ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

[...] Για πολλά χρόνια δίδασκε στο Δημοτικό Ωδείο Ναυπλίου, που φέ­ρει το όνομα του θείου του, εμφυσώντας την αγάπη για τη μουσική σε δεκάδες Αναπλιωτάκια, ενώ διηύθυνε και τη χορωδία της Πο­λιτιστικής Αργολικής Πρότασης στο Άργος. Συνεργάστηκε με τη Μαρίζα Κωχ, και ανέβασε σε διασκευή το έργο του μεγάλου μας ποιητή Οδυσσέα Ελύτη «Αξιόν Εστί» σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, καθώς και τον «Αριστοφάνη που γύρισε από τα θυμαράκια» από τους «Αχαρνής» σε μουσική Διονύση Σαββόπουλου με την Πολιτιστική Αργολική Πρόταση...

[...] Μέσα από το αρχείο ζωντανεύουν μορφές που θυμίζουν μυθιστορήματα: Ο γενάρχης της οικογένειας Σωτήριος Ψύχας, μισθοφόρος του Μεχμέτ Αλή και ύστερα του Ιμπραήμ στην πολιορκία του Μεσολογγιού, που παντρεύεται στην Πάτρα μια Τουρκάλα της Τριπολιτσάς, και τελικά φανερώνεται πάλι στην Αργίτισσα μάνα του σαν άλλος Οδυσσέας· ο γιος του Δημήτριος που παίρνει τα όπλα κατά του Όθωνα στο κίνημα του Ναυπλίου (1862) και μετά αρπάζει από τη Νάξο την κόρη του άρχοντα Δομένικου Βαρότση (έχει διασωθεί η ερωτική τους αλληλογραφία)· ο δεσπότης θα καταπραΰνει την οργή του πεθερού, αλλά ο γαμπρός δυσκολεύεται να σταδιοδρομήσει στο Δημόσιο, γιατί αν και συγγενής του Κουμουνδούρου, δίνει την εντύπωση πως φέρεται σαν οπαδός του Βούλγαρη…

Ναύπλιο, ακουαρέλα αγνώστου καλλιτέχνη, 1849. Στο κέντρο πολυώροφο οθωμανικό σπίτι, αριστερά η πίσω πλευρά του Αρχαιολογικού Μουσείου. Ψηλά η Πύλη του Σαγρέδου.

[..] Η Ηλέκτρα ζει στο περιθώριο της πόλης και της ζωής, σε έναν ταπεινωτικό γάμο που της επέβαλαν. Ο Ορέστης, επικηρυγμένος από το Παλάτι, έρχεται για να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του και τα δεινά του ίδιου και της αδελφής του, οδηγημένος από τον χρησμό του Απόλλωνα. Τα δύο αδέλφια βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους για να αποκαταστήσουν την τάξη και να αποδώσουν, όπως πιστεύουν, δικαιοσύνη. Η σκοτεινή προσμονή της εκδίκησης και το χρέος που οδηγεί στη μητροκτονία θα γεννήσουν τη φρίκη και όχι τη λύτρωση. Για πρώτη φορά στον Ευριπίδη, ο φόνος διερευνάται σε σχέση με τις ψυχολογικές του συνέπειες...

[...] Σε μια μαρμάρινη πλάκα, γραμμένο ένα ονοματεπώνυμο, με  δύο αριθμούς, που στη μέση τους  τους χώριζε  μια Παύλα. Μια παύλα,  που η μέχρι τώρα αυτονόητη σημασία της, ήταν «από … έως» και που πλέον, αυτή η σημασία της, δεν με έκφραζε καθόλου. Όλα γύρω μου τα θεώρησα φυσιολογικά και κατανοητά, πλην της Παύλας...