Feeds:
Δημοσιεύσεις
Σχόλια

Posts Tagged ‘Ζωγραφική’

Η περιοχή Αρβανιτιά στο Ναύπλιο, «Platz Arvanitika zu Nauplia», 1833. Έργο (Υδατογραφία) του βαυαρού αξιωματικού Α. Haubenschmid, που  υπηρέτησε στην Ελλάδα κατά την οθωνική περίοδο.

 

Η περιοχή Αρβανιτιά στο Ναύπλιο, «Platz Arvanitika zu Nauplia», 1833. Έργο (υδατογραφία) του βαυαρού αξιωματικού Α. Haubenschmid, που υπηρέτησε στην Ελλάδα κατά την οθωνική περίοδο.

 

Από τις τάξεις του Επικουρικού Βαυαρικού Εκστρατευτικού Σώματος αναδείχτηκε μια κατηγορία ερασιτεχνών ζωγράφων, όπως οι A. Haubenschmid και L. Köllnberger. Οι συνθέσεις τους αποτυπώνουν σκηνές της καθημερινής ζωής, τοπία και μνημεία καθώς και χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από τη ζωή των Βαυαρών στην Ελλάδα.

 

 Σχετικά θέματα:

 O προμαχώνας των «Πέντε Αδελφών», A. Haubenschmid.

Ναύπλιο, το παλιό τζαμί – Υδατογραφία

Read Full Post »

«Εθνική Παλιγγενεσία και οι Ελληνίδες στ’ άρματα», έκθεση του λαϊκού ζωγράφου Νώντα Ρεντζή


 

Έκθεση ζωγραφικής του λαϊκού ζωγράφου Νώντα Ρεντζή, με τίτλο «Εθνική Παλιγγενεσία και οι Ελληνίδες στ’ άρματα», θα λάβει χώρα στην Αίθουσα Τέχνης & Πολιτισμού «Μέγας Αλέξανδρος», Αγίου Κωνσταντίνου 29, στο Άργος.

 

Εθνική Παλιγγενεσία και οι Ελληνίδες στ’ άρματα

 

Τα εγκαίνια θα τελεστούν το Σάββατο 23 Μαρτίου, στις 6 το απόγευμα.  Την εκδήλωση θα προλογίσουν ο αντιδήμαρχος Σύγχρονου Πολιτισμού Παναγιώτης Μπουλούκος και ο πρόεδρος της Αργολικής Αρχειακής Βιβλιοθήκης Ιστορίας και Πολιτισμού Γιώργος Γιαννούσης. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Θεόφιλος, ο θυροφύλαξ της ζωγραφικής


 

Ομιλία με τίτλο «Θεόφιλος, ο θυροφύλαξ της ζωγραφικής» από την ιστορικό Τέχνης Βένια Παστάκα την Κυριακή 3 Μαρτίου, στις 5  το απόγευμα, στη Βιβλιοθήκη του «Φουγάρου», Λεωφ. Ασκληπιού 98, στο Ναύπλιο.

 

Ο αυτοδίδακτος Έλληνας λαϊκός ζωγράφος της νεοελληνικής τέχνης και αγιογράφος, Θεόφιλος Χατζημιχαήλ (1870-1934).

 

Ο φουστανελάς ζωγράφος, που με το σελάχι του γεμισμένο πινέλα αντί για όπλα ιστόρησε τους τοίχους των καταστημάτων του Βόλου, του Πηλίου και της Μυτιλήνης με αντίτιμο ένα πιάτο φαγητό και στέγη, αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία της νεοελληνικής τέχνης. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Η άλωση της Τριπολιτσάς μέσα από το έργο του Παναγιώτη Ζωγράφου Μεταξία Παπαποστόλου


 

Μακρυγιάννης – Λιθογραφία του Karl Krazeisen.

«Η Ζωγραφική παράσταση δεν είναι παρά ένας τρόπος διήγησης», μας αναφέρει ο Σπύρος Ασδραχάς, και η επιτυχία της εξαρτάται από το βαθμό απόδοσης του περιεχομένου της διήγησης, φορτισμένου, στην περίπτωση της συνεργασίας του στρατηγού Μακρυγιάννη με τον Δημήτριο Ζωγράφο για την εικονογράφηση του Αγώνα του ’21, από στοιχεία ενσυνείδητης ιδεολογίας.

Στο ξεκίνημα του νεοελληνικού κράτους, τέσσερις βασικά ομάδες, με δι­αφορετική αφετηρία και διαφορετικά μορφοπλαστικά χαρακτηριστικά αλλά με παράλληλες αναζητήσεις και κοινή κατεύθυνση, αναγνωρίζονται εύκολα στην πρώτη γενιά των δημιουργών της νεοελληνικής ζωγραφικής. Ένα κοινό στοιχείο που δίνει βασικά τον τόνο σ’ όλους σχεδόν τους καλλιτέχνες της γενιάς αυτής είναι η ιδιαίτερη απασχόλησή τους με τα ιστορικά θέματα και ειδικά με τα θέματα της ελληνικής Επανάστασης. Ξένοι καλλιτέχνες και λα­ϊκοί ζωγράφοι, επτανήσιοι και ανεξάρτητοι δημιουργοί, χωρίς να θυσιάζουν το προσωπικό τους μορφοπλαστικό ιδίωμα συναντιούνται ακριβώς στο ση­μείο αυτό, στην προσπάθεια να μορφοποιήσουν την ιστορική στιγμή.

Ο πιο σημαντικός εκπρόσωπος της λαϊκής ζωγραφικής της γενιάς αυτής είναι ο Παναγιώτης ή, κατά τις νεότερες έρευνες, ο Δημήτριος Ζωγράφος από την Βορδόνια Λακωνίας, που με τη σειρά των εικόνων που ζωγράφισε για τον Μακρυγιάννη, μας έδωσε το πιο ολοκληρωμένο σύνολο του είδους του. Χωρίς να ξέρουμε τίποτα για τη γέννησή του ούτε και τη μαθητεία του, είναι σχε­τικά εύκολο να καταλάβουμε από τα ίδια τα έργα ότι θα πρέπει να έμαθε τη δουλειά κοντά σε κάποιον κοινό ζωγράφο βυζαντινών εικόνων, σε κάποιον από τους αγιογράφους που γύριζαν τα χωριά, για να παίρνουν παραγγελίες για εικόνες αγίων και να εργάζονται στις εκκλησίες.

Ο Μακρυγιάννης είχε προετοιμάσει τη θεματογραφία του. Γράφει:

 

«Αφού πήγα και εγώ με την τετραρχίαν μου παρατήρησα κι όλες τις θέσεις οπό­γιναν πόλεμοι, και σημάδεψα όλες αυτές τις θέσεις και όσες άλλες ήξερα». Έκανε, δηλαδή, τοπογραφικά σχέδια που θα χρησίμευαν ως βάση της εικονο­γραφίας, συνεχίζει «Αφού έδιωξα τον (ξένο) ζωγράφο, έστειλα κι έφεραν από τη Σπάρτη έναν αγωνιστή, Παναγιώτη Ζωγράφο τον έλεγαν. Έφερα αυτόν και μιλήσαμεν και συμφωνήσαμεν του κάθε κάδρου την τιμήν του κι έστειλε κι ήφερε και δυο του παιδιά και τους είχα εις το σπίτι μου όταν εργάζονταν. Κι αυτό άρχισε από τα 1836 και τελείωσε τα 1839».

 

Η νεότερη έρευνα έχει αποδείξει ότι ο Ζωγράφος του Μακρυγιάννη είναι ο Δημήτριος, που άλλωστε υπογράφει τις υδατογραφίες και όχι ο Παναγιώτης. Ο Παναγιώτης είναι ο γιος του που από το 1839 ως το 1841 σπουδάζει στο Σχολείο των Τεχνών και μάλιστα με υποτροφία. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Η Πύλη των Λεόντων στις Μυκήνες. Στο βάθος ο Αργολικός κόλπος (1853).

Έργο του  Βρετανού ζωγράφου και σχεδιαστή Henry Cook (1819 – π. 1890). Δημοσιεύεται στο βιβλίο: Henry Cook «Recollections of a Tour in the Ionian Islands, Greece and Constantinople», Λονδίνο, Thomas M’Lean, 1853.

 

Η Πύλη των Λεόντων στις Μυκήνες, Henry Cook, 1853

 

Ο Βρετανός ζωγράφος και σχεδιαστής Henry Cook (1819 – περ. 1890) σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία στο Λονδίνο και στη Ρώμη. Ταξίδεψε πολύ στην Ανατολή, χρίστηκε ιππότης, δημοσίευσε ποιήματα και έγραψε πολλά έργα και άρθρα σχετικά με την τέχνη του. Εξειδικεύτηκε κυρίως στην τοπιογραφία και στα στρατιωτικά και ιστορικά θέματα. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Ναύπλιο. Ελαιογραφία σε χαρτόνι, έργο του  Ανδρέα Κρυστάλλη,

δεκαετία 1930.

 

Ναύπλιο. Ελαιογραφία σε χαρτόνι, έργο του Ανδρέα Κρυστάλλη, δεκαετία 1930.

 

Ο Ανδρέας Κρυστάλλης ή Κρυσταλλίδης ήταν διακεκριμένος Έλληνας ζωγράφος. Γεννήθηκε στη Μικρά Ασία το 1911. Μετά το τέλος της Μικρασιατικής εκστρατείας εγκαταστάθηκε στη Μυτιλήνη. Το 1928 πήγε στο Παρίσι, όπου έμεινε τρία χρόνια σπουδάζοντας στη Σχολή Καλών Τεχνών. Επιστρέφοντας έκανε αρκετές εκθέσεις στην Αθήνα, αλλά και στη Μυτιλήνη. Μετά τη κατοχή νοσηλεύτηκε στο Δρομοκαϊτειο, πιθανώς ως τοξικομανής. Πέθανε στον Πειραιά το 1951. Το έργο του περιλαμβάνει ελαιογραφίες και ακουαρέλες με θέματα κυρίως από τη θάλασσα.

Πηγή: «Πειραϊκόν Ημερολόγιον». Αρχείο Πειραϊκών Σπουδών (1966) τομ. 1ος, σελ. 67.

 

Read Full Post »

Η εικονογραφία της Δανάης στη δυτική ζωγραφική από τον μεσαίωνα μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα – Δρ. Μαρία Αθανασέκου, Ιστορικός Τέχνης


 

Η αργείτισσα πριγκίπισσα Δανάη έχει πλαγιάσει σε ξύλινες ζωγραφικές επιφάνειες και σε καμβάδες, σε ψηφιδωτά και αρχαία αγγεία, σε χαρτί και τοίχους ακόμη και σε φόρμες για κέικ (Εικ.1).

 

Εικ.1. Η Δανάη ως διακοσμητικό σχέδιο εσωτερικού φόρμας κέικ, 3ος αιώνας μ.Χ. Το Μουσείο Aquincum της Βουδαπέστης φιλοξενεί ένα μικρό καλούπι από τερακότα, το οποίο παρουσιάζει ένα επεισόδιο από τη ζωή της Αργείας πριγκίπισσας Δανάης από την ελληνική μυθολογία: τη σύλληψη του γιου της, του Περσέα. Η πληρέστερη περιγραφή της ιστορίας που απεικονίζεται στον δίσκο μπορεί να διαβαστεί στη Βιβλιοθήκη του Ψευδο-Απολλόδωρου: Ἀκρισίῳ δὲ περὶ παίδων γενέσεως ἀρρένων χρηστηριαζομένῳ ὁ θεὸς ἔφη γενέσθαι παῖδα ἐκ τῆς θυγατρός, ὃς αὐτὸν ἀποκτενεῖ. δείσας δὲ ὁ Ἀκρίσιος τοῦτο, ὑπὸ γῆν θάλαμον κατασκευάσας χάλκεον τὴν Δανάην ἐφρούρει. ταύτην μέν, ὡς ἔνιοι λέγουσιν, ἔφθειρε Προῖτος, ὅθεν αὐτοῖς καὶ ἡ στάσις ἐκινήθη: ὡς δὲ ἔνιοί φασι, Ζεὺς μεταμορφωθεὶς εἰς χρυσὸν καὶ διὰ τῆς ὀροφῆς εἰς τοὺς Δανάης εἰσρυεὶς κόλπους συνῆλθεν. Καλούπι από τερακότα από το Μουσείο Aquincum που απεικονίζει την ιστορία της Δανάης. (Φωτογραφία Nóra Szilágyi).

 

Ανάλογα με την περίοδο και την περιοχή της αποδιδόταν ο κάθε της ρόλος. Άλλοτε ήταν η προσωποποίηση της αγνότητας δεδομένου ότι ο πατέρας της την απομόνωσε σε μια υπόγεια φυλακή, ώστε να αποφευχθεί μια εγκυμοσύνη και ένας απόγονος που θα σήμαινε, σύμφωνα με χρησμό, το δικό του τέλος, άλλοτε είναι η προσωποποίηση της βιασμένης γυναίκας, αφού ο Δίας μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή για να διεισδύσει στη φυλακή και να συνευρεθεί μαζί της παρά τη θέλησή της. Θεωρείται εικονογραφική παγανιστική προεικόνιση της Παρθένου Μαρίας, δεδομένου ότι συνέλαβε τον Περσέα δίχως σωματική επαφή, άμωμα, ενώ αποτελεί και ηρωΐδα όλων των επί χρήμασι εκδιδομένων γυναικών, ο Δίας μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή και σε κάποια έργα ο χρυσός παρουσιάζεται ως νομίσματα.

Η Δανάη είναι αγνή, είναι κακοποιημένη, είναι φιλήδονη, είναι πόρνη που έκανε σεξ για χρήματα, είναι μια κορτεζάνα που ο χρυσός της αναίρεσε κάθε ηθικό φραγμό. Η Δανάη είναι μια αλληγορία, είναι μια προεικόνιση, είναι μια νεαρή γυναίκα ποθητή και λάγνα, είναι μια παιδούλα που παγιδεύτηκε από δύο άντρες, τον πατέρα και τον εραστή της.

Σε κάποια έργα φαίνεται να προσεύχεται κλεισμένη στον πύργο της – σε μερικές δυτικές εκδοχές είναι αποκλεισμένη σε κάστρο η πύργο -, σε άλλα τη φρουρούν ακόμη και στρατιώτες, ωστόσο τα σύννεφα από πάνω προμηνύουν τη χρυσή βροχή, τη σεξουαλική ολοκλήρωση παρά τη θέλησή της. Υπάρχουν, ωστόσο, αισθησιακοί πίνακες από τον Correggio και τον Tiziano, τον Rembrandt, μέχρι τον Klimt, ή τον Schile, όπου η Δανάη φαίνεται να απολαμβάνει τη συνεύρεση με τον αόρατο εραστή της. Η Δανάη έχει επίσης απεικονιστεί κατά την άφιξή της στη Σέριφο μαζί με τον Περσέα, άλλα σε σαφώς μικρότερο αριθμό έργων.

Η ανακοίνωση αυτή θα ασχοληθεί με την εικονογραφική στιγμή της συνεύρεσής της με το Δία. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Μύθοι και Σύμβολα στη Νεοελληνική τέχνη  (19ος – α’ μισό του 20ού αιώνα)


 

 «Ελεύθερο Βήμα»

Από την Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού.

Η Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού, δημιούργησε ένα νέο χώρο, το «Ελεύθερο Βήμα», όπου οι αναγνώστες της θα έχουν την δυνατότητα να δημοσιοποιούν σκέψεις, απόψεις, θέσεις, επιστημονικά άρθρα ή εργασίες αλλά και σχολιασμούς επίκαιρων γεγονότων.

Με αφορμή την έκθεση «Μύθοι και σύμβολα στη νεοελληνική τέχνη», της Εθνικής Πινακοθήκης &ι Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτζου στο Ναύπλιο, η οποία θα διαρκέσει έως τις 30 Μαΐου 2024, δημοσιεύουμε σήμερα στο «Ελεύθερο Βήμα» κείμενο που περιλαμβάνεται στον κατάλογο της εκθέσεως, της κας Λαμπρινής Καρακούρτη – Ορφανοπούλου, Ιστορικού Τέχνης Επιμελήτριας της Εθνικής Πινακοθήκης Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτζου, με τίτλο:

 

«Μύθοι και Σύμβολα στη Νεοελληνική τέχνη  (19ος – α’ μισό του 20ού αιώνα)».

  

Η ιστορία με το πέρασμα του χρόνου διαστρεβλώνεται,

ενώ ο μύθος εξελίσσεται στο σημείο που γίνεται πραγματικότητα.

Jean Cocteau

 

Ο ελληνικός μύθος αποτέλεσε ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης και δημι­ουργίας για τους καλλιτέχνες από την αρχαιότητα μέχρι τις σύγχρονες μορφές πνευματικής και καλλιτεχνικής έκφρασης του ευρωπαϊκού πο­λιτισμού. Οι μύθοι γίνονται πεδίο ερμηνείας και αλληγορικών συνθέσεων προκειμένου να ερμηνεύσουν τη δημιουργία του κόσμου, την πραγματι­κότητα της ζωής, τα φυσικά φαινόμενα, τις σχέσεις ορατού και αόρατου και να προσαρμοστούν στον εκάστοτε κοινωνικό ορίζοντα υποδοχής. Η ελληνική μυθολογία, κατεξοχήν ανθρωπομορφική, εμπνέει ζωγράφους και γλύπτες κυρίως την περίοδο της Αναγέννησης, λόγω του ανανεωμέ­νου ενδιαφέροντος για την αρχαιότητα, που προκάλεσε το πνευματικό κίνημα του Ουμανισμού. Ο μύθος αισθητικοποιείται και γίνεται θέμα στα εικονογραφικά προγράμματα των ουμανιστών.

Την εποχή του Διαφωτισμού και κυρίως στις αρχές του 19ου αιώνα, οι μυθικοί ήρωες θα ενσαρκώσουν το μεγαλείο του ανθρώπινου ηρωισμού σύμφωνα με το πνεύμα του Νεοκλασικισμού. Στις τελευταίες όμως δε­καετίες του αιώνα αυτού, οι προραφαηλίτες και οι συμβολιστές ζωγράφοι προσδίδουν μια νέα δυναμική στο μυθολογικό θέμα, καθώς προβάλλουν πανανθρώπινες μυστικιστικές καταστάσεις της φύσης, προετοιμάζοντας τη νέα συμβολική εκδοχή του μύθου από τους καλλιτέχνες των πρωτοπο­ριών του 20ού αιώνα.

Το παράρτημα Ναυπλίου της Εθνικής Πινακοθήκης και Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτσου οργανώνει την έκθεση με θέμα Μύθοι και Σύμβολα στη Νεοελληνική τέχνη (19ος – α’ μισό του 2οού αιώνα), με στόχο να φωτίσει τον ρόλο της τέχνης μέσα από τη διαλεκτική σχέση τέχνης, ιστορίας και κοινωνί­ας.

Παρουσιάζονται γλυπτά, ζωγραφικά έργα και σχέδια με σκοπό να δι­αφανεί ο δημιουργικός τρόπος των Ελλήνων καλλιτεχνών που υιοθετούν, εξελίσσουν και μεταπλάθουν το περιεχόμενο και τη μορφή του μύθου σε νέες προτάσεις έκφρασης, καθώς και οι διαφορετικές εικαστικές αφετη­ρίες των δημιουργών.

Συγχρόνως η έκθεση στοχεύει – μέσω των εκπαιδευ­τικών προγραμμάτων που θα υλοποιηθούν – στην αποκωδικοποίηση των συμβόλων που περιέχονται στα έργα τέχνης με μυθολογικό περιεχόμενο, τα οποία πολλές φορές λανθάνουν και στην αναζήτηση των αξιών και των μηνυμάτων που μεταφέρουν σε εμάς σήμερα.

Το σύνολο των έργων που παρουσιάζονται στην έκθεση, προέρχονται αποκλειστικά από τις συλλο­γές της Εθνικής Πινακοθήκης και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, αναδεικνύοντας μια συνολική εικόνα όλων των μορφών της Νεοελληνικής τέχνης και των ανανεωτικών τάσεων της.

 

«Μύθοι και Σύμβολα στη Νεοελληνική τέχνη», εξώφυλλο του καταλόγου.

 

Ο κόσμος της τέχνης στην Ελλάδα (19ος – αρχές 20ού αιώνα)

 

Στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας, δε­σπόζει η ηρωική εικονογραφία του αγώνα, η οποία κινείται στο πνεύμα της εξιδανίκευσης και στο ύφος του ακαδημαϊκού ιδεαλιστικού Ρομαντισμού. Οι νεαροί σπουδαστές που φοιτούν στο Σχολείο των Τεχνών «ασκούνται κυρίως σε γυμνογραφίες, προσωπογραφίες, αλληγορικές και ιστορικές συνθέσεις με θέματα που λειτουργούν ως φορείς υψηλών νοημάτων, πρότυπα αρετής και ηθικής για τον λαό. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Σκηνή στο απελευθερωμένο Ναύπλιο, 1831. Karl Wilhelm Freiherr von Heideck ή Heidegger (Εϊδεκ Κάρολος Γουλιέλμος, 1788-1861). Ελαιογραφία σε μουσαμά, 45 εκ. x 57 εκ. © Συλλογή Θανάση και Μαρίνας Μαρτίνου.

 

Σκηνή στο απελευθερωμένο Ναύπλιο, 1831. Karl Wilhelm Freiherr von Heideck ή Heidegger (Εϊδεκ Κάρολος Γουλιέλμος, 1788-1861). Ελαιογραφία σε μουσαμά.

 

Ο Γερμανός στρατιωτικός, μέλος της Αντιβασιλείας και ζωγράφος της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, Karl von Heideck, δημιούργησε μια σκηνογραφημένη παράσταση, σε μια υπαίθρια κρήνη με ενσωματωμένες αρχαιότητες. Μάλιστα η προσοχή όλων, και του ιερέα, είναι στραμμένη στον τυφλό λυράρη και τον πιστό του σκύλο. Μια σαφέστατη αναφορά στον Όμηρο. Στον πίνακα βλέπουμε πως αρχαιολατρεία και φιλελληνισμός συνομιλούν και διαμορφώνουν όλες τις διαστρωματώσεις του τελικού έργου… Επίσης στον πίνακα συνυπάρχουν άνθρωποι από διαφορετικά περιβάλλοντα. Παρατηρώντας τα ρούχα που φοράνε, καταλαβαίνουμε τη διαφορετική προέλευσή τους: Μια Αρβανίτισσα – Μια γυναίκα από την Ύδρα – Ένας ηλικιωμένος Τούρκος -Ένας φτωχός Έλληνας λυράρης – Ένας ορθόδοξος ιερέας. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Η περιοχή της Χουρμαδιάς του Ναυπλίου και το Μπούρτζι, 1841. Ακουαρέλα σε χαρτί, έργο του Γάλλου ζωγράφου Πιερ Μπονιρότ (Pierre Bonirote, 1811-1891).

 

Η περιοχή της Χουρμαδιάς του Ναυπλίου και το Μπούρτζι, 1841. Ακουαρέλα σε χαρτί, έργο του Γάλλου ζωγράφου Πιερ Μπονιρότ (Pierre Bonirote, 1811-1891).

 

Ο Pierre Bonirote οργάνωσε στην Αθήνα, κατ’ εντολή της δούκισσας της Πλακεντίας, την πρώτη σχολή καλών τεχνών στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας, την οποία διηύθυνε επί τριετία (1840-1843). Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αθήνα συγκέντρωσε σχέδια της πόλης δημιουργώντας έναν θεματικό κατάλογο με θέμα τη φύση και σκηνές της καθημερινότητας για χρήση των μαθητευόμενων ζωγράφων ενώ φιλοτέχνησε διάφορα έργα σχετικά με την Ελλάδα και τους αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Older Posts »