Παπαδριανού Κατερίνα (1951-2019)
Η Κατερίνα Παπαδριανού-Κόρδαρη γεννήθηκε στο Δρέπανο Ναυπλίου στις 22-09-1951, ήταν παντρεμένη και είχε δύο παιδιά. Τελείωσε το Πάντειο Πανεπιστήμιο και το Παιδαγωγικό Τμήμα της ΣΕΛΕΤΕ. Σπούδασε «Πολιτικές Επιστήμες» στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης.
Στο Παρίσι, συνέβαλε στην ίδρυση του πρώτου «Παιδικού Χωριού S.O.S. Ελλάδας». Για πολλά χρόνια ήταν καθηγήτρια στα Τεχνικά και Επαγγελματικά Λύκεια Αργολίδας και Αρκαδίας. Από το 1995 δημοσίευε άρθρα στις τοπικές εφημερίδες ιστορικού, κοινωνικοοικονομικού περιεχομένου και σχετικά με την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς και του περιβάλλοντος.
Είχε πάρει τιμητική διάκριση για το διήγημα «1715», δημοσιευμένο στα «ΝΑΥΠΛΙΑΚΑ ΑΝΑΛΕΚΤΑ» έκδοση του Δήμου Ναυπλιέων το 2007 και βραβείο για το ιστορικό μυθιστόρημα «1715 – Το τελευταίο φιλί στ’ Ανάπλι», το οποίο κυκλοφόρησε το 2010 από τις εκδόσεις «Μελάνι».
Το 2014 κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο της – ιστορικό μυθιστόρημα – με τίτλο «Ψωροκώσταινα | Η Πανώρια Χατζηκώστα – Αϊβαλιώτη και ο Βενιαμίν Λέσβιος», έκδοση της Αργολικής Αρχειακής Βιβλιοθήκης Ιστορίας και Πολιτισμού.
Το 2015 εκδόθηκαν «τα 99 χαΐκού της ψυχής μου», ενώ το 2018 κυκλοφόρησε το ιστορικό της μυθιστόρημα «Οι Νάρκες 1940-1949».
Η Κατερίνα Παπανδριανού συνέβαλε καθοριστικά στην ίδρυση του πολιτιστικού συλλόγου Δρεπάνου «Νίκος Καρούζος», αλλά και στην σύσταση της Ένωσης Λογοτεχνών -Συγγραφέων Αργολίδας της οποίας διετέλεσε πρόεδρος.
Απεβίωσε τα ξημερώματα του Σαββάτου 9 Νοεμβρίου 2019 σε νοσοκομείο της Αθήνας, σε ηλικία 68 ετών. Για χρόνια έδινε μάχη με την «επάρατη νόσο». Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε την Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019 στις 12 το μεσημέρι στον Ιερό Ναό Αγίου Αδριανού και Ναταλίας, στον τόπο καταγωγής της το Δρέπανο. Η ταφή έγινε στον κοιμητηριακό ναό Αγίων Ταξιαρχών Δρεπάνου.
Καλό ταξίδι Κατερίνα 10-11-2019
Τι δηλητήριο
φρικτό και μαρτυρικό
φίδι θα είναι.
Πόσες φορές στα 99 χαϊκού της ψυχής της η Κατερίνα διάλεγε λέξεις που ξεχειλίζαν αγωνία. Αλλά και πάλι, πόσες φορές οι ίδιες τούτες λέξεις ξεχείλιζαν υπομονή, επιμονή και δύναμη, χαρακτηριστικά όσων γνωρίζουν πως για τη ζωή χρειάζεται αγώνας, ονειροπόλημα, διάθεση να είσαι και να κάνεις. Γράφει σε ένα άλλο:
Με λίγες λέξεις
Φτιάχνεις εικόνες ψυχής.
Ονειρεύεσαι!
Ρε Κόνδη! Και που τα γράφουμε όλα αυτά τι γίνεται; Δε θα μείνει τίποτα! Όύτε ανάμνηση σε κάποιους δεν θ’αφήσουμε! Ο αυτοσαρκασμός της ξεπεταγόταν κάθε φορά στις συζητήσεις για κάποιο κείμενο. Πάλευε να βάλει σε σειρά σκέψεις, γεγονότα, πρόσωπα, ημερομηνίες. Βιαζόταν να τα βάλει στο χαρτί, να τα μοιραστεί με τους άλλους. Ίσως γιατί βαθιά μέσα της αισθανόταν πως ο αγώνας ενάντια στο κακό που την χτυπούσε ήταν άνισος, όσο άνιση είναι η αναμέτρηση όλων μας με το χρόνο. Το έγραφε σε ένα άλλο χαϊκού:
Ξέρω τη θέση
τα νεκρώσιμα λόγια,
το δρομολόι
Και να που σήμερα μας κάλεσε για να μας δείξει τη θέση και το δρομολόι μέχρι το σημείο όπου θα αρχίσει το μεγάλο της ταξίδι. Η Κατερίνα Παπαδριανού στάθηκε, για όλες και όλους εμάς που την γνωρίσαμε από κοντά ή μακριά, οδηγός θάρρους, αγωνιστικότητας και δημιουργικότητας. Με τα ιστορικά της μυθιστορήματα πάντρεψε την αγάπη της για τον τόπο και τους ανθρώπους του μ’ εκείνη για την έρευνα σημαντικών ιστορικών στιγμών που καταγράφονταν μέσα από πρόσωπα και γεγονότα. Κι αυτή η αγάπη εκφράστηκε με την εργασία της στην εκπαίδευση και με τη συμμετοχή της σε συλλόγους και σε διάφορες ομάδες δημιουργικής κοινωνικής προσφοράς.
Η Κατερίνα ήταν εκείνη που σκέφτηκε και μας παρακίνησε να δημιουργήσουμε έναν κοινό χώρο έκφρασης για τους Συγγραφείς και τους Λογοτέχνες της Αργολίδας. Εκείνη πάλι έδωσε ζωή και επιτυχία στον πρώτο λογοτεχνικό διαγωνισμό που οργάνωσε η Ένωση. Δεν ήταν επίσης τυχαία η επιτυχία των έργων της μέσα και έξω από την Αργολίδα. «Το τελευταίο φιλί στ’ Ανάπλι», Η Ψωροκώσταινα και οι Νάρκες, δεν πρόσφεραν μόνο σημαντικά στοιχεία στη γνώση μας για τις τοπικές κοινωνίες και τη χώρα στο σύνολό της, αλλά μας έδωσαν και πολλές ευκαιρίες να σκεφτούμε, να συζητήσουμε, να συναισθανθούμε την κοινή μας πορεία μέσα στο χρόνο. Να βρούμε ξανά διεξόδους προς την αυτογνωσία μας.
Χαρακτήρας ντόμπρος και αψύς, έδινε στον καθημερινό της λόγο εκείνη την σπάνια καθαρότητα που μπορεί να ξενίζει αλλά δεν προδίδει ποτέ! Κι έπειτα μοιραζόταν, ένιωθε την ανάγκη να μοιράζεται, τις καλές της στιγμές με ένα τραγούδι, ένα χορό, ένα τσίπουρο. Χορεύει ακόμη μπροστά στα μάτια μου στα τσίπουρα του Βαγγέλη, του αδελφού της.
Τι θα μείνει ρε Κόνδη απ’ όλα αυτά; Όλα θα μείνουν και θα μνημονεύονται Κατερίνα! Όλα! Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο που σήμερα θα σε συνοδέψουμε με χαρά στο νέο σου ταξίδι, παρά το αποκρουστικό και οδυνηρό συναίσθημα ενός βίαιου χωρισμού. Χαρά γιατί σε γνωρίσαμε, γιατί ζήσαμε μαζί, γιατί μοιραστήκαμε, από κοντά ή μακριά, ιδέες, συναισθήματα, χαρές και λύπες. Γιατί ακόμη και την δύσκολη τούτη ώρα μας δίνεις την ελπίδα της συνάντησης με τους στίχους σου:
Τώρα ζηλεύω τους πιστούς
Ανάσταση
Καθώς προσμένουν
Καλό ταξίδι αγαπημένη φίλη. Θα βρεθούμε και πάλι γύρω από το μεγάλο τραπέζι της χαράς, απελευθερωμένοι θ’ αγκαλιαστούμε και θα υπακούσουμε στην προσταγή της Ψωροκώσταινας ν’αρχίσουμε χορό! Καλό ταξίδι.
Επικήδειος
Διαβάστε ακόμη: Συνέντευξη της Κατερίνας Παπαδριανού στην Κατερίνα Διακουμάκου
Σχολιάστε