Feeds:
Δημοσιεύσεις
Σχόλια

Posts Tagged ‘Ιστορικός’

Δωροβίνης Κ. Βασίλης

Posted in Λογοτέχνες - Ιστορικοί, Πρὀσωπα, tagged , , , , , , , , , , , , on 15 Φεβρουαρίου, 2011| Leave a Comment »

Δωροβίνης Κ. Βασίλης

 

Δωροβίνης Κ. Βασίλης

Δωροβίνης Κ. Βασίλης

Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο και στο Συμβούλιο της Επικρα­τείας, DES Πολιτικής Επιστήμης Πανεπιστημίου Paris I. – Ιστορικός.  Γεννήθηκε στο Άργος το 1941. Σύζυγός του είναι η Ιωάννα Κ. Σωτηρίου – Δωροβίνη (Αρχιτέκτων – Αναστηλώτρια, Διδάκτωρ της Ιστορίας Αρχιτεκτονικής). Έχει ένα γιο, τον Κωσταντή (2000).  Γονείς του ήταν ο Κώστας Δωροβίνης (Ιατρός – Οδοντίατρος, τ. Δή­μαρχος Άργους) και η Φανή Δωροβίνη. Είναι απόγονος του Κωσταντή Δωροβίνη, καταγεγραμμένου μέλους της Φιλικής Εταιρείας το 1820 και μέλους της Επαναστατικής Επιτροπής στην πόλη του Άργους το 1821.  Οι απώτεροι πρόγονοί του υπήρξαν Ενετοί και Αρβανίτες.

Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Γυμνάσιο Άργους και στο Β’ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών. Υπήρξε από τους πρώτους εισακτέους των Νομικών Σχολών Αθηνών και Θεσσαλονίκης αλλά επέλεξε τη Νομική Σχολή Αθηνών, όπου και τελείωσε τις σπουδές του. Στο Δ’ έτος παρακολούθησε παράλληλα μαθήματα του Τμήματος Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών. Μετά την εκπλήρω­ση της στρατιωτικής του θητείας, με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνη­σης έκαμε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο I. του Παρισιού (Πάνθεον – Σορβόννη), στα Τμήματα Νομικής, Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας.

Έλαβε το πτυχίο DES (Diplôme d’ Etudes Supérieures) στην Πολιτική Επιστήμη, εργάσθηκε ως συνεργάτης στο Κέντρο Με­λετών των Νομικών και Πολιτικών Προβλημάτων του Τρίτου Κόσμου στο ίδιο πανεπιστήμιο και το 1977 επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. To 1980-85 διετέλεσε νομικός σύμβουλος της Διεύθυνσης Πα­ραδοσιακών Οικισμών του τότε ΥΧΟΠ. Έκτοτε δικηγορεί ιδίως στο Συμβούλιο της Επικρατείας σε θέματα πολεοδομίας και περιβάλλοντος. Έχει μακρά επιστημονική συνεργασία με τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών, της οποίας διατελεί και νομικός σύμβουλος.

Ως μαχό­μενος δικηγόρος συνέβαλε στο να κερδηθούν σημαντικές δίκες (Αχελώου, Αράχωβας, Πάτμου, Ύδρας, κτιρίου Κοραή – Πανε­πιστημίου κ.ά.). Συνέβαλε αποτελεσματικά, με τη συμμετοχή του σε διεθνείς ομάδες νομικών και σε διεθνή φόρα, στην κύρωση από την Ελλάδα τόσο της οδηγίας 90/313/ΕΟΚ για την περιβαλλοντική πληροφόρηση, όσο και στην κύρωση και την προσπάθεια εφαρμογής της Δι­εθνούς Σύμβασης του Άαρχους για την περιβαλλοντική πληροφόρηση, τη συμμετοχή των πολιτών σε θέματα περιβάλλοντος και την πρόσβασή τους στη δικαιοσύνη. Έχει συμμετάσχει επανειλημμένα σε ελληνι­κά και διεθνή συνέδρια για το ιστορικό και το φυσικό περιβάλλον και έχει συνεργαστεί και συνεργάζεται με αθηναϊκές εφημερίδες και περιο­δικά με αντικείμενο τον τομέα αυτό, ενώ μελέτες του και άρθρα έχουν δημοσιευθεί σε ξένα έντυπα.

Έχει μελετήσει ιδιαίτερα την οργάνωση του χώρου στην Ελλάδα επί εποχής Καποδίστρια. Ορισμένα κεφάλαια αυτής της μελέτης έχουν δημοσιευθεί στο περιοδικό «Αρχαιολογία και Τέχνες». Είναι ένα από τα «ιστορικά» στελέχη του οικολογικού κινή­ματος στην Ελλάδα, με θεωρητικές αναλύσεις και συμβολές και με ενεργητική συμμετοχή σε συγκεκριμένους αγώνες, όπως για τη διάσω­ση και ανάδειξη των Στρατώνων Καποδίστρια και της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της γενέτειράς του Άργους, κατά της επίγειας χάραξης της περιφερειακής λεωφόρου Υμηττού, για τη διάσωση του Δελφικού τοπίου κ.ά.

Από τα ιδρυτικά στελέχη της οικολογικής συνιστώσας της Ελληνικής Αριστεράς (Ε.ΑΡ.), και στη συνέχεια του πολιτικού σχηματι­σμού της «Πράσινης Πολιτικής», τακτικός αρθρογράφος στο περιοδικό «Οικολογία και Περιβάλλον» κ.ά. Παλαιό μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, ιδρυτικό μέλος του Πολιτι­στικού Ομίλου του Άργους, και της Αργολικής Οικολογικής Εταιρείας, μέλος της Επιτροπής Αγώνα για τη Διάσωση του Υμηττού. Τις ελεύθερες ώρες του, ασχολείται με την κολύμβηση, το jogging και την εργασία. Μιλά απταίστως  Γαλλικά και Αγγλικά.

Από το 1974 μέχρι σήμερα αρθρογράφησε στις αθηναϊκές εφημερίδες «Αυγή», «Βήμα», «Ελευθεροτυπία», «Καθημερινή» και «Νέα» και στα περιοδικά «Αντί» και «Οικονομικός Ταχυδρόμος». Επίσης δημοσίευσε άρθρα για θέματα τοπικού αργολικού ενδιαφέροντος στις εφημερίδες «Αναγέννηση», «Αγώνας», «Αργολίδα», «Νέα της Αργολίδας» και «Αργολικά» και μελέτες στις περιοδικές εκδόσεις «Ελλέβορος», «Αργειακή Γη», «Απόπειρα Λόγου και Τέχνης» και «Ναυπλιακά Ανάλεκτα». Πολλά από τα άρθρα αυτά είναι κατατεθειμένα στις βιβλιοθήκες του «Δαναού» (Άργος) και του «Παλαμήδη» (Ναύπλιο).

Συλλογή άρθρων του για το περιβάλλον έχει δημοσιευθεί στις εκδόσεις «Ι. Δ. Κολλάρος – ΕΣΤΙΑ», με τίτλο «Κατά της διάλυσης» (1989), ενώ το 2009 εκδόθηκε η μελέτη του «Ο Ιω. Κ. Κοφινιώτης και η Ιστορία του Άργους / Αργείοι λόγιοι και ιστορική μνήμη» (εκδόσεις «Εκ Προοιμίου», Άργος). Στα γυμνασιακά του χρόνια φοίτησε στο Άργος και είχε ενεργητική συμμετοχή στον τοπικό Προσκοπισμό (επικεφαλής) της ενωμοτίας των «Λύκων» και αργότερα υπαρχηγός της τοπικής Ομάδας. Το 1958 ηγήθηκε τμήματος προσκόπων του Άργους στο διεθνές Τζάμπορυ «Φιλία», στην Αμφίκλεια, όπου συμμετείχαν προσκοπικές αντιπροσωπείες από τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.

Το 2007-2010 διατέλεσε Ειδικός Επιστημονικός Συνεργάτης του Δήμου Άργους, σε θέματα φυσικού και ιστορικού περιβάλλοντος, και προσπάθησε να προωθήσει την επίλυση χρόνιων προβλημάτων της πόλης (προστασία αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, κληροδότημα Κολλιαλέξη κα), μη ιδιαιτέρως ακουόμενος.

Οργάνωσε, σε συνεργασία με το Ελληνικό Ινστιτούτο Βενετίας και με τη Βίκυ Μυλωνά (του γραφείου του Δημάρχου Β. Μπούρη), το καταλυτικό για την ιστορία της πόλης συνέδριο «Βενετία και Άργος» (Οκτώβριος 2008), τα Πρακτικά του οποίου είχαν τυπωθεί στο τέλος του 2010 και αποθηκευθεί στον Δήμο Άργους. Προηγουμένως, είχε επιμεληθεί, για λογαριασμό του Δήμου Άργους, το λεύκωμα φωτογραφιών για την πόλη κατά τον 20ο αιώνα («Άργος, φωτογραφίες, μνήμες και νοσταλγία», Οκτώβριος 2000). Το 2012 βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, για το πολιτιστικό έργο που έχει αναπτύξει στην περιοχή της Αργολίδας, στο πλαίσιο της γενικότερης πολιτιστικής δραστηριότητάς του.

Πηγές

  •  Έκδοση Εγκυκλοπαιδειών Προσωπικοτήτων, «WhoisWho στην Ελλάδα της Hübner», 5η Έκδοση, 2010.
  • Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού.

Read Full Post »

Φίνλεϋ Γεώργιος – Finlay George (1799-1875)

Posted in Πρὀσωπα, Φιλἐλληνες, tagged , , , , , , , , , , , , , , , on 9 Νοεμβρίου, 2010| Leave a Comment »

Φίνλεϋ Γεώργιος – Finlay George  (1799-1875)

 

Φίνλεϋ Γεώργιος - Finlay George (1799-1875)

Βρετανός ιστορικός Σκωτικής καταγωγής. Γεννήθηκε στο Φάβερσαμ του Κεντ και σπούδασε νομικά στη Γλασκόβη. Το 1821 μετέβη στο Γκέτινγκεν προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του. Τον Νοέμβριο του 1823, επηρεασμένος από τους αγώνες των Ελλήνων για την ανεξαρτησία τους, εγκατέλειψε τις σπουδές του και ήρθε να πολεμήσει για την ανεξαρτησία της Ελλάδας.  Αποβιβάστηκε αρχικά στην Κεφαλονιά όπου τον υποδέχτηκε ο Λόρδος Βύρων κι αργότερα πήγε στον Πύργο. Εκεί παρέμεινε για 14 μήνες και αφιερώθηκε στην εκμάθηση της γλώσσας και της ιστορίας, γνωρίζοντας παράλληλα τις αρχαιότητες.    Λόγω ενός επίμονου και υψηλού πυρετού αναγκάστηκε να περάσει τον χειμώνα του 1824 και την άνοιξη του 1825 στη Ρώμη, τη Νάπολη και την Σικελία. Μετά την αποθεραπεία του μετέβη στο Εδιμβούργο, όπου έλαβε και το πτυχίο του στα νομικά.

Όμως, ο Γεώργιος Φίνλεϋ είχε κάνει τις επιλογές του. Είχε αποφασίσει να ζήσει στην Ελλάδα. Επέστρεψε λοιπόν στην Αθήνα, όπου έμεινε μόνιμα μέχρι τον θάνατό του. Μετά την απελευθέρωση, αγόρασε μια έκταση στην Αττική και προσπάθησε να καλλιεργήσει την γη. Τα γεωργικά συστήματα όμως που εισήγαγε από την Ευρώπη, δεν έφεραν τα αποτελέσματα που προσδοκούσε. Έκτοτε ασχολήθηκε αποκλειστικά στη συγγραφή ιστορικών έργων, ενώ από το 1864 μέχρι το 1870, εργάστηκε ως ανταποκριτής των Τimes του Λονδίνου. Το 1854 το πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, του απένειμε τιμητική διδακτορική διάκριση. Πέθανε στην Αθήνα στις 26 Ιανουαρίου του 1875.

Συνέγραψε πολλά ιστορικά έργα:

  • 1836. Το Ελληνικό Βασίλειο και το Ελληνικό Έθνος.
  • 1836. Δοκίμιο στις τραπεζικές αρχές, εφαρμοστέες υπό του Ελληνικού κράτους.
  • 1844. Η Ελλάδα υπό τους Ρωμαίους.
  • 1847. On the Site of the Holy Sepulchre με σχέδιο της Ιερουσαλήμ.
  • 1854. Ιστορία των Βυζαντινών και Ελληνικών Αυτοκρατοριών από το 716 έως το 1453.
  • 1856. Ιστορία της Ελλάδος υπό την Οθωμανική και Βενετική κυριαρχία.
  • 1861. Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης.

Το πιο γνωστό έργο του είναι η δίτομη «Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης», με κεφάλαια μη πλήρως επεξεργασμένα, μέχρι της βασιλείας του Γεωργίου του Α’. Είναι ένα βιβλίο γραμμένο με γλαφυρότητα που περιέχει πρωτογενείς πηγές και προσωπικά βιώματα του συγγραφέα, αφού ο ίδιος ήταν παρών στα γεγονότα. Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γνώση θεμάτων και προσώπων, αλλά ενίοτε και εμπάθεια και δεν αποφεύγει την πολιτική.

Άφησε αναμνήσεις και καλές και κακές, προσ­έφερε πολύτιμες υπηρεσίες, αλλά και έβλαψε με την εμπάθεια και την παροιμιώδη φιλοχρηματία του, η οποία τον έφερε κατ’ επανάληψη σε αντιδικία με το Ελληνικό Δημόσιο.

Ο εκδότης Γιάννης Βλαχογιάννης, ανέθεσε στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη – όταν αυτός βρισκόταν σε απόλυτη πενία – την μετάφραση της Ιστορίας του Φίνλεϋ. Ο Παπαδιαμάντης εργάστηκε με συνέπεια και φιλότιμο, παρά την έλλειψη στοιχειώδους βοήθειας – ούτε λεξικό της Αγγλικής δεν διέθετε – και παρά τις προσωπικές του αντιρρήσεις και διαφωνίες για τα κείμενα του συγγραφέα. 

Όταν το 1908 ολοκλήρωσε την μετάφραση, ο Γιάννης Βλαχογιάννης μολονότι τα οικονομικά του ήταν πενιχρά, πλήρωσε τον Κοσμοκαλόγερο αλλά μη έχοντας τα χρήματα για την έκδοση του βιβλίου, το έκλεισε στο συρτάρι του με την προσδοκία της βελτίωσης των οικονομικών του.

Εκατό χρόνια έμεινε ξεχασμένο το βιβλίο. Μέχρι που το 2008 το  ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, πήρε την απόφαση να το ανασύρει από την λήθη και να το προσφέρει στους Έλληνες.

Ως δείγμα γραφής της υπέροχης γλώσσας του Παπαδιαμάντη, του βάθους και του πλούτου της λησμονημένης καθαρεύουσας του, παραθέτουμε την παρακάτω παράγραφο, που αναφέρεται στην θρυλική κλεφτουριά.

« Οι Έλληνες καθιστώσιν ήρωας και ημιθέους τους αρχικλέπτας των. Τα κατορθώματα του Ζαχαριά και του Κολοκοτρώνη, καίτοι εξυμνηθέντα εις στίχους χωρίς ποίησιν και εις κομπορρήμονα πεζογραφίαν, ήσαν μόνον πράξεις ληστών και προβατοκλεπτών. Έζων συνήθως αναλώμασι των πτωχών Χριστιανών χωρικών και σπανίως ερριψοκινδύνευον να ενεδρεύσωσι πλούσιον προύχοντα Έλληνα, ακόμη δε σπανιώτερον να ληστεύσωσιν Τούρκον αγάν. Το άσμα του Ζαχαριά εκθειάζει την καταστροφήν Ελληνικών χωρίων, την λήστευσιν Ελλήνων ιερέων, την ατίμωσιν Ελληνίδων, τον φόνον Ελληνόπαιδος και τα λύτρα άλλου. Ο Δόδουελ μνημονεύει την προθυμίαν μεθ’ ής οι Έλληνες αγρόται ηνούντο προς καταδίωξιν της συμμορίας του Κολοκοτρώνη και μεθ’ ής οι Έλληνες επίσκοποι αφώριζον τους κλέπτας».

Λόγω τέτοιων σχολίων και παρατηρήσεων οι Έλληνες δεν ενέκριναν την Ιστορία του Φίνλεϋ. Περισσότερο όμως πικράθηκε ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης που για λόγους επιβίωσης αναγκάστηκε να την μεταφράσει με απόλυτο σεβασμό στο πρωτότυπο κείμενο, παραδίδοντας στους Έλληνες έναν αληθινό θησαυρό. Αυτός, που θεωρείται ως «η κιβωτός της πιο συντηρητικής ελληνορθόδοξης αντίληψης των καιρών του».  

 

Πηγές

  • Επτά Ημέρες, Καθημερινή, «Ο Φιλελληνισμός στην ευρωπαϊκή Λογοτεχνία», Κυριακή 17 Μαρτίου 2002.
  • Encyclopaedia Britannica, έκδοση 1911.
  • Σπύρος Β. Μαρκεζίνης, «Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος 1828-1964»,  τόμος 1ος , Πάπυρος, Αθήνα, 1966.

Read Full Post »

Πουκεβίλ Φραγκίσκος – Pouqueville, François Charles Hugues Laurent (1770-1838)

Posted in Φιλἐλληνες, tagged , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , on 22 Φεβρουαρίου, 2010| Leave a Comment »

Πουκεβίλ  Φραγκίσκος  – Pouqueville, François Charles Hugues Laurent  (1770-1838)

 

Ο Πουκεβίλ σε προσωπογραφία φιλοτεχνημένη από τον Ντεπρέ (Dupre Louis) 1827.

O Φιλέλληνας Φραγκίσκος Πουκεβίλ ήταν Γάλλος γιατρός, διπλωμάτης και ιστορικός. Έλαβε μέρος στην επιστημονική αποστολή που ακολούθησε τον Ναπολέοντα στην εκστρατεία του στην Αίγυπτο. Το 1798, επιστρέφοντας στην Γαλλία, πιάστηκε αιχμάλωτος μαζί με άλλους συνταξιδιώτες του, από Αλγερινούς πειρατές στα παράλια της Ιταλίας (Καλαβρία) οι οποίοι αντί να τους οδηγήσουν σε κάποια σκλαβοπάζαρα, τους αποβίβασαν στην Πύλο (Ναυαρίνο) κι από εκεί αλυσοδεμένους τους έστειλαν στην Τρίπολη ως αιχμαλώτους πολέμου.    

Μετά από διαταγή του Μουσταφά Πασά φυλακίστηκαν. Ύστερα από επτά μήνες, ο Πουκεβίλ μεταφέρθηκε στο Ναύπλιο. Χάρη στις υπηρεσίες που πρόσφερε ως γιατρός στους Τούρκους, κατόρθωσε να αποκτήσει κάποια σχετική ελευθερία κινήσεων ώστε να κάνει τις πρώτες του παρατηρήσεις αλλά και ένα προσχέδιο της μελέτης του περί του κοινωνικού γίγνεσθαι της Πελοποννήσου.

Παρά τις γνωριμίες του με Τούρκους αξιωματούχους, μετά από λίγο κι ενώ είχε συμπληρώσει δέκα μήνες στην Πελοπόννησο, οδηγήθηκε δέσμιος στην Κωνσταντινούπολη, όπου κρατήθηκε στις φυλακές Επταπυργίου για δυο χρόνια. Αποφυλακίστηκε το 1801.  Στο διάστημα αυτό ο Πουκεβίλ είχε την ευκαιρία να μάθει την νεοελληνική γλώσσα και να συγγράψει το πεντάτομο έργο του « Ταξίδι στο Μοριά, στην Κωνσταντινούπολη, στην Αλβανία και σε πολλά άλλα μέρη της οθωμανικής αυτοκρατορίας». (Voyage en Moree, a Constantinople, en Albanie et dans plusiers autres parties de l’ empire ottoman). Το έργο εκδόθηκε το 1805 στο Παρίσι.

Με το έργο του αυτό, έδωσε νέα δύναμη στο πνεύμα του Φιλελληνισμού που εκείνο τον καιρό είχε αναπτυχθεί σε όλη την Ευρώπη. Το γεγονός ότι στο κείμενό του δεν περιορίστηκε μόνο σε περιγραφές των χωρών αλλά αναφέρθηκε και σε πολιτικά ζητήματα της Ανατολής, στάθηκε η αφορμή να διοριστεί από τον Ναπολέοντα επίσημος διπλωματικός εκπρόσωπος της Γαλλίας στην αυλή του Αλή πασά των Ιωαννίνων.

Στα Ιωάννινα ο Πουκεβίλ έμεινε δέκα χρόνια (1805- 1815) και συνδέθηκε φιλικά με τον πασά της Ηπείρου. Γνώρισε καλά τα προβλήματα των Ελλήνων, την καταπίεση και τα δεινά τους από τους Τούρκους αλλά και τα πρώτα επαναστατικά σκιρτήματά τους. Μάλιστα, με επίσημη εξουσιοδότηση, ανέλαβε την μελέτη των ηθών και εθίμων των Ελλήνων και Τούρκων της βορειοδυτικής Ελλάδας και την συλλογή αρχαιολογικού υλικού.

Δυο χρόνια μετά την αναχώρησή του από τα Ιωάννινα, ο Πουκεβίλ διορίζεται πρόξενος της Γαλλίας στην Πάτρα. Το νέο πεντάτομο έργο του «Ταξίδι στην Ελλάδα» (Voyage dans la Grece) εκδίδεται στο Παρίσι το 1820 και γίνεται δεκτό με ενθουσιασμό. Το συναρπαστικό περιεχόμενο με αρχαιολογικό υλικό, με ιστορικά γεγονότα της εποχής εκείνης, με Δημοτικά τραγούδια και περιγραφές των εθίμων, με στοιχεία για τον πληθυσμό και την οικονομική ζωή του τόπου αλλά και έκθεση για την πανίδα της χώρας, τονώνουν τα αισθήματα συμπάθειας των αναγνωστών προς την δοκιμαζόμενη Ελλάδα.

Σ’ αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο αναφέρεται σε πολλές περιοχές της Ελλάδας μεταξύ των οποίων και στην Αργολίδα, με αρκετές σημαντικές λεπτομέρειες.

Ο Πουκεβίλ δεν ακολουθεί στα έργα του την πεπατημένη πολλών άλλων περιηγητών που ασχολούνται  με την αρχαιολογία και την ιστορία της Ελλάδας αλλά εστιάζει κυρίως το ενδιαφέρον του και στην σύγχρονη πραγματικότητα. Επιδιώκει να γνωρίσει τους απογόνους των αρχαίων Ελλήνων – έστω κι αυτή την περίοδο της παρακμής και του μαρασμού- ώστε να προσφέρει στους Δυτικοευρωπαίους της εποχής μια γλαφυρή και σε πολλά σημεία γραφική περιγραφή του Έθνους των Ελλήνων, χωρίς να αμελεί να υπογραμμίσει τις προσπάθειες που καταβάλει για την επιβίωση του αλλά και το ρόλο που θα μπορούσε να παίξει ο ελλαδικός χώρος στην οικονομική ζωή της Ευρώπης.

« Αντιπαραθέτοντας το συγγραφικό έργο του Πουκεβίλ στις επικρατούσες τότε απόψεις ως προς το παρελθόν, το παρόν και το πολιτικό μέλλον του ελληνικού έθνους, βλέπουμε ότι ο Πουκεβίλ δεν αναλύει απλώς, όπως άλλοι σύγχρονοί του, όσα μόνο στοιχεία συνδέουν την κλασσική αρχαιότητα με την νεότερη Ελλάδα, αλλά επιχειρεί ν’ αποδείξει ότι η ίδια η νεότερη ελληνική πραγματικότητα περιέχει τα χαρακτηριστικά εκείνα που μας οδηγούν κατευθείαν στο κλασσικό παρελθόν της ». ( Εκδόσεις Αφών Τολίδη).

Ο Φιλέλληνας Πουκεβίλ άφησε ένα σπουδαίο και σημαντικό έργο. Μεταλαμπάδευσε τα δικά του συναισθήματα για τους αγαπημένους του Έλληνες αγωνιστές στους αναγνώστες του και επηρέασε καθοριστικά το ευρωπαϊκό Φιλελληνικό κίνημα.  

  

Πηγές 

  • Πουκεβίλ, «Ταξίδι στην Ελλάδα / Πελοπόννησος », Εκδόσεις Αφοί Τολίδη, Αθήνα, 1997.
  • Επτά Ημέρες, Καθημερινή, «Ο Φιλελληνισμός στην Ευρωπαϊκή λογοτεχνία», Κυριακή 17 Μαρτίου 2002.  
  • Μανόλης Βλάχος, «Louis Dupre / Ταξίδι στην Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη», Εκδόσεις Ολκός, Αθήνα, 1994.

  

Διαβάστε ακόμη:

 

 

Read Full Post »

Βαρδουνιώτης Δημήτριος (1847-1924)

Posted in Λογοτέχνες - Ιστορικοί, Πρὀσωπα, tagged , , , , , , , , , , on 10 Ιανουαρίου, 2009| Leave a Comment »

Βαρδουνιώτης Δημήτριος (1847-1924)

 

Βαρδουνιώτης Δημήτριος

Καταξιωμένος νομικός, δημοσιογράφος, ποιητής, δοκιμιογράφος και κυρίως ιστορικός, εξέχουσα προσωπικότητα του Άργους. Γεννήθηκε στο Άργος και καταγόταν από πολύ φτωχή οικογένεια. Εντούτοις, σπούδασε νομικά στην Αθήνα και άσκησε μέχρι το θάνατό του δικηγορία στην ιδιαίτερή του πατρίδα.

Ήταν ασκητικός και δεν αγαπούσε την κοινωνική ζωή. Του άρεσε να εργάζεται ώρες ατέλειωτες. Σ’ όλη του τη ζωή ήταν αφοσιωμένος στο λειτούργημά του και στο συγγραφικό του έργο. Η εργατικότητά του έμεινε παροιμιώδης. Ο ίδιος έλεγε ότι η ανάπαυση δεν είναι αποχή από την εργασία αλλά αλλαγή εργασίας.

Ο Δημ. Βαρδουνιώτης υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος αντιπρόεδρος του Συλλόγου Αργείων «Ο Δαναός», από τον οποίο αποχώρησε το 1900, επειδή διαφώνησε με τον πρόεδρο Χρήστο Παπαοικονόμο ως προς την τακτική του συλλόγου. Ο Βαρδουνιώτης επιθυμούσε να έχει ο σύλλογος ιστορικό προσανατολισμό. Γι’ αυτό μετά την αποχώρησή του, ίδρυσε τον βραχύβιο «Λαϊκό Σύλλογο Ίναχο», αποσκοπώντας στο να κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού προς την ιστορία του Άργους. Η προσπάθειά του δεν στέφθηκε από επιτυχία. Ο ζήλος του, όμως, ήταν αξιοθαύμαστος. Διοργάνωνε εκπαιδευτικές εξορμήσεις στις Μυκήνες, στα Δερβενάκια και πιο μακριά, όπως στην Ολυμπία, όταν λειτούργησε ο σιδηρόδρομος. Και υπάρχουν στον τύπο του Άργους σχετικά δημοσιεύματα, που αναφέρονται στις οργανωμένες ξεναγήσεις και στις εντυπώσεις των εκδρομέων.

Ο Δημ. Βαρδουνιώτης ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική και διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη του Σπ. Καλμούχου την τετραετία 1883-87, οπότε δεν επανεκλέγεται.

Ήταν οπαδός του Θ. Δηλιγιάννη, τον οποίο μάλιστα προσφώνησε, όταν πέρασε από το Άργος στις 18 Μαρτίου 1885 κατά την προεκλογική του περιοδεία και κατέλυσε στο σπίτι του Σωτ. Δανόπουλου. Αργότερα εμφανίζεται οπαδός του Χαρ. Τρικoύπη.

Με το Σπήλιο Καλμούχο είχε ιδιαίτερα καλές σχέσεις και τον υποστήριξε στην αρθρογραφία του. Ο ίδιος εξέδιδε την εφ. «Άργος» από το 1885 έως το 1889 σε αντικατάσταση του «Δαναού», που εξέδιδε μέχρι τότε ο Ι. Κ. Υψηλάντης. Μετά την επανάσταση στο Γουδί ανήκε στους μετριοπαθείς αντιβενιζελικούς. Αλλά όταν επήλθε η ρήξη ανάμεσα στον Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο, ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση κατά του Βενιζέλου, με αποτέλεσμα να εξοριστεί το Φεβρουάριο 1918 σε ηλικία 71 χρονών στη Μυτιλήνη, από όπου επέστρεψε ύστερα από λίγους μήνες ταλαιπωρημένος και αγνώριστος.

Το πνευματικό έργο του Βαρδουνιώτη άφησε τη σφραγίδα του στα γράμματα του Άργους για 50 ολόκληρα χρόνια. Με εμφανή τα ίχνη του ρομαντισμού έγραψε ποιήματα και διηγήματα, τα οποία όμως δεν άντεξαν στο σαρωτικό πέρασμα του χρόνου. Από την πεισιθάνατη ποίησή του λείπει η πηγαία έμπνευση και τα γνήσια αισθήματα, ενώ με τα διηγήματά του δεν μπόρεσε να ζωντανέψει χαρακτήρες ή να αναλύσει με επιτυχία την κοινωνία. Αλλά το ιστορικό και ιστοριοδιφικό του έργου είναι πολύ σημαντικό και προσελκύει ακόμα και σήμερα το ενδιαφέρον μας.

Ακούραστος στην ιστορική έρευνα, με μεθοδικότητα και υπευθυνότητα συνέβαλε στην εξακρίβωση της ιστορικής αλήθειας και μας έδωσε πολλές πληροφορίες για το έπος του 1821 και για πολλές προσωπικότητες της εποχής εκείνης. Ιδιαίτερη θέση, την πρώτη ίσως, κατέχει «Η καταστροφή του Δράμαλη», Τρίπολη 1913, που αναφέρεται στη μάχη των Δερβενακίων.

Επίσης, έγραψε για τη δίκη του Κολοκοτρώνη, την Μπουμπουλίνα και άλλους ήρωες και αγωνιστές του 1821. Άλλα σημαντικά του έργα είναι η «Εκδρομή εις τας Μυκήνας», «Η Αφνειός Κόρινθος», «Η Φρύνη», «Παρά τον Ερασίνον» κ.ά. Πολλά δημοσιεύματά του φιλοξενήθηκαν στον τύπο του Άργους, στα ημερολόγια Σκόκκου και Σβορώνου και αλλού. Υπέγραφε πολλές φορές με τα ψευδώνυμα Έσπερος και Τίμων.

Ο Βαρδουνιώτης απέκτησε δύο παιδιά. Ο γιος του Κωστάκης πέθανε μικρός. Η κόρη του παντρεύτηκε τον αξιωματικό του στρατού Ηλία Γιαννακόπουλο, αλλά πέθαναν άτεκνοι. Ο Βαρδουνιώτης πέθανε στο Άργος και ενταφιάστηκε στο κοιμητήρι της Παναγιάς Άργους.

 

Δημήτριος Βαρδουνιώτης

 …Το καθημερινό του κέντρο ήταν το τότε βιβλιοχαρτοπωλείο και τυπογραφείο του Ανάργυρου Τημελή – μια πνευματική εστία – που συγκέντρωνε τους λογίους της περασμένης γενεάς του Άργους Κ. Ολύμπιον, Αγαμ. Φυκιώτην, και τους νεοσούς τότε του στίχου Σ. Παναγιωτόπουλον, Α. Ρουσσόπουλον, Κ. Αποστολίδην και Σ. Δημόπουλον. Εκεί κορυφαίος της συντροφιάς πάντα ο «Μπάρμπα Δημητράκης» ως τον αποκαλούσαν διηγώνταν τις ωραίες ιστορίες του τόπου μας με γλαφυρότητα και έξαρσι και όλοι τον παρακολουθούσαν με κατάνυξι.

Φοίβος, περ. Τα Ηραία, τχ. 16/1939, σ. 17

 

Πηγές

  • Οδυσσέα Κουμαδωράκη, Άργος το πολυδίψιον, Εκδόσεις Εκ Προοιμίου, Άργος 2007.
  • Αργειακόν Ημερολόγιον 1930. Γεωργίου Λογοθέτου & Ανδρέου Χριστόπουλου, Άργος 1929.

 

Διαβάστε ακόμη:

 

Read Full Post »

« Newer Posts