα Αχλαδοκαμπιτών «Άγιος Δημήτριος» 1905-2005, «100 Years of Life and Activity», Έκδοση 2005.
Διαβάστε ακόμα: Αχλαδόκαμπος Άργολιδας (1821)
Read Full Post »
Στα πλαίσια του Προγράμματος Διαλέξεων και Συζητήσεων της χειμερινής περιόδου, ο Σύλλογος Αργείων «Ο ΔΑΝΑΟΣ» συνεχίζει τις μετακλήσεις σημαντικών και διακεκριμένων προσωπικοτήτων, προκειμένου να προσφέρει στους Αργείους την ευκαιρία επικοινωνίας με θέματα που αφορούν στον άνθρωπο και τις πνευματικές του αναζητήσεις.
ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ 