ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Η παρούσα ανακοίνωση αναφέρεται σε άγνωστη νομική υπόθεση, που απασχόλησε πολλούς και επί πολλά χρόνια, τόσο εδώ, στο νεοσύστατο ελληνικό κρατίδιο, όσο και στην αυστριακή Τεργέστη, όπου ήκμαζε τότε σπουδαία ελληνική παροικία. Το θέμα δεν στερείται ενδιαφέροντος, ούτε από ιστορικής, ούτε από νομικής πλευράς...

[...] Το νέο λιμάνι στον Άγιο Νικόλαο εικονίζεται σε μία επιζωγραφισμένη λιθογραφία του F. Kollard και ήταν έργο του ζωγράφου Th. Ender (1835-1837) το πιθανότερο, γιατί η εκκλησία κτίσθηκε μεταξύ 1833-1836. Εικονίζεται ο Άγιος Νικόλαος και ένα κτίριο βορειότερα προς τη θάλασσα, με πλήθος κόσμου στην αποβάθρα νοτιότερα, αλλά δεν εικονίζεται το γνωστό μεταγενέστερο τελωνείο. Σ’ αυτή τη λιθογραφία γίνεται φανερό ότι το τελωνείο αυτό δεν είχε ακόμα ανοικοδομηθεί. Το βόρειο τείχος σε πρώτη φάση κατεδαφίσθηκε το 1866-1868 και η πόλη απέκτησε διέξοδο προς τη θάλασσα...

«…όταν έκανες τη βόλτα σου σε αυτόν το γραφικό δρόμο, κυριαρχούσαν οι μυρωδιές από τα ψητά κρέατα, τους κεφτέδες, τις μοσχομυρωδάτες σαρδέλες, τα τουλουμοτύρια, το ρετσινάτο κρασί και τους ναργιλέδες. Οι κιθάρες, τα νοσταλγικά από τη πλανεύτρα θάλασσα τραγούδια, οι χοροί, κυρίως το σέρβικο, το συρτό και το αρχοντορεμπέτικο και οι φωνές από τις συζητήσεις για τα πολιτικά θέματα τις εποχής ξεσήκωναν τους γείτονες. Κάθε Κυριακή και μεγάλη γιορτή μετά το σχόλασμα της εκκλησίας έβλεπες τη κίνηση ολόκληρου του χωριού. Εκεί ξεπρόβαλε σφικτά δεμένη η ομορφιά της ψυχής, με της καρδιάς την καλοσύνη...

[...] «Μια μέρα, με κατέβασαν στο ιατρείο στο υπόγειο, κρυφά. Με έγδυσαν και με έβαλαν σε ένα κρεβάτι ψηλό, σαν αυτά που έχουν στα χειρουργεία. Μου έκαναν μια ένεση στον κόλπο και συγχρόνως μου έβαλαν ένα μηχάνημα από επάνω στην κοιλιά. Όπως έμαθα μετά, ήταν ακτινοβολίες. Πόνεσα πολύ, ήμουν ζαλισμένη. Σηκώθηκα και ρώτησα την κοπέλα, που τη χρησιμοποιούσα για νοσο­κόμα, τι μου έκαναν. Και εκείνη μου απάντησε: «Μαίρη, γέτς κάινε κιντ», δηλαδή τώρα δεν θα κάνεις παιδί. Καταλαβαίνετε τη στιγμή εκείνη. Είκοσι μέρες ήμουν στο κελί σε αθλία κατάστα­ση...»...

[...] Το Μουσείο Παιχνιδιών είναι ίδρυμα κοινής ωφέλειας, µη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ανοιχτό στο κοινό και στην ανάπτυξη της κοινωνίας. Περιέχει αντικείμενα ιστορικής, λαογραφικής και επιστημονικής αξίας, ενώ είναι πολυθεµατικό και σχεδιασμένο µε βάση τις δυνατότητες των παιδιών, αλλά και των επισκεπτών εν γένει...