Feeds:
Δημοσιεύσεις
Σχόλια

Archive for the ‘Πρὀσωπα’ Category

Σιατερλή Δήμητρα


 

Η Δήμητρα Σιατερλή είναι εικαστικός καλλιτέχνης (χαράκτρια, γλύπτρια, ζωγράφος) με έδρα την Αθήνα. Γεννήθηκε στο Άργος το 1952 όπου έζησε και μαθήτευσε σε δημοτικό και γυμνάσιο έως το 1969. Στην Αθήνα αποφοίτησε από το Λύκειο Φιλοθέης το 1970. Στα τέλη του 1971 μετακόμισε στην Ιταλία όπου ξεκίνησε σπουδές στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Bologna [Μπολόνια]. Το 1974 πήρε πτυχίο στη Ζωγραφική και το 1977 στη Διακόσμηση, από την ίδια Σχολή, με διπλωματική εργασία πάνω στην Ιστορία της Τέχνης με θέμα «Η γυναίκα, δημιουργός τέχνης», ενώ το 1975 έλαβε υποτροφία του ΕΟΜΜΕΧ (Ελληνικός Οργανισμός Μικρών-Μεσαίων Επιχειρήσεων και Χειροτεχνίας) για νέες τεχνικές της Χαρακτικής.

 

Η εικαστικός και χαράκτρια Δήμητρα Σιατερλή.

 

Το 1974 παντρεύτηκε με τον εικαστικό Pino Pandolfini [Πίνο Παντολφίνι]. Η εικαστική αλλά και εκπαιδευτική της δραστηριότητα ξεκίνησε από την πόλη της Faenza [Φαέντσα] όπου διέμεινε έως το 1977. Την περίοδο εκείνη υπήρξε μέλος του Πολιτιστικού Κέντρου Operatori Culturali del Centro Alzaia στην Ρώμη (1975-77) και συμμετείχε στα πειραματικά εικαστικά προγράμματα και τις εκδόσεις του. Παράλληλα, συνεργάστηκε με τον θίασο «Living Theatre» των Julian Beck & Judith Malina πραγματοποιώντας παραστάσεις σε εργοστάσια της περιοχής και στο Ψυχιατρείο της πόλης Imola (1974). Το 1973, μαζί με γυναίκες της πόλης συνίδρυσαν τον Φεμινιστικό Σύλλογο της Faenza, προωθώντας δραστηριότητες υποστήριξης των γυναικείων ζητημάτων και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους. Μεταξύ των δράσεων της ομάδας, υπήρξαν πολλές δημόσιες παρεμβάσεις στο κοινωνικό ιστό της πόλης της Faenza και της γύρω περιοχής.

 

Η Δήμητρα Σιατερλή χειρίζεται πιεστήριο χαλκογραφίας στην Ιταλική πόλη Faenza το έτος 1975. Δημοσιεύεται στο: Dimitra Siaterli, Έκδοση: Κέντρο Χαρακτικής Αθηνών Pandolfini & Σιατερλή, Σεπτέμβρης, 2025.

 

Από το 1977, εγκαταστάθηκε με τον Pino Pandolfini στην Αθήνα μοιράζοντας τον χρόνο και τις δραστηριότητές τους ανάμεσα στις δύο χώρες. Την ίδια χρονιά πραγματοποίησε την πρώτη ατομική της έκθεση με έργα ζωγραφικής και χαρακτικής στη γενέτειρά της στο Άργος [Παλιός Κινηματογράφος Ηλέκτρα]. Έκτοτε ακολούθησε μια έντονη εκθεσιακή δραστηριότητα σε Ελλάδα και εξωτερικό με σημαντικό αριθμό ατομικών εκθέσεων και ομαδικών συμμετοχών. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Μερεμέτης Αθανάσιος (Κρανίδι 1911-Αθήνα 1994)


 

Ο Αθανάσιος Μερεμέτης γεννήθηκε στο Κρανίδι το 1911. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1931-1934) και εγγράφηκε στη Νομική Σχολή το 1935. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του διετέλεσε πρόεδρος του Ομίλου Φοιτητών Πανεπιστημίου Αθηνών και του Συλλόγου Φοιτητών Φιλοσοφικής Σχολής. Το 1937-1940 μετέβη στο Βερολίνο. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, εργάζεται στον Δήμο Αθηναίων, ως ιδιαίτερος γραμματέας του Δήμου το 1941 και ως έφορος της Δημοτικής Βιβλιοθήκης την επόμενη χρονιά.

Αθανάσιος Μερεμέτης.

Στο Βερολίνο βρέθηκε με υποτροφία του γερμανικού κράτους, ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τις «Γενικές αρχές του ποινικού και δημοσίου δικαίου σύμφωνα με τον Πλάτωνα» στο ομώνυμο Πανεπιστήμιο, ενώ είχε εκλεγεί και πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών Βερολίνου. Παράλληλα έκανε και σπουδές βιβλιοθηκονομίας, ως υπότροφος του Δήμου Αθηναίων.

Πριν από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με πρωτοβουλία του αρχηγού της γερμανικής αντικατασκοπίας ναυάρχου Φον Κανάρη λαμβάνει χώρα μια σύσκεψη. Η σύσκεψη αυτή συγκλήθηκε με εισήγηση του Ιωάννη Βουλπιώτη, ενός αμφιλεγόμενου ατόμου της εποχής.[1]

Στη σύσκεψη εκείνη παραβρέθηκαν ο πρέσβης Ραγκαβής και διάφοροι νέοι Έλληνες επιστήμονες θετικών επιστημών με λαμπρές σπουδές αλλά και ο φιλόλογος Αθανάσιος Μερεμέτης, ως Πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών Βερολίνου. Ο σκοπός της σύσκεψης ήταν η δημιουργία μιας λέσχης από Έλληνες επιστήμονες που διέπρεπαν στους κλάδους των θετικών επιστημών στη Γερμανία, σε άλλες χώρες και στην Ελλάδα, που στον κατάλληλο χρόνο θα μπορούσε να γίνει εμποροβιομηχανική εταιρεία καινοτομιών, η οποία θα χρησιμοποιούσε στη βιομηχανία εφευρέσεις των Ελλήνων επιστημόνων. Ο μόνος που δεν φαινόταν να συγκινείται με την ιδέα ήταν ο Μερεμέτης. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Δεληγιάννης Βασίλης Ιω. (1887-1945) – Η ζωή και το έργο του Ερμιονίτη υφυπουργού οικονομικών, στην κυβέρνηση Βενιζέλου, Βασίλη Ιω. Δεληγιάννη.


 

Βασίλης Ιω. Δεληγιάννης.

Ο Βασίλης Ιω. Δεληγιάννης γεννήθηκε στην Ερμιόνη στις 4 Αυγούστου 1887 και είναι γιος του συμβολαιογράφου Ερμιόνης Ιωάννη Δεληγιάννη και της Παγώνας – γένους της μεγάλης οικογένειας Καραγιάννη στην Ερμιόνη.

Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στην Ερμιόνη, και το σχολαρχείο στο Κρανίδι. Εν συνεχεία παρακολούθησε τις δύο πρώτες τάξεις του τότε τετραταξίου Γυμνασίου, στο Ναύπλιο και τις δύο τελευταίες στον Πειραιά. Αφού τελείωσε τη φοίτηση του στο γυμνάσιο γράφτηκε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, της οποίας μετά την αποφοίτηση του αναγορεύθηκε διδάκτωρ τον Μάρτιο του 1914. Κατά τη διάρκεια της φοίτησης του χρημάτισε διευθυντής της εταιρείας «Μεταλλεία Ερμιόνης» όπου διακρίθηκε για της εργατικότητα του, την δραστηριότητα και την μεθοδικότητα του που ανέπτυξε για την οργάνωση και την πρόοδο της εταιρείας. Παραιτήθηκε όμως από τη θέση του αυτή, για να επιδοθεί απερίσπαστος στις σπουδές του, κατά τη διάρκεια των οποίων εξέδιδε στην Αθήνα Πολιτικοοικονομική εφημερίδα την «Νέα Ημέρα», φιλελεύθερων Αρχών.

Διπλωματούχος πια διδάκτωρ της Νομικής προσελήφθη στο δικηγορικό γραφείο του Καθηγητού του Πανεπιστήμιου Βασιλείου, όπου μαζί με τον δικηγόρο Ιωάννη Βαρβέρη επεξεργάζοντο τους Ελληνικούς Κώδικες, τους οποίους εξέδιδε ο Καθηγητής.

 

Στο στρατό, στους πολέμους και στο κίνημα της Θεσσαλονίκης

  

Αφού στρατεύθηκε ξεπλήρωσε στο ακέραιο το καθήκον προς την πατρίδα και ως στρατιώτης έλαβε μέρος στους πολέμους του 1912 -13 όπου διακρίθηκε και παρασημοφορήθηκε για την ηρωική συμμετοχή του: 1) Στις μάχες κατά της Τουρκίας, της Ελασσώνος, Σαρανταπόρου, Γιαννιτσών, Πρεσπών και Αετοράχης. 2) Στην εκστρατεία κατά της Βουλγαρίας το 1913 και 3) για τον τραυματισμό του στη μάχη της Μανωλιάτας. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Παπαδόπουλος ή Παππαδόπουλος Προκόπιος (Νεμνίτσα – Άργος 1885)


 

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 | Συμβολαιογράφος Άργους Φεβρουάριος 1859 – Ιούνιος 1863 |Συμβολαιογράφος  Ναυπλίας  Μάιος 1864 – Ιούλιος 1875

 

Ο Προκόπιος Παπαδόπουλος ή Παππαδόπουλος ο επονομαζόμενος Λογιώτατος, είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα συμβολαιογράφου που έζησε και έδρασε στη διάρκεια της Επανάστασης.

Πληροφορούμαστε τη δράση του στην αρχή της Επανάστασης  από τα έργα του  Φώτιου Χρυσανθόπουλου ή Φωτάκου. Καταγόταν από το χωριό Νεμνίτσα της επαρχίας Καρυταίνης, (σημερινός εγκαταλειμένος οικισμός Μεθύδριο). Ήταν συγγενής  με τον επίσκοπο Βρεσθένης Θεοδώρητο (1787-1843), σημαντική προσωπικότητα του Αγώνα της Ανεξαρτησίας,  μέλος της Φιλικής Εταιρίας και μέτοχο των εξελίξεων την περίοδο  της Επανάστασης και μετά από αυτήν.

Τότε ο Προκόπιος Παπαδόπουλος ήταν γνωστός και ως «Λογιώτατος», πιθανά λόγω της μόρφωσής του, η οποία του εξασφάλισε θέση επαρχιακού γραμματέως στην οθωμανική πολιτική υπηρεσία. Από τη θέση αυτή  φρόντιζε να ενεργεί κατάλληλα ώστε να καθησυχάζει τις ανησυχίες των Οθωμανών και να τους πείθει για την πίστη του στην εξουσία τους έως την έκρηξη της Επανάστασης. Στην πρώτη φάση του Αγώνα υπηρέτησε στο στρατόπεδο της Πιάνας και παρευρέθηκε στην πολιορκία της Τριπολιτσάς. Παράλληλα,  στην αρχή της Επανάστασης υπηρέτησε ως  γραμματέας της Δημογεροντίας Καρυταίνης.[1]

Το 1824, σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Φωτάκου, οι Δεληγιαννέοι οι οποίοι προφανώς τον εμπιστεύονταν του ανέθεσαν να μεταφέρει επιστολές τους προς τους Ανδρέα Λόντο και Ανδρέα Ζαΐμη και να διαπραγματευτεί μαζί τους. Ο Λόντος και ο Ζαΐμης ήταν μέλη του αντίπαλου στρατοπέδου με αυτούς και τον Κολοκοτρώνη στην διάρκεια του πρώτου εμφυλίου πολέμου. Η αποστολή που είχε στόχο να επιτευχθεί κάποια συνεννόηση, απέτυχε. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Ναύτη Κυριακή


 

Η Φιλική Κυριακή Ναύτη, προσωπογραφία από συλλογή οικογένειας απογόνων της.

Το 1814 ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία, που είχε σκοπό την μύηση ανθρώπων που είχαν βαθιά πίστη και βούληση να συνδράμουν ουσιαστικά στην απελευθέρωση της Ελλάδας. Η μύηση στη Φιλική Εταιρία ήταν μια πολύ σοβαρή και επικίνδυνη διαδικασία. Προϋπέθετε άτομα με υψηλό εθνικό φρόνημα, αποφασιστικότητα για αγώνα μέχρι θυσίας, οικονομική συνδρομή, καλό πνευματικό επίπεδο, εχεμύθεια και χρήση κρυπτογραφικών κωδίκων. Στην Εταιρία συμμετείχαν μόνο άντρες. Η διάδοση του μυστικού χωρίς λόγο τιμωρείτο με θάνατο. Ωστόσο, μερικές γυναίκες έγιναν μέτοχοι αυτού του βαρύτιμου πνευματικού φορτίου και συνετέλεσαν στους σκοπούς του και χάρη στο μορφωτικό και οικονομικό τους επίπεδο, συνέβαλαν με τον τρόπο τους στην προετοιμασία του αγώνα.

 

Κυριακή Ναύτη – Η μοναδική γυναίκα που εμφανίζεται στους καταλόγους

ως επίσημο μέλος της Φιλικής Εταιρείας

 

Η μοναδική γυναίκα που εμφανίζεται στους καταλόγους ως επίσημο μέλος της Φιλικής Εταιρείας είναι η Κυριακή Ναύτη. Κατοικούσε στη Σμύρνη μαζί με τον Φιλικό σύζυγό της γιατρό Μιχαήλ Ναύτη. Καταγόταν από πατέρα Κρητικό τον Γεώργιο Μιτάκη και μητέρα Πελοποννήσια, την Ζαφείρω, φυγάδες λόγω της επανάστασης του 1769. Στη Σμύρνη ο πατέρας της μετονομάστηκε  Μπαϊντιρλής.

Όταν ο Μιχαήλ Ναύτης έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας δεχόταν συχνά στο σπίτι του τα μέλη της οργάνωσης. Σε αυτές τις συναντήσεις δεν επιτρεπόταν να συμμετέχει κανένα άλλο άτομο και ο Μιχαήλ δεν ανέφερε ποτέ το περιεχόμενο των συζητήσεων στην σύζυγό του… Η Κυριακή αναρωτιόταν τι ήταν αυτά τα έγγραφα, που ο άντρας της έφερε πάντα μαζί του «εντός ασφαλούς θυλακίου» και ανησυχούσε μήπως είχε προβλήματα με τις τουρκικές αρχές. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Στάμος Μιχαήλ (1886-1982)


 

Μιχαήλ Στάμος (1886-1982).

Ο Μιχαήλ Στάμος ήταν διαπρεπής δικηγόρος της πόλης μας [Άργους] και ευεργέτης του Δήμου Άργους. Διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου «Ο Δαναός» από 10 Μαρτίου 1935 μέχρι 7 Δεκεμβρίου 1947 και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης μας. Επίσης, για πολλά χρόνια εκλεγόταν πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αργολίδας.

Διακρινόταν για το ήθος του και τον ακέραιο χαρακτήρα του και για την επιστημονική του κατάρτιση. Ήταν πετυχημένος δικηγόρος και υπηρέτησε με συνέπεια τη Δικαιοσύνη. Ως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου αύξησε το γόητρο του σωματείου και ως πρόεδρος του «Δαναού» προσέφερε πολλαπλές υπηρεσίες στο Σύλλογο και στην πόλη μας. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Γιαννακόπουλος Δημήτρης Κ.


 

Δημήτρης Κ. Γιαννακόπουλος

Ο Δημήτριος Κ. Γιαννακόπουλος γεννήθηκε στο Άργος το 1959. Είναι Πτυχιούχος Φιλολογίας, Ιστορίας – Αρχαιολογίας και Αριστούχος Διδάκτορας Ιστορίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Υπηρετώντας τη στρατιωτική θητεία του στη Διεύθυνση Ιστορίας του ΓΕΑ απέκτησε διετή εμπειρία στην αρχειακή έρευνα και συμμετείχε στη συγγραφή του Β’ τόμου της Ιστορίας της Πολεμικής Αεροπορίας (1919-1922).

Διετέλεσε Πάρεδρος με πενταετή θητεία στο Τμήμα Επιμόρφωσης και Αξιολόγησης του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και Σχολικός Σύμβουλος Φιλολόγων. Διαθέτει πολυετή εμπειρία ως επιμορφωτής των εκπαιδευτικών σε θέματα Ειδικής Διδακτικής, Διοίκησης της Εκπαίδευσης, Εκπαιδευτικής Αξιολόγησης και Ιστορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ έχει πραγματοποιήσει εισηγήσεις σε πολλά παιδαγωγικά συνέδρια.

Συμμετείχε σε επιτροπές κρίσης και συγγραφής των ισχυόντων σχολικών εγχειριδίων ιστορίας της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης καθώς και στο σχεδιασμό και στην αξιολόγηση ηλεκτρονικού υποστηρικτικού υλικού για τη Δημόσια Εκπαίδευση. Ειδικευμένος στην Ευρωπαϊκή ιστορία, δραστηριοποιείται ερευνητικά στο πεδίο των σχέσεων του Ελληνισμού με το Δυτικό Κόσμο.

Στο έργο του ως ιστορικού περιλαμβάνονται ανακοινώσεις σε ελληνικά και διεθνή συνέδρια, βιβλία και πολλά άρθρα σε έγκριτα περιοδικά. Το 2017 συμμετείχε με εισήγησή του στο Διεθνές Συνέδριο του Τμήματος Ιστορίας – Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών «Ευρωπαϊκές Πόλεις σε κρίση, από τον 12ο αιώνα μέχρι σήμερα». Το 2018 κυκλοφόρησε σε δική του μετάφραση και επιμέλεια το έργο του Antony Black, Political Thought in Europe 1250-1450 (Cambridge 1991), από τις εκδόσεις Επίκεντρο.

Κυριότερες εργασίες του είναι:

Το πρόβλημα της ευρωπαϊκής ενότητας και η διαχρονικότητά του, Επικαιρότητα 2010, Εικόνες του Δυτικοευρωπαίου μέσα από την Ιστορία. Επιστημονική επεξεργασία και αναπαράσταση της Λατινοκρατίας στην Ελλάδα του 19ου αιώνα, Επίκεντρο 2013, Δουκάτο των Αθηνών. Η Κυριαρχία των Acciaiuoli, Βάνιας, 2016, Αναγέννηση και πολιτική νεωτερικότητα Αρρετίνου Λεονάρδου περί Πολιτείας Φλορεντίνων, πρωτότυπη έκδοση, Ηρόδοτος 2018, Η Εξεγειρόμενη Ευρώπη του 1820-21, Τα δυτικοευρωπαϊκά κινήματα και η έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, Επίκεντρο 2021, Δημητρίου Κ. Βαρδουνιώτη «Η Καταστροφή του Δράμαλη» (Επιστημονική Επιμέλεια, Ηρόδοτος 2022). Το 2023 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο Ελένης και Πάνου Ψημένου για το βιβλίο του «Η Μετακαποδιστριακή Περίοδος 1831-1833. Πολιτική ιστορία του ελληνικού κράτους από τη δολοφονία του Καποδίστρια μέχρι τον ερχομό του Όθωνα». 

 

Read Full Post »

Στέφος Αλεξανδρίδης – Ο φωτογράφος του δρόμου, ο φωτογράφος της ασπρόμαυρης φωτογραφίας, της χειροποίητης μαστοριάς!


 

Αντίδοτο στον χρόνο, τη φθορά, τον θάνατο είναι η μνήμη και η τέχνη. Μια από τις τέχνες είναι και η φωτογραφία. Η φωτογραφία συγκρατεί την κίνηση του λεπτού. Αποτελεί εικόνα πολύπτυχη, αισθητική ενώ εκπέμπει νοήματα, είναι έτσι κι αλλιώς μια πολύ δυνατή γλώσσα.

Δεν είναι ζωγραφική αλλά είναι η συνέχειά της και το αποτέλεσμα είναι ποιητικό. Φως και σκιά, διαβαθμίσεις του γκρι· αποτελεί μια μορφή διήγησης που κάποιες φορές είναι προτιμότερη και αμεσότερη από την ίδια την αφήγηση. Επίσης αποτελεί μια αυθόρμητη παρόρμηση, μια αέναη οπτική εγρήγορση που συλλαμβάνει τη στιγμή και την αιωνιότητά της, καταγράφοντας τα συναισθήματα και τον αυθορμητισμό, εξασφαλίζοντας έτσι τις αναμνήσεις.

Οι εικόνες αντανακλούν μαγεία, και πέρα από τη διείσδυση του φωτογραφικού φακού και την ύλη του φωτογραφικού χαρτιού, η αποτύπωσή τους αποτελεί μεγάλη στιγμή καλλιτεχνικής δημιουργίας.

 

…Σ’ αυτήν εδώ τη γειτονιά

ας ήμουν φωτογράφος,

να υπηρετώ την ομορφιά

με τέχνη και με πάθος….[1]

 

Ακριβώς, με τέχνη και πάθος ασκούσε το επάγγελμά του ο Στέφος Αλεξανδρίδης, ο φωτογράφος της επαρχίας μας που συμπληρώνει εννέα χρόνια απουσίας (Φλεβάρης του 2009).

 

Μαντράκια: Ο Στέφος Αλεξανδρίδης στο μπαλκόνι του σπιτιού της Λουλουδίας Λιναρδοπούλου, όπου σήμερα στεγάζεται η Αδελφότητα Κυριών Ερμιόνης «Αγ. Ιωάννης ο Ελεήμον».

 

Γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1926, από πρόσφυγες γονείς, σε μια οικογένεια με παράδοση στην τέχνη της φωτογραφίας. Υπηρέτησε την έβδομη τέχνη για πενήντα περίπου χρόνια, με ζωντάνια, κέφι, μεράκι, επαγγελματισμό. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Γιαννούσης Τάσος


 

Τάσος Γιαννούσης

Ο Τάσος Γ. Γιαννούσης, δεξιοτέχνης του τρίχορδου μπουζουκιού, συνθέτης και τραγουδιστής, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975. Κατάγεται  από το Άργος. Πατέρας του είναι ο Αργείος, οικονομολόγος και πρόεδρος της Αργολικής Αρχειακής Βιβλιοθήκης Ιστορίας και Πολιτισμού Γιώργος Α. Γιαννούσης  και μητέρα του η Όλγα Γιαννούση, με καταγωγή από την Κάτω Μέλπεια Μεσσηνίας.

Άρχισε να παίζει τρίχορδο μπουζούκι και μπαγλαμά στην ηλικία των εννέα ετών,  μαθητεύοντας δίπλα στον παλιό ρεμπέτη δάσκαλο Θανάση Μπάστα ή «Συριανό» και ύστερα θεωρητικές και πρακτικές σπουδές στην Jazz κιθάρα και αρμονία με τον Βασίλη Κώτσια.

Όλα ξεκίνησαν από την ελλιπή μόνωση του σπιτιού του στην Αργυρούπολη. Διπλανός του ήταν ο μπουζουξής Θανάσης Μπάστας, που γεννήθηκε το 1916 και είχε, λόγω καταγωγής, το παρατσούκλι «Συριανός». Απ’ τα εννιά και μέχρι τα είκοσι πέντε του χρόνια αυτός ο σκαπανέας του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού – φίλος του ρεμπέτη σαντουρτζή Κώστα Τζόβενου, του Σταμούλη του «Μπιρ Αλλάχ» και του «Αριστοκράτη» Στέλιου Κερομύτη – υπήρξε δάσκαλός του, σε μια σχέση παππού- εγγονού. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Μητροπολίτης Ελβετίας Μάξιμος


 

Μητροπολίτης Ελβετίας Μάξιμος

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ελβετίας, υπέρτιμος και Έξαρχος Ευρώπης, Μάξιμος (κατά κόσμον Γεώργιος Πόθος) γεννήθηκε στο Άργος στις 19 Σεπτεμβρίου 1966.

Σπούδασε Θεολογία στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1988. Κατόπιν, εγκαταστάθηκε στην Ελβετία και προσελήφθηκε στο ανθρώπινο δυναμικό του Ορθοδόξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Σαμπεζύ της Γενεύης, όπου εργάσθηκε για 8 χρόνια.

Χειροτονήθηκε Διάκονος το 1990 και Πρεσβύτερος το 1993 από τον τότε Μητροπολίτη Ελβετίας Δαμασκηνό, ο οποίος τον χειροθέτησε Αρχιμανδρίτη. Το 1997 διορίσθηκε Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Ελβετίας (1997-2018). Υπηρέτησε ως Εφημέριος Βέρνης, Όλτεν και Λουγκάνου για 25 έτη, λόγω έλλειψης τακτικού εφημεριακού κλήρου. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Older Posts »