ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Η αναισθησία τον 19ο αιώνα στην Ελλάδα

Η πλήρης κατάργηση του πόνου στο χειρουργείο επιτυγχάνεται για πρώτη φορά την 16η Οκτωβρίου 1846, όταν ο W. Morton χορηγεί αναισθησία με αιθέρα σε ασθενή στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης. Λίγους μήνες αργότερα, στις 10 Απριλίου 1847, χορηγούνται οι πρώτες αναισθησίες με αιθέρα στην Ελλάδα από τους Ερρίκο Τράϊμπερ, Αρχίατρο, και Νικόλαο Πετσάλη, Επίατρο, στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών και ο Τύπος της εποχής τους αποθεώνει.

Ο εξοπλισμός για τη χορήγηση της αναισθησίας και η αναζήτηση νέων αναισθητικών με καλύτερες ιδιότητες για την εισαγωγή στην αναισθησία απασχόλησαν ιδιαίτερα την ιατρική κοινότητα, με πρωτεργάτες τους Ξαβιέρο Λάνδερερ και Βερνάρδο Ρέζερ. Όμως η ελλιπής προσέλευση των ασθενών στα Νοσοκομεία, η έλλειψη χειρουργικών εργαλείων και εμπειρίας, η άγνοια, ο φόβος από τη «νάρκωση» και οι θάνατοι κατά τη διάρκεια αναισθησίας λειτούργησαν σε ότι αφορά την εξέλιξη της χειρουργικής ανασταλτικά. Η αναισθησία τέθηκε στο περιθώριο πάνω από δύο δεκαετίες και ο αριθμός των χειρουργικών επεμβάσεων, που πραγματοποιούνταν, παρέμενε μικρός. Καθώς όμως οι εμπειρίες αναισθησίας με αιθέρα και χλωροφόρμιο συσσωρεύονταν, και μετά την εισαγωγή της αντισηψίας το 1868 ο ορίζοντας της Χειρουργικής άρχισε να επεκτείνεται σταδιακά σε σοβαρότερες και βαρύτερες επεμβάσεις, υπήρξε αξιοσημείωτη πρόοδος.

Εισαγωγή

Αντιπροσωπευτική για την κατάσταση, που κυριαρχούσε σ’ ολόκληρο τον κόσμο μέχρι το 1846 σχετικά με τη αναισθησία, είναι η μεταφορά δημοσίευσης με τίτλο «Περί της συγκοπής συντελούσης εις την αποφυγήν των προερχόμενων από τας χειρουργικάς εγχειρήσεις πόνων» από την «Εφημερίδα των Ιατροχειρουργικών γνώσεων», από τον Νικόλαο Κωστή, στο τεύχος του Δεκεμβρίου του 1837 στον «Ασκληπιό».[1]

Το άρθρο αυτό αναφέρεται στην περίπτωση ασθενούς, που έπρεπε να χειρουργηθεί για την αφαίρεση όγκου του τριχωτού της κεφαλής. Κάθε φορά που το νυστέρι ακουμπούσε την ασθενή, αυτή αντιδρούσε βίαια, ξέφευγε από τα χέρια αυτών που την κρατούσαν και δεν μπορούσε να γίνει η επέμβαση. Για το λόγο αυτό η ασθενής υποβλήθηκε σε αφαίμαξη μέχρι να λιποθυμήσει. Συνολικά αφαιρέθηκαν πενήντα τέσσερις ουγγιές αίματος και έτσι μπόρεσε να

γίνει η επέμβαση, κατά την οποία δεν υπήρχε η παραμικρή αιμορραγία στο χειρουργικό πεδίο.

Ο χειρουργός με το όνομα Ουαρδόπιος (δεν αναφέρεται η πόλη και χώρα που έγινε) προτείνει τη μέθοδο αυτή, για να μην υποφέρουν οι ασθενείς και για να μην αιμορραγούν στο χειρουργικό πεδίο.

Οι πρώτες αναισθησίες με αιθέρα

Τέσσερις μήνες μετά την πρώτη αναισθησία με αιθέρα, στη συνεδρία της 10ης Φεβρουαρίου του 1847 της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών, ο Βερνάρδος Ρέζερ ανακοινώνει «για τη χρήση του θειϊκού αιθέρα προς αποφυγήν των πόνων κατά τη διάρκεια χειρουργικών επεμβάσεων» και τονίζει ότι πολύς λόγος γίνεται στην Ευρώπη και ότι είναι καλό να ξεκινήσουν οι δοκιμές και στην Ελλάδα.[2]

Το πρώτο σχετικό άρθρο με την κατάργηση του πόνου στο χειρουργείο στην Ελλάδα δημοσιεύθηκε στο τεύχος 3 του ιατρικού περιοδικού «Νέος Ασκληπιός». [3] Στο άρθρο περιγράφονται λεπτομερώς οι πρώτες αναισθησίες με αιθέρα με συσκευή Charrière στο Παρίσι, από τον Velpeau, τον JF Malgaigne και άλλους, στα νοσοκομεία La Charitė, Saint Louis, Hotel – Dieu και το Νοσοκομείο των Παίδων.

«Ο Νέος Ασκληπιός» – Σύγγραμμα Περιοδικόν των Φυσικο-Ιατρικών Επιστημών, 1842.

Ο συντάχτης του άρθρου παρακινεί τους Έλληνες χειρουργούς να επιχειρήσουν και αυτοί την αναισθησία με αιθέρα, τονίζοντας ότι ο Liston, στο University College και ο Ferguson στο Kings College στο Λονδίνο, ακολουθώντας πιστά την επιστολή του Warren, επανέλαβαν επιτυχώς τα πειράματα στο Λονδίνο το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Δεκεμβρίου του 1846 και ότι τα νέα στην Ελλάδα είναι γνωστά από τον Νοέμβριο του 1846, που δημοσιεύθηκαν στον καθημερινό τύπο της Αθήνας. Στο ίδιο τεύχος του «Νέου Ασκληπιού» δημοσιεύεται επιστολή του Στέφ. Σταυρινάκη, φοιτητού Ιατρικής στο Μόναχο, με πληροφορίες σχετικές με τις πρώτες αναισθησίες με αιθέρα στο Μόναχο, στις 29 Ιανουαρίου 1847 σε τέσσερις ασθενείς, χωρίς όμως να αναφέρεται σ’ αυτόν που τις χορήγησε.[4]

Επιγραμματικά περιγράφει τη συσκευή που χρησιμοποιήθηκε, ένα ασκό από δέρμα βοδιού πλήρη με ατμοσφαιρικό αέρα και μισή ουγκιά αιθέρα. Ο ασκός έφερε σωλήνα στο στόμιο του, από τον οποίο ανέπνεε ο ασθενής και εντός δύο λεπτών ήταν σε κατάσταση μέθης και άρχιζε η χειρουργική επέμβαση. Αναφέρεται επίσης ότι ο αιθέρας χρησιμοποιήθηκε και στη Σκωτία επιτυχώς για τη διεκπεραίωση δυσχερών τοκετών.

Δύο μήνες αργότερα, στις 10-4-1847, ο Αρχίατρος Ερρίκος Τράϊμπερ, ο πρώτος διδάξας χειρουργική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ο Επίατρος Ν. Πετσάλης χορηγούν αναισθησία με αιθέρα για πρώτη φορά στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών και ο Τύπος της εποχής τους αποθεώνει. Το γεγονός αυτό δημοσιεύεται σε μεταγενέστερο τεύχος του «Νέου Ασκληπιού» από τον Σ. Παπαδόπουλο [5] και τον Γ. Ανδρεόπουλο αντίστοιχα. [6] Το νοσοκομείο αυτό ήταν το πρώτο δημόσιο κτίριο, που ανεγέρθηκε το 1834-1836, στην απελευθερωμένη Ελλάδα, στη νέα πρωτεύουσα την Αθήνα, σε σχέδια του Βαυαρού Γουλιέλμου Βάιλερ (Wilhelm von Weiler).

Dr Heinrich Traiber (Ερρίκος Τράϊμπερ, 1797-1882). Γερμανός φιλέλληνας, ιατρός του αγώνα του 1821, μετέπειτα Καθηγητής Χειρουργικής στο Οθώνειο Πανεπιστήμιο το 1837 και Αρχίατρος του Ελληνικού Στρατού.

Νικόλαος Πετσάλης (1817-1853), ιατρός και καθηγητής του Πανεπιστημίου «Όθων» των Αθηνών. Στις 10 Απριλίου 1847 γίνεται ο πρώτος Έλληνας ιατρός που, ως Επίατρος στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών, εφαρμόζει στην Ελλάδα την αναισθησία (με αιθέρα) και αποθεώνεται από τον Τύπο της εποχής. Πέθανε από φυματίωση, σε ηλικία 36 ετών, τον Ιούλιο του 1853, αφού είχε ήδη χάσει την σύζυγό του και 4 από τα παιδιά του.

Η πρώτη επέμβαση με αναισθησία με αιθέρα στην  Ελλάδα ήταν η τοποθέτηση ξένου σώματος στον αυχένα ασθενούς, υποδόρια: ..διεμβλήθη διάσυρτον εις τον αυχένα υποδίκου τινός πάσχοντος χρονίαν οφθαλμίαν.

Το διάσυρτο ήταν μία, συνήθως μεταξωτή ή υφασμάτινη ταινία, που τοποθετούνταν για να προκληθεί διαπύηση και να θεραπευθεί φλόγωση παρακείμενων οργάνων. Όπως αναφέρεται στο άρθρο, ο αιθέρας χορηγήθηκε για 10 λεπτά και διαδοχικά παρατηρήθηκαν τα εξής:

σφυγμοί συχνοί (110 – 120 / λεπτό), στεναχώρια της αναπνοής, πλήρης αναισθησία χωρίς αντίδραση του ασθενούς. Η κατάσταση αυτή διήρκησε 20 λεπτά και μετά την εγχείρηση. Η επάνοδος των αισθήσεων συνοδεύτηκε από ιδρώτα και εμετούς. Ο ασθενής ανάφερε ότι κατά τη διάρκεια της αναισθησίας βρισκόταν μεταξύ των κατηγόρων του και προσπαθούσε να δικαιολογήσει την αθωότητά του για το έγκλημα για το οποίο κατηγορείται.

Η δεύτερη επέμβαση ήταν ο ακρωτηριασμός κάτω άκρου σε στρατιώτη πάσχοντα από εξι περίπου μηνών υδράρθρωσιν του γόνατος.

Ο αιθέρας χορηγήθηκε για πέντε λεπτά και επήλθε πλήρης αναισθησία. Οι σφυγμοί ήταν συχνότατοι (140/ λεπτό) αδύνατοι και μόλις αισθητοί στα δάκτυλα, οι οφθαλμοί ήταν ανεστραμμένοι προς τα άνω, οι κόρες αυτών διεσταλμένες, τα άκρα ψυχρά, ψυχρός και κολλώδης ο ιδρώτας, ενώ παρατηρήθηκε δύσπνοια κατά την εισαγωγή στην αναισθησία που διήρκησε λίγο. Η εικόνα του ασθενούς κατά τη διάρκεια της αναισθησίας ήταν σαν να είναι στο τέλος της ζωής του. Ο ακρωτηριασμός διεξήχθηκε από τον Ν. Πετσάλη μέσα σε δύο λεπτά. Κατά την ανάνηψη του ασθενούς, που διήρκησε μισή ώρα, επανήλθε η θερμοκρασία του σώματος και οι σφυγμοί έγιναν εντονότεροι.

Σχετικά με την αναισθησία με αιθέρα γράφει ο Σ. Παπαδόπουλος στον «Νέο Ασκληπιό»: Ο ασθενής που υποβάλλεται σε χειρουργική επέμβαση με την αναισθησία με αιθέρα μεταβαίνει σε γαλήνιο ύπνο, πλήρη γοητευτικών ονείρων και παραδίδεται αταράχως στο νυστέρι του χειρουργού.

Νικόλαος Κωστής (1805-1861). Καθηγητής Φαρμακολογίας και Μαιευτικής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. «Εθνικόν Ημερολόγιον», 1863.

Η τρίτη επέμβαση με αναισθησία με αιθέρα, που σύντομα διεξήγαγαν ο Αρχίατρος Ε. Τράϊμπερ και ο Επίατρος Μ. Πετσάλης, ήταν μία «ορχιοτομία ένεκα σαρκοκήλης» στο Νομίατρο Κυκλάδων Γ. Ανδρεόπουλο, ο οποίος περιέγραψε μόνος του τα σχετικά με την εγχείρηση στο «Νέο Ασκληπιό».

Ο Ερρίκος Τραϊμπερ χορήγησε επίσης την πρώτη μαιευτική αναισθησία στην Ελλάδα, στο Δημόσιο Μαιευτήριο της Αθήνας, χορηγώντας αναισθησία με αιθέρα σε επίτοκο για εμβρυουλκία με μαιευτήρα τον Νικόλαο Κωστή, τον πρώτο Καθηγητή Μαιευτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Οι πρώτες εμπειρίες με χλωροφόρμιο

Στις 5 Ιανουαρίου του 1848 ο Ξαβιέρος Λάνδερερ, ο Αρχιφαρμακοποιός του Βασιλιά Όθωνα και Καθηγητής Χημείας του Οθωνικού Πανεπιστημίου Αθηνών παρουσιάζει την πρώτη φιάλη χλωροφορμίου, που έφερε από την Ευρώπη. Ο ίδιος παρουσιάζει στα μέλη της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών τον τρόπο παρασκευής του. Ένα μήνα αργότερα, στη συνεδρίαση της 5ης Φεβρουαρίου 1848, ο Ξαβέριος Λάνδερερ παρουσιάζει τη συσκευή Charriére, για τη χορήγηση αναισθησίας με χλωροφόρμιο, το οποίο, όπως αναφέρει, χρησιμοποίησε επιτυχώς σε μερικούς ασθενείς με σκοπό την αναισθησία ο Β. Ρέζερ, πριν λίγες μέρες, στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Αναφέρεται επίσης σε αποτυχημένη αναισθησία με χλωροφόρμιο, που παρασκεύασε ο ίδιος, και χορηγήθηκε με τη συσκευή Charriére, ενώ επέτυχε άριστα δια της εισπνοής ατμών από βρεγμένο με χλωροφόρμιο σφουγγάρι.[7]

Πορτρέτο του καθηγητή Ξαβιέρου Λάνδερερ (1809-1885). Συλλογή φωτογραφιών του Μουσείου Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στρατιωτικό Νοσοκομείο «Μακρυγιάννη». Το πρώτο Στρατιωτικό Νοσοκομείο των Αθηνών, οικοδομήθηκε απέναντι από την οικία του στρατηγού Μακρυγιάννη, στους νότιους πρόποδες της Ακρόπολης, μεταξύ των ετών 1834-1836, βάσει σχεδίων του Βαυαρού στρατιωτικού μηχανικού Wilhelm von Weiler, ο οποίος εμπνεύστηκε τη σύνθεσή του από τον Γερμανικό Νεο-Ρομαντισμό (Rundbogenstil). Το αρχικό κτίριο υπέστη ριζική ανακαίνιση το 1899. Μετά από έναν αιώνα λειτουργίας, παραχωρήθηκε το 1930 στη χωροφυλακή και απετέλεσε, μεταξύ των άλλων, πεδίο αιματηρών συγκρούσεων κατά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 1944. Το 1977 περιήλθε στο Υπουργείο Πολιτισμού και αποτελεί έκτοτε τμήμα της λύσης που επιλέχθηκε για να στεγαστεί το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης.

Στην ίδια συνεδρίαση ο χειρουργός Ι. Ολύμπιος ανακοινώνει εργασία με τίτλο «περί χλωροφορμιώσεως». Τόσο τον αιθέρα, όσο και το χλωροφόρμιο χρησιμοποίησε στη συνέχεια και ο Ιωάννης Ολύμπιος.

Ο πρώτος Διευθυντής της Α΄ Χειρουργικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ιωάννης Ολύμπιος (1837-1868). Θεωρείται ο προπάτορας της ελληνικής πανεπιστημιακής χειρουργικής. Εξέδωσε το πρώτο εγχειρίδιο χειρουργικής στην Ελλάδα για τους φοιτητές του, το οποίο ήταν μετάφραση στην ελληνική του έργου του Μαξιμιλιανού Ιωσήφ Χέλιου υπό τον τίτλο: Εγχειρίδιον της Χειρουργικής (1852-1857). Το σύγγραμμα αυτό αποτελεί έργο σταθμό στην ιστορία της ιατρικής ορολογίας στην Ελλάδα, καθώς με αυτό εισάγει την ιατρική ορολογία που θα χρησιμοποιηθεί έκτοτε στην Ελλάδα και η οποία στηρίζονταν στην αντίστοιχη της αρχαίας ελληνικής ιατρικής. Ενήργησε έτσι ώστε μέσα από δωρεές ομογενών να λάβει η Ιατρική Σχολή σειρά χειρουργικών εργαλείων και το πρώτο της μικροσκόπιο.

Η περίοδος μετά την πρώτη αναισθησία στην Ελλάδα

Μετά τις πρώτες αναισθησίες με αιθέρα και χλωροφόρμιο αυτό που απασχόλησε κυρίως την ιατρική κοινότητα ήταν η αναζήτηση του αναισθητικού με τις καλύτερες ιδιότητες. Η εισαγωγή στην αναισθησία με χλωροφόρμιο παρουσίαζε σημαντικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τον αιθέρα και για το λόγο αυτό επικράτησε πολύ γρήγορα για τις επόμενες δεκαετίες.

Υπήρξε επίσης έντονος προβληματισμός για την έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής για τη χορήγηση αναισθησίας. Η έλλειψη συσκευών για τη χορήγηση αναισθησίας, όπως η συσκευή αναισθησίας του Snow, επισημαίνεται σε δημοσίευση στην «Ιατρική Μέλισσα» το έτος 1856.[8]

Η αναισθησία συνέχισε να χορηγείται με αυτοσχέδιες συσκευές ή με τη βοήθεια ενός σφουγγαριού εμποτισμένου με αιθέρα ή χλωροφόρμιο. Για τη χορήγηση αιθέρα χρησιμοποιούνταν επίσης η συσκευή Morton και για τη χορήγηση χλωροφορμίου η συσκευή Charriére. Η συρμάτινη προσωπίδα του Eschmarch, που παρουσιάστηκε στην Αθήνα αρκετά αργότερα, διευκόλυνε τη χορήγηση χλωροφορμίου σε στάγδην μορφή και έδωσε σημαντική ώθηση στην ευρεία χρήση του.8

Το πρώτο γενικό άρθρο, που αφορά τους προβληματισμούς σχετικά με την αναισθησία, δημοσιεύεται το έτος 1853 από τον Ι. Καρατζά στην «Ιατρική Μέλισσα». [9] Στο άρθρο αυτό ο συγγραφέας επισημαίνει ότι η ανακάλυψη των αναισθητικών αερίων ωφέλησε πάρα πολύ τη χειρουργική, οι πόνοι, που δεν μπορούσαν να ξεπεραστούν, δεν υπάρχουν, όλοι οι μυς είναι χαλαρωμένοι, ενώ τα γενικά φαινόμενα, που παρατηρούνται μετά την επέμβαση, είναι ασθενέστερα και η επούλωση της πληγής είναι ασύγκριτα ταχύτερη.

Τα ερωτήματα, που απασχολούσαν τους χειρουργούς την εποχή εκείνη, ήταν το βάθος και η διάρκειά της αναισθησίας. Αναφέρεται ότι περισσότεροι χειρουργοί συμφωνούν η έναρξη του χειρουργείου να γίνεται, όταν η αναισθησία είναι «τέλεια», δηλαδή όταν το βάθος της αναισθησίας είναι επαρκές. Συμφωνούν επίσης η αναισθησία να χορηγείται μέχρι το πέρας του χειρουργείου, ενώ διαφωνούν να χορηγείται αναισθησία σε επεμβάσεις στη μύτη και στο στόμα και αποδοκιμάζουν τη χρήση των αναισθητικών σε οφθαλμολογικές εγχειρήσεις.

Η πρώτη δημοσίευση για αναισθησία με χλωροφόρμιο στην Ελλάδα έγινε το έτος 1856 στο περιοδικό «Ιατρική Μέλισσα» από τον Ι. Α. Ζαλλώνη, όπου αναφέρεται η χειρουργική αντιμετώπιση περιεσφιγμένης βουβωνοκήλης, οι μετεγχειρητικές επιπλοκές και η αντιμετώπιση.[10]

Το έτος 1857 γίνονται επίσης αναφορές σε ένα νέο αναισθητικό, στην Αμυλαϊνη. 12-15 Ωστόσο το ίδιο έτος δημοσιεύεται περίπτωση θανάτου ασθενούς μετά από χορήγηση αμυλαϊνης. 15 Αξίζει να σημειωθεί ότι για την αναζωογόνηση του ασθενούς χρησιμοποίησαν τόσο τη μέθοδο Marshall – Hall, όσο και την εμφύσηση στόμα με στόμα. Η μέθοδος Marshall – Hall συνίστατο στην παθητική αναπνοή με τοποθέτηση του ασθενούς σε πρηνή θέση και πίεση του θώρακα και περιστροφή του κορμού «εξ υπαμοιβής», κρατώντας το στόμα ανοιχτό.15

Μετά την πρώτη αναισθησία με αιθέρα και χλωροφόρμιο ανασταλτικά στην εξέλιξη της χειρουργικής λειτούργησαν η ελλιπής προσέλευση των ασθενών στα Νοσοκομεία, η έλλειψη χειρουργικών εργαλείων και εμπειρίας, η άγνοια και ο φόβος από τη «νάρκωση», όπως επίσης οι θάνατοι από αναισθησία. 16-21 Έτσι η αναισθησία τίθεται στο περιθώριο τις επόμενες δυο δεκαετίες και ο αριθμός των χειρουργικών επεμβάσεων, που πραγματοποιήθηκαν, παραμένει πολύ μικρός έως ασήμαντος.

Στην ιστορική του ανασκόπηση με τίτλο «η Χειρουργική στην Ιατρική Εταιρεία Αθηνών», ο Ξανθοπουλίδης αναφέρει ότι σε 3200 νοσηλευόμενους στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών το έτος 1855 έγιναν 18 εγχειρήσεις, που αξίζει να αναφερθούν, μία (1) ανάτρηση, τρεις (3) υδροκήλες και μία (1) υδροαιματοκήλη, τέσσερις (4) κιρσοκήλες, πέντε (5) βουβωνοκήλες, μία (1) φίμωση, ένα (1) περιεδρικό συρίγγιο και μια (1) απολίνωση βραχιονίου αρτηρίας.8

Το έτος 1860 ο Θεόδωρος Αρεταίος αναδημοσιεύει εργασία του Mussey, που αναφέρεται σε περίπτωση ασθενούς με κάταγμα λεκάνης, ο οποίος απεβίωσε μετά από αναισθησία με θειϊκό αιθέρα. 18 Όπως αναφέρει ο συγγραφέας οι θάνατοι υπό αναισθησία με αιθέρα είναι σπανιότεροι σε σχέση με τους θανάτους από τη χρήση χλωροφορμίου που είναι πολύ συχνοί. Όμως η χρήση του χλωροφορμίου, έχει γενικευθεί και ο αιθέρας χρησιμοποιείται σπανιότατα. Αυτό οφείλονταν κυρίως στην ταχύτερη έναρξη εισαγωγής στην αναισθησία με το χλωροφόρμιο. Αναφέρει επίσης ότι, παρά τις προφυλάξεις των χειρουργών, ο θάνατος μπορεί να επέλθει ακόμη και στους πιο ικανούς και συνετούς των διασημότερων χειρουργών.

Θεόδωρος Αρεταίος (Ναύπλιο 1830-Αθήνα 1893), έργο του Νικηφόρου Λύτρα. Λάδι σε μουσαμά, 0,88×0,68 μ. Μουσείο Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Καθηγητής Χειρουργικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1864-1893) και ευεργέτης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το πραγματικό του όνομα ήταν Κωνσταντινίδης, αλλά το μετέτρεψε σε Αρεταίος, το όνομα ενός σπουδαίου αρχαίου Έλληνα γιατρού του 2ου μ.Χ. αιώνα. Διετέλεσε Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών (1879-1880). Κληροδότησε στο Πανεπιστήμιο σχεδόν όλη του την περιουσία για την ίδρυση χειρουργικής και γυναικολογικής κλινικής (Αρεταίειο Νοσοκομείο, 1896).

Το ίδιο έτος ο Ιωάννης Ολύμπιος σε άρθρο του με τίτλο «Περί παθήσεως εγχειρήσεως και αποβιώσεως του Κ. Π. Αργυρόπουλου» αναφέρεται ξεκάθαρα στην ουσιαστική χρησιμότητα της αναισθησίας και της αναλγησίας. 19 Ενοχοποιεί την έλλειψη αναλγησίας ως το πιθανότερο αίτιο θανάτου του ασθενούς, που παρουσιάζει, και τεκμηριώνει την άποψη του αναφερόμενος σε άρθρα της διεθνούς βιβλιογραφίας (Handbuch der Chururgie v Ernst Blasius Bd. 1, pag 97-98, Hale 1835).

Γεώργιος Καραμήτσας (1834-1904). Ξυλογραφία, περιοδικό «Κλειώ»,1888. Μετέφρασε το έργο «Ειδική Νοσολογία» του Γερμανού ιατρού Νιεμάγερ, ενώ συνέγραψε και δικές του επιστημονικές εργασίες.

Το έτος 1870 ο Γ. Καραμήτσας δημοσίευσε εργασία με τίτλο «Περί καταπληξίας» στο ιατρικό περιοδικό «Ασκληπιός». 20 Εκεί μεταφέρει από τη συλλογή κλινικών παραδόσεων του καθηγητή Richard Volkmann πάθηση, που Γερμανοί και Άγγλοι ονομάζουν shock. Στη δημοσίευση αυτή γίνεται επίσης σημαντική αναφορά στη συμβολή της αναισθησίας στην ομαλή διεκπεραίωση των χειρουργικών επεμβάσεων. Εκεί αναφέρεται ότι, πριν την εφαρμογή της αναισθησίας, η καταπληξία ήταν συχνότερη… το χλωροφόρμιο κατέστησε την καταπληξία σπανιότερη και άδικα καταλογίζονται εις το πολύτιμο αυτό μέσον όλοι οι θάνατοι κατά τη διάρκεια της αναισθησίας.

Το ίδιο έτος, σε δημοσίευση στον «Ασκληπιό» ο Σ. Σ. (πιθανότατα ο Στ. Σταυρινάκης) αναφέρεται στους θανάτους από τη χρήση των αναισθητικών για ανάταξη εξαρθρημάτων, που θεωρούνταν συχνότεροι από τα υπόλοιπα χειρουργεία. Αυτό οδήγησε, όπως αναφέρει, πολλούς χειρουργούς να παραιτηθούν από τη χρήση αναισθητικών σε παρόμοιες περιπτώσεις, προτιμώντας να παλεύουν με την αντίσταση των μυών και τις κραυγές των ασθενών, παρά να τύχουν στη φοβερή θέση του αιφνίδιου θανάτου, στη μέση της επέμβασης. 24 Ωστόσο οι θάνατοι συνέχισαν να συμβαίνουν και αναφέρονται και από τους αρχαίους γιατρούς, που αγνοούσαν την αναισθητική μέθοδο. Αναφέρει επίσης ότι, σύμφωνα με τη γνώμη Broca και Verneuil στις ανατάξεις των εξαρθρημάτων ή νόθων αγκυλώσεων, η επίπτωση θανάτου είναι ίδια με τα υπόλοιπα χειρουργεία. Ως πιθανές αιτίες ενοχοποιούν το είδος της επέμβασης και την καθιστική στάση του ασθενούς, που αύξανε σημαντικά την πιθανότητα συγκοπής κατά τη διάρκεια αναισθησίας με χλωροφόρμιο.1

Ο συγγραφέας υποστηρίζει τη χρήση χλωροφορμίου για την ανάταξη των εξαρθρημάτων, τονίζοντας ότι το χλωροφόρμιο μπορεί να προδιαθέτει σε συγκοπή, όμως ο πόνος της επέμβασης είναι το κυριότερο αίτιο της συγκοπής. Για την αντιμετώπιση των επιπλοκών προτείνει την ύπτια θέση του ασθενούς και σε περίπτωση άπνοιας τη διακοπή χορήγησης του αναισθητικού και τη χορήγηση αέρα. Αναφέρεται επίσης σε περίπτωση συγκοπής στη χρήση ηλεκτρικού ρεύματος με τον αρνητικό πόλο υποχόνδρια και το θετικό στη θέση του φρενικού νεύρου στον τράχηλο και στην εφαρμογή τεχνητών αναπνευστικών κινήσεων με καλά αποτελέσματα από τον Broca.

Το έτος 1879, ο Αρεταίος σε δημοσίευση του στον «Γαληνό» με τίτλο «Οι πρόοδοι της χειρουργικής τις τελευταίες δεκαετίες» αναφέρει ότι το χλωροφόρμιο αντικατέστησε πολύ γρήγορα τον αιθέρα από το έτος 1849, μετά τη δημοσίευση του Simpson. 16 Αναφέρει ότι μεταξύ των μυριάδων κάθε χρόνο, που υποβάλλονται σε αναισθησία με χλωροφόρμιο, αρκετοί γίνονται θύματα του χλωροφορμίου. Ωστόσο πολλές ουσίες προσπάθησαν να το αντικαταστήσουν χωρίς όμως καμία να αποδειχθεί καλύτερη. Το πρωτοξείδιο του αζώτου, το οποίο αίρει την αίσθηση για μερικά δευτερόλεπτα χρησιμοποιήθηκε από τους οδοντίατρους και θεωρήθηκε ακίνδυνο. Όμως το 1872 περιγράφηκαν θάνατοι και έτσι η χρήση του εγκαταλείφθηκε. Η χρήση της χλωράλης ως ενδοφλέβιο αναισθητικό το 1874 στο Bordeue από τον Orè και στη Gand από τους Deneffe και van Wetter οδήγησε σε δύο θανάτους και το αναισθητικό εγκαταλείφθηκε ταυτόχρονα με τη γέννησή του. Την ίδια τύχη είχε και ο υπνωτισμός. Έτσι από όλα τα αναισθητικά το χλωροφόρμιο παρέμεινε σε καθολική σχεδόν χρήση, το οποίο χρησιμοποιείται από μερικά έτη και στην αντιμετώπιση του πόνου του τοκετού, στην εκλαμψία, σε νευραλγίες, στον τέτανο, στη λύσσα κ.ά.16

Σε άλλη δημοσίευση στον «Γαληνό» το έτος 1879 με τίτλο «Περί του δια χλωροφορμίου θανάτου», ως αιτία θανάτου αναφέρεται κατά τον William Berger η διάρκεια της αναισθησίας, η εισρόφηση, ο περιορισμός των αναπνευστικών κινήσεων από την ένδυση ή την αθελουσία συμπίεση του θώρακα από το χειρουργό και η υψηλή δοσολογία.22 Σε αντίθεση με το χλωροφόρμιο ο συγγραφέας αναφέρει ότι ο αιθέρας και το αμυλένιο έχουν μόνο παροδική δράση στο κυκλοφορικό σύστημα. Αναφέρεται ότι ο θάνατος από χλωροφόρμιο ήταν πιο συχνός σε μικρής διάρκειας επεμβάσεις, καθόσον στις μεγάλες επεμβάσεις η αιμορραγία δρα ευεργετικά στην πίεση του εγκεφάλου που αυξάνεται από το χλωροφόρμιο.

Η άγνοια, ο φόβος και οι δυσκολίες στην εισαγωγή στην αναισθησία με χλωροφόρμιο ή αιθέρα οδηγούν και στην περιγραφή άλλων μεθόδων, όπως η πιέση (μάλαξη) στο καρωτιδικό σωμάτιο με σκοπό τη λιποθυμία για την ανάταξη καταγμάτων. 23 Μία άλλη μέθοδος, που περιγράφεται, είναι ο υπεραερισμός με 100 αναπνοές το λεπτό. Πρόκειται για απόσπασμα από το Brit med. Journ 16 Octob. 1880, σύμφωνα με το οποίο οι Bonwill και Lee στη Φιλαδέλφεια και κατόπιν ο Ash στο Μόναχο, κάνουν χρήση του υπεραερισμού με 100 εισπνοές το λεπτό για πρόκληση αναλγησίας.

Όμως οι εμπειρίες με την αναισθησία με αιθέρα και χλωροφόρμιο συσσωρεύονται και η πρόοδος στη χειρουργική ήταν αξιοσημείωτη. Αναφέρεται ότι στο Δημοτικό Νοσοκομείο Αθηνών μέχρι το έτος 1862, εκτός από τη διάνοιξη αποστημάτων, οι χειρουργικές επεμβάσεις, που αναφέρονται, ήταν παρακέντηση υδροκήλης με ενέσεις νιτρικού αργύρου (1837), αφαίρεση λίθου ουροδόχου κύστης από το περίνεο (1842), βλεφαροπλαστική (1844), αφαίρεση λιπώματος και λίθου κύστης υπερηβικά (1849), αντιμετώπιση κοπροχόου συριγγίου με καταστροφή του βλενογόννου με πυρακτωμένο σίδηρο (1852), χειλεοπλαστική (1856), τενοντοτομία αχιλλείου και τενόντων μηρού για ιπποποδία (1857) και διέκπριση κάτω σιαγόνας για καρκίνο (1862). 17 Η υπερηβική αφαίρεση λίθου κύστης το 1849 θεωρήθηκε τότε μεγάλο τόλμημα και γι’ αυτό επικρίθηκε. 24-26

Οι επεμβάσεις, που εκτελούνταν το έτος 1880 στο Δημοτικό Νοσοκομείο Αθηνών, ανέρχονταν σε 100 περίπου. Μετά το 1890 ξεπέρασαν τις 350. Οι κυριότερες εγχειρήσεις ήταν οι ακρωτηριασμοί, οι αποξέσεις οστών, η αφαίρεση εξωτερικών όγκων, η λιθοτριψία και η υπερηβική κυστοτομία για λίθο, από τις οποίες η τελευταία παρουσίαζε μεγάλη θνησιμότητα, σχεδόν 30 %. Τραχειοτομία αναφέρεται πως έγινε το 1864.25

Στην πρόοδο της Χειρουργικής, εκτός της ανακάλυψης της γενικής αναισθησίας, συνέβαλε και η εισαγωγή της αντισηψίας, η οποία άρχισε να εφαρμόζεται στην Ελλάδα, ένα χρόνο από την ανακοίνωση του Lister (1868), από τον Αρεταίο και τη χρήση των χειρουργικών γαντιών από τον Κωνσταντίνο Λούρο. 18,24-26

Έτσι με τη βοήθεια της «νάρκωσης» με αιθέρα ή με χλωροφόρμιο ο ορίζοντας της Χειρουργικής επεκτείνεται για τους τολμηρούς σε σοβαρότερες, περισσότερες και βαρύτερες επεμβάσεις. Η πρώτη λαπαροτομία, που εκτελέστηκε στην Ελλάδα, φαίνεται ότι ανήκει στο Θ. Ζαΐμη το 1880, για κύστη της ωοθήκης. Το 1886 ο Γαλβάνης διεξάγει την πρώτη κοιλιακή λαπαροτομία και το 1888 την πρώτη κολπική υστερεκτομή στην Ελλάδα. Το 1890 εγχείρησε φυματιώδη περιτονίτιδα, το 1895 φυματίωση τυφλού, το 1897 στομαχοτομία, το 1899 νεφροτομία, ενώ το 1900 διεκτομή στομάχου. Επίσης ο Μαγγίνας το 1895 σάρκωμα ωοθήκης, το 1897 κύστη επιπλόου και θωρακοπλαστική Estlander. Οι κήλες θεραπεύονταν με ένεση οινοπνεύματος και μόνο σε περίσφηξη πραγματοποιούνταν κηλοτομία με κακό τις περισσότερες φορές αποτέλεσμα. Οι αναφερόμενες εγχειρήσεις εχινοκόκκων στην κοιλιά συνίστανταν σε παρακέντηση, είτε με βελόνα αρχικά, είτε με χοντρή τρίγωνη ακίδα. Ποια ήταν η μέση θνησιμότητα των εγχειρήσεων είναι δύσκολο να βεβαιωθεί, λόγω έλλειψης επαρκών στοιχείων, πιθανώς να κυμαίνεται μεταξύ 18 % το έτος 1885 και 8 % το έτος 1891.

Σχετικά με την αναισθησία, οι περισσότερες αναφορές μέχρι το 1880 αφορούν στο χλωροφόρμιο, από τη χρονολογία αυτή αρχίζει να επικρατεί ο αιθέρας ως μέσο για διεγχειρητική αναλγησία. Η μορφίνη έχει πια γίνει αποδεκτή σαν ισχυρό αναλγητικό μέσο. Ένα από τα κυριότερα προβλήματα, που απασχολούσαν τους «ναρκωτές» την εποχή εκείνη, ήταν το «στάδιο διέγερσης» κατά την εισαγωγή στην αναισθησία με χλωροφόρμιο και αιθέρα, με αποτέλεσμα οι ναρκωτές νοσοκόμοι αναγκαζόταν να χρησιμοποιούν ακόμη και μεσαιωνικά μέσα για την καθήλωση του ασθενούς στο χειρουργικό τραπέζι ή να προσφεύγουν σε δικές τους επινοήσεις, όσον αφορά την προετοιμασία των ασθενών για βελτίωση του σταδίου διέγερσης με τη χορήγηση οινοπνεύματος, συνήθως κονιάκ.8,24-26

Υποσημειώσεις

[1] Κωστής Νικόλαος, Περί της συγκοπής συντελούσης εις αποφυγήν των προερχομένων από τας χειρουργικάς εγχειρήσεις πόνων. Ασκληπιός, 1837; Φυλλάδιον Ε: 140-141.

[2] Συνεδρίαση της 10ης Φεβρουαρίου 1847. Βιβλίον των Πρακτικών της Εν Αθήναις Ιατρικής Εταιρείας. Τόμος Α. (χωρίς αρίθμηση).

[3] Ανώνυμος. «Επωφελέστατη χρήσις της εισπνοής των αιθερίων ατμών εις τας Αλγεινάς χειρουργίας» «Νέος Ασκληπιός», 1847;3: 41.

[4] Σταυρινάκης Στεφ. [ Επιστολή ….} Νέος Ασκληπιός 1847; 3¨: 44.

[5] Παπαδόπουλος Σ. Εφαρμογή αιθέρος εις το στρατιωτικόν Νοσοκομείον Αθηνών. Νέος Ασκληπιός 1847;3:97 και 145.

[6] Ανδρεόπουλος Γ. Εγχείρησις ορχιοτομίας διά του αιθερισμού. Νέος Ασκληπίος 1847; 3:145.

[7] Συνεδρίαση της 10ης Φεβρουαρίου 1848. Βιβλίον των Πρακτικών της Εν Αθήναις Ιατρικής Εταιρείας. Τόμος Α. (χωρίς αρίθμηση).

[8] Μεγαλοοικονόμου Β. Ιστορική ανασκόπησις της αναισθησιολογίας εν Ελλάδι από του 1834 μέχρι του 1848. Ελληνική Χειρουργική 1957: τόμος Δ; 460 –468.

8 Μεγαλοοικονόμου Β. Ιστορική ανασκόπησις της αναισθησιολογίας εν Ελλάδι από του 1834 μέχρι του 1848. Ελληνική Χειρουργική 1957: τόμος Δ; 460 –468.

[9] Καρατζάς Ι . Ιατρική Μέλισσα 1853; τόμος Α’ 153 – 156.

[10] Ζαλλώνης Ι. Ιστορία εγχειρήσεως εντεροκήλης συνεσφιγμένης. Η εν Αθήναις Ιατρική Μέλισσα, 1856; Φυλλάδιον ΙΑ: 515-522.

12-15 Ανώνυμος. Περί νεωτέρας ανακαλύψεως δυο παυόντων την αίσθησιν φαρμάκων, ήτοι του αναθρακικού οξέος και της αμυλίνης. Η εν Αθήναις Ιατρική Μέλισσα, 1857; Φυλλάδιον ΙΒ: 553-555.

15 Ανώνυμος. Δηλητηρίασις διά της Αμυλαΐνης. Ασκληπιός, 1857; Τεύχος Ι: 504-507.

15 Ανώνυμος. Δηλητηρίασις διά της Αμυλαΐνης. Ασκληπιός, 1857; Τεύχος Ι: 504-507.

16-21 Αρεταίος Θ. Περί των προόδων της χειρουργίας κατά τα τελευταίας δεκαετίας. Γαληνός 1879: 45: 257 – 259. – 21. Σ.Σ. Περί της κατ’ αυτήν χρήσεως των αναισθητικών. Στο: Κρίσεις τινές επί του προγνωστικού και της θεραπείας των πεπαλαιωμένων εξαρθρημάτων και ιδίως των του ωμοβραχιόνιου άρθρου. Έκθεσις κλινικών παρατηρήσεων. Ασκληπιός, 1870; Τεύχος Δ: 110-114.

8 Μεγαλοοικονόμου Β. Ιστορική ανασκόπησις της αναισθησιολογίας εν Ελλάδι από του 1834 μέχρι του 1848. Ελληνική Χειρουργική 1957: τόμος Δ; 460 –468.

18 Αρεταίος Θ. Κάταγμα του ιλεακού οστού. Θάνατος κατά την δια θειικού αιθέρος νάρκωσιν. Ασκληπιός 1860; 5 (8); 381 – 382.

19 Ολύμπιος Ι. Περί παθήσεως, εγχειρήσεως και αποβιώσεως του Κ.Π. Αργυρόπουλου. Ασκληπιός, 1860; Τεύχος ΣΤ: 257-273.

20 Καραμήτσας Γ. Περί καταπληξίας. Ασκληπιός, 1870; Τεύχος Γ: 78-90.

24 Πουρναρόπουλος Ι. Η εν Αθήναις, Ιατρική Εταιρεία. Αι ανακοινώσεις της εκατονταετίας 1835 – 1935. Τυπογραφείο Σ. Κ. Βλαστού, Αθήναι, 1935.

1 Κωστής Νικόλαος, Περί της συγκοπής συντελούσης εις αποφυγήν των προερχομένων από τας χειρουργικάς εγχειρήσεις πόνων. Ασκληπιός, 1837; Φυλλάδιον Ε: 140-141.

16 Αρεταίος Θ. Περί των προόδων της χειρουργίας κατά τα τελευταίας δεκαετίας. Γαληνός 1879: 45: 257 – 259.

16 Αρεταίος Θ. Περί των προόδων της χειρουργίας κατά τα τελευταίας δεκαετίας. Γαληνός 1879: 45: 257 – 259.

22 Ανώνυμος Περί του δια χλωροφορμίου θανάτου. Γαληνός 1879 : 24 376 – 379.

23 Γ.Κ. Περί πιέσεως του πνευμονογαστρικού νεύρου επαγούσης αδράνειαν και αναισθησίαν. Εφαρμογή αυτής εις χειρουργικάς εγχειρήσεις. Στο: Ανάλεκτα. Ασκληπιός, 1871; Τεύχος ΙΑ & ΙΒ: 381-384.

17 Τούλ Χ. Οι πρωτεργάτες της χειρουργικής Ασκληπιός, 1937; τεύχος 4: 271-276.

24-26 Πουρναρόπουλος Ι. Η εν Αθήναις, Ιατρική Εταιρεία. Αι ανακοινώσεις της εκατονταετίας 1835 – 1935. Τυπογραφείο Σ. Κ. Βλαστού, Αθήναι, 1935. – 26. Κούζης Α.Π. Το επιστημονικόν έργον της εν Αθήναις Ιατρικής Εταιρείας κατά την πρώτην αυτής πεντηκονταετίαν (1835 – 1885). Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών, 1928, σελίς 522.

25 Ρηγάτος Γ. Α. Η πρώτη νάρκωση ασθενούς στην Ελλάδα. 17ον Ετήσιο Πανελλήνιο Ιατρικό Συνέδριο Αθήνα. 9-5-1991 Η εφημερίς του Συνεδρίου 1991 Έτος 12^ο φύλ 2, σελίς 3.

18,24-26  18. Αρεταίος Θ. Κάταγμα του ιλεακού οστού. Θάνατος κατά την δια θειικού αιθέρος νάρκωσιν. Ασκληπιός 1860; 5 (8); 381 – 382. – 24. Πουρναρόπουλος Ι. Η εν Αθήναις, Ιατρική Εταιρεία. Αι ανακοινώσεις της εκατονταετίας 1835 – 1935. Τυπογραφείο Σ. Κ. Βλαστού, Αθήναι, 1935. 26. Κούζης Α.Π. Το επιστημονικόν έργον της εν Αθήναις Ιατρικής Εταιρείας κατά την πρώτην αυτής πεντηκονταετίαν (1835 – 1885). Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών, 1928, σελίς 522.

8,24-26  Μεγαλοοικονόμου Β. Ιστορική ανασκόπησις της αναισθησιολογίας εν Ελλάδι από του 1834 μέχρι του 1848. Ελληνική Χειρουργική 1957: τόμος Δ; 460 –468. – 24. Πουρναρόπουλος Ι. Η εν Αθήναις, Ιατρική Εταιρεία. Αι ανακοινώσεις της εκατονταετίας 1835 – 1935. Τυπογραφείο Σ. Κ. Βλαστού, Αθήναι, 1935. – 26. Κούζης Α.Π. Το επιστημονικόν έργον της εν Αθήναις Ιατρικής Εταιρείας κατά την πρώτην αυτής πεντηκονταετίαν (1835 – 1885). Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών, 1928, σελίς 522.

Αρμένη Κωνσταντίνα

Κορρέ Μαρία

Θεολογής Θωμάς

Παπαδόπουλος Γεώργιος

Αναισθησιολογική Κλινική Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

Ιατρικά Χρονικά Βορειοδυτικής Ελλάδος 2011, Τόμος 8, Τεύχος 1.

*Οι  επισημάνσεις με έντονα γράμματα και οι εικόνες που παρατίθενται στο κείμενο, οφείλονται στην Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη.