Feeds:
Δημοσιεύσεις
Σχόλια

Posts Tagged ‘Καθηγητής’

Κουρμπέν Πωλ – Paul Courbin (1922-1994)


 

Paul Courbin

Παύλος Κουρμπέν. Διαπρεπής Γάλλος αρχαιολόγος και καθηγητής. Γεννήθηκε στη Λυών και σπούδασε στην Εκόλ Νορμάλ Σουπεριέρ του Παρισιού. Υπήρξε μέλος της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών (1949-1954) και Γενικός Γραμματέας της ίδιας Σχολής (1954-1960). Αργότερα εκλέχτηκε καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού, όπου δίδαξε επί σειρά ετών αρχαιολογία και μεθόδους ανασκαφής, από το 1960 μέχρι το 1991.

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών αρχίζει τις ανασκαφές στο Άργος, ο Πωλ Κουρμπέν συνδέθηκε με την ιστορική πόλη, όπου η ανασκαφική και ερευνητική του δραστηριότητα υπήρξε πολύ αξιόλογη. Με την εποπτεία του άρχισαν οι Γάλλοι νεαροί επιστήμονες τις έρευνες και χάρη στο ενδιαφέρον και στο ζήλο του Κουρμπέν κτίστηκε η νέα πτέρυγα του μουσείου σε οικόπεδο που παραχωρήθηκε από το Δήμο και με έξοδα του Γαλλικού κράτους. Τα εγκαίνια της νέας πτέρυγας έγιναν τον Ιούνιο1961 και άρχισε να φιλοξενεί τα διάφορα ευρήματα των ανασκαφών.

Ο Πωλ Κουρμπέν έχει δημοσιεύσει για το Άργος πολλές μελέτες και άρθρα στο επιστημονικό περιοδικό της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής «Δελτίον Ελληνικής Αρχαιολογίας» (BCH). Μνημονεύουμε μερικές από τις εργασίες αυτές: «Γεωμετρικοί τάφοι του Άργους» (1974), που αναφέρεται στην ταφική αρχιτεκτονική και στα ταφικά έθιμα της γεωμετρικής εποχής, «Η σημασία του Αργειακού γεωμετρικού ρυθμού» (1992), «Μία οδός του Άργους» (1956), που αναφέρεται στην τοπογραφία της αρχαίας πόλης, και άλλες. Επίσης, έγραψε το πολύτιμο βιβλίο του «Η Γεωμετρική κεραμεική της Αργολίδας» (1966) και έλαβε μέρος σε διάφορα διεθνή επιστημονικά συμπόσια με θέματα για το Άργος.

«…Ένας από τους φίλους του Paul Courbin έγραψε ότι διατηρούσε την ανάμνηση «μιας δυνατής προσωπικότητας, ενός ενεργητικού και μεθοδικού δουλευτή, ενός οξυμένου κριτικού πνεύματος, ενός ανθρώπου γεμάτου από αιχμηρό χιούμορ και ενός συναδέλφου που τον διακατείχε η απόλυτη ειλικρίνεια»… Ο Ρ. Courbin έφτασε μαζί με τη γυναίκα του Colette Courbin και τα δύο παιδιά τους το 1949 στην Αθήνα, όπου και έμεινε δέκα χρόνια, σαν μέλος αρχικά και στη συνέχεια σαν Γενικός Γραμματέας της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής. Η κόρη τους, κυρία Florence Courbin, που είναι σήμερα μαζί μας, διάλεξε για να ζήσει στην Ελλάδα». 

Από την ομιλία του Δ/ντή της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής κ. Rouland Etienne στην αίθουσα του «Δαναού» (8-9-1995).

Ο Κουρμπέν δεν ασχολήθηκε μόνο με το Άργος. Πολλά χρόνια αφιέρωσε για τις έρευνές του στο Μπασίτ των ακτών της Συρίας, όπου διεξήγαγε ανασκαφές από το 1971 έως το 1984, επειδή τον απασχολούσε ο ελληνικός αποικισμός στην ανατολική Μεσόγειο και οι σχέσεις των Ελλήνων με τη Φοινίκη. Τα αποτελέσματα των ανασκαφών αυτών δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο του «Ανασκαφές στο Mπασiτ. Τάφοι του Σιδήρου» (1993).

Επίσης, εργάστηκε στην Αθήνα και στη Δήλο. Από μαθητής ήδη της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής είχε δημοσιεύσει στο περιοδικό της άρθρα για «Έναν νέο αττικό αρχαϊκό κάνθαρο» (1952) και για την «Καταγωγή του αττικού κανθάρου» (1953). Για τις έρευνές του στη Δήλο έγραψε το βιβλίο «Ο οίκος των Ναξίων» (1980). Επίσης, δημοσίευσε το 1982 το βιβλίο του «Τι είναι αρχαιολογία».

Το ανασκαφικό και συγγραφικό έργο του Κουρμπέν αποτελεί σταθμό για την ιστορία του Άργους, για το οποίο έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη. Ο Δήμος Άργους τον τίμησε  ανακηρύσσοντάς τον επίτιμο Δημότη Άργους. Μιλούσε αρκετά καλά την ελληνική γλώσσα. Πέθανε στην πατρίδα του ύστερα από μακρά ασθένεια στις 22 Μαΐου 1994.

  

Πηγές


  • Οδυσσέα Κουμαδωράκη, « Άργος το πολυδίψιον » Εκδόσεις Εκ Προοιμίου, Άργος 2007.
  • Χαράλαμπος Κριτζάς, « Πωλ Κουρμπέν – Μια από τις κορυφαίες μορφές της Αρχαιολογίας της Εποχή μας», Περιοδικό Αναγέννηση, σελ. 16-17, τεύχος 319, 1994.

Read Full Post »

Αυτό το περιεχόμενο είναι προστατευμένο με Συνθηματικό. Για να το δείτε, παρακαλώ εισάγετε το Συνθηματικό παρακάτω.

Read Full Post »

Καββαδίας Παναγής (1850-1928)


Καββαδίας Παναγής

 

Ο Παναγής Καββαδίας γεννήθηκε στον Κοθρέα Κεφαλλονιάς το 1850. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και μετά στο Βερολίνο, το Μόναχο και το Παρίσι. Το 1881 άρχισε ανασκαφές στην Επίδαυρο, αποτέλεσμα των οποίων ήταν ευρήματα ανεκτίμητης αξίας. Το 1885, οπότε και έγινε γενικός έφορος αρχαιοτήτων, άρχισε ανασκαφές στην Ακρόπολη και τα ευρήματά του εκτέθηκαν στο Μουσείο Ακροπόλεως που ίδρυσε ο ίδιος.

Μερίμνησε για τη δημιουργία μουσείων ανά την Ελλάδα, για την οργάνωση του Αρχαιολογικού Μουσείου και την ίδρυση του “Αρχαιολογικού δελτίου”.  

Το 1904 έγινε καθηγητής της Ιστορίας της Αρχαίας Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1924 εξελέγη ακαδημαϊκός. Πέθανε το 1928.

Ενδεικτικά έργα του:

“Το θέατρο της Επιδαύρου” (1881), “Ιστορία ελληνικής καλλιτεχνίας” (1884), “Γλυπτά του Εθνικού Μουσείου” (1892), “Προϊστορική αρχαιολογία”, (1909), “Ιστορία της ελληνικής τέχνης” (1916-1924), «Το ιερόν του Ασκληπιού εν Επιδαύρω και η θεραπεία των ασθενών’’ (1900),  κ.ά.

 

Πηγή


  • Παναγής Καββαδίας, «Το Ασκληπιείο της Επιδαύρου», Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα, 2006.

Read Full Post »

Χώρας Αθ. Γεώργιος Αρχιμανδρίτης (1934-2005)


 

Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Αθ. Χώρας

Ο Γεώργιος Αθ. Χώρας γεννήθηκε στο Λυγουριό Αργολίδας στις 27 Σεπτεμβρίου 1934 όπου και διδάχθηκε τα πρώτα του γράμματα. Στη συνέχεια φοίτησε στο Γυμνάσιο Ναυπλίου απ’ όπου απεφοίτησε το έτος 1952 με βαθμό «Άριστα». Από το 1953 έως το 1957 σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1957 έως το 1959 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως ανθυπολοχαγός.

Στη συνέχεια διορίστηκε στην κεντρική υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας ενώ παράλληλα υπηρέτησε επί επταετία ως καθηγητής του μαθήματος των Θρησκευτικών στο νυκτερινό παράρτημα των Γυμνασίων Αθηνών – 10ο αρένων και 9ο θηλέων. Κατά τα έτη 1963 έως 1966 αφού έλαβε από το Υπουργείο Παιδείας εκπαιδευτική άδεια πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Λουβαίν στο Βέλγιο και κατόπιν στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, όπου παρακολούθησε μαθήματα Εκκλησιαστικής Ιστορίας, Ρωμαϊκού και Εκκλησιαστικού Δικαίου και συνέγραψε 4 φροντιστηριακές μελέτες στα Γαλλικά και Γερμανικά, για τον Καρδινάλιο I.B. Pitra, τους Πατριάρχες Νικόλαο Μυστικό, Φώτιο κ.ά.

Γενικώτερα κατά τα έτη 1966 έως 1991 ο Γεώργιος Χώρας αφιερώθηκε στο Υπουργείο Παιδείας όπου έφθασε στο βαθμό του Προϊσταμένου του Τμήματος Θρησκευμάτων και των Διευθύνσεων Ανωτάτης Εκπαιδεύσεως και Διεθνών Εκπαιδευτικών Σχέσεων. Το έτος 1975 αναγορεύτηκε διδάκτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με βαθμό «Άριστα». Το θέμα της εναισίμου διδακτορικής διατριβής του ήταν «Η Αγία Μονή Αρείας Ναυπλίου εν τη εκκλησιαστική και πολιτική ιστορία Ναυπλίου και Άργους». Κατά την περίοδο 1966 έως 1991 δημοσίευσε 15 αυτοτελείς μελέτες και μεγάλο αριθμό άρθρων σε έγκριτα περιοδικά και εφημερίδες, ενώ συμμετείχε σε συμβούλια Επιστημονικών Εταιρειών, όπως στον «Παρνασσό» και Συλλόγων («Ναύπλιος» κ.ά.).

Από το 1991 έως το 1995 φιλοξενήθηκε επτά φορές και προσέφερε υπηρεσίες στο Φανάρι, την Έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Από το 1995 έως το 2002 κήρυσσε το θείο λόγο τις Κυριακές και εορτές στην Ιερά Μονή του Οσίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη Αττικής.

Στις 20 Απριλίου 2002 χειροτονήθηκε διάκονος και την επομένη πρεσβύτερος από τον Μητροπολίτη Γυθείου Χρυσόστομο και υπηρέτησε ως εφημέριος στον Ιερό Ναό Τριών Ιεραρχών Μαυροβουνίου – Γυθείου. Από το 2003 υπηρέτησε ως εφημέριος στην ενορία του Αγίου Δημητρίου Ψυρρή στην Αθήνα, του οποίου δημοσίευσε σύντομο ιστορικό, έως τις 4 Αυγούστου 2005, οπότε απεβίωσε λόγω μεταστατικού καρκίνου του προστάτη. Ετάφη στον οικογενειακό του τάφο στο Λυγουριό.

Καταγράφουμε κατά χρονολογική σειρά τα εξής έργα του, εκ των οποίων ορισμένα είναι αυτοτελή, ενώ άλλα αποτελούν άρθρα – συμμετοχές σε συλλογικούς Τόμους και Περιοδικά:

 

  1. «Η Αγία Μονή Αρείας Ναυπλίου εν τη εκκλησιαστική και πολιτική ιστορία Ναυπλίου και Άργους» (1975)
  2. «Τα Απομνημονεύματα του Παλαιών Πατρών Γερμανού» (1976)
  3. «Κωνσταντινούπολις, η βυζαντινή και σημερινή Πόλη» (1977)
  4. «Αθανάσιος Σολιώτης [1784-1841], εκκλησιαστικός Τοποτηρητής Ναυπλίου και Άργους (1986)
  5. «Σύντομη βιογραφία και τα κατά την κηδείαν της ηγουμένης της Αγίας Μονής (Αρείας) Κυπριανής Κρίγκα» (1986)
  6. «Ιστορία της Μονής Καλαμίου – Αδάμι Ναυπλίας (1988)
  7. «Πελοποννησιακά μετόχια του Παναγίου Τάφου» (1988)
  8. «Ιστορία της Μονής Ταξιαρχών Επιδαύρου» (1991)
  9. «Ιστορία ανεγέρσεως Ναών επί Τουρκοκρατίας» (1991)
  10. «Κανών εις τον Άγιον Θεοδόσιον Άργους, τον νέον και ιαματικόν» (1992)
  11. «Η μουσική παιδεία και ζωή στο Ναύπλιο από το 18ο ως τον 20ο αιώνα» (1994)
  12. «Οι ξένοι στο Ναύπλιο κατά την εθνικήν Παλιγγενεσίαν [1821-1831]» (1995)
  13. «Ειρηνική πορεία του Οικουμενικού Πατριάρχου στο Αιγαίο» (1995)
  14. «Ο Άγιος Αθανάσιος Χριστιανουπόλεως [1681-1708] στο Ναύπλιο και οι Βενετοί αξιωματούχοι» (1998)
  15. «Άγνωστο αυτοβιογραφικό στιχούργημα από Ναυπλιώτη και τα δεινοπαθήματά του στο Ναύπλιο και στο Άργος [1451]» (1998)
  16. «Το Αρχείο του Στάικου Σταϊκόπουλου, ελευθερωτή του Ναυπλίου» (2000)
  17. «Το μαρτύριον του Νεομάρτυρος Αγίου Αναστασίου του Ναυπλιέως [1655] και το εκκλησιαστικοπολιτικον πλαίσιον της εποχής του» (2000).

  

Πηγές


  • Πάνος Λιαλιάτσης, «Γεώργιος Αθ. Χώρας (Λυγουριό 1934 – Αθήνα 2005)», εις «Ναυπλιακά Ανάλεκτα», τόμ. VII (2009)
  • Δρ Μάρκος Ν. Ρούσσος – Μηλιδώνης, «Αφιέρωμα στον π. Γεώργιο Χώρα (27.9.1934 – 4.8.2005), εις «Ναυπλιακά Ανάλεκτα», τόμ. VII (2009)

 

Read Full Post »

Ιάκωβος ο Αργείος – Σχολάρχης της Πατριαρχικής Μεγάλης του Γένους Σχολής


Η Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή

 

Σημαντική προσωπικότητα  των ελληνικών γραμμάτων του τέλους του 17ου και του πρώτου τρίτου του 18ου αιώνα. Καταγόταν από το Άργος από οικογένεια που ζούσε εδώ από τριακόσια χρόνια πριν. Το όνομά του ήταν Ιάκωβος ή Γιακουμής Μάν(ν)ας. Πρέπει να γεννήθηκε μεταξύ των ετών 1645-1650. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο Άργος. Στην Κωνσταντινούπολη ίσως φοίτησε στην Μεγάλη του Γένους Σχολή. Για κάποιο διάστημα άσκησε ως βιοποριστικό επάγγελμα αυτό του Γραμματικού ή του αντιγραφέα κωδίκων.

Περί το 1692 ή 1693 ανέλαβε ιδιωτικός διδάσκαλος των παιδιών του διδασκάλου του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου του εξ Απορρήτων, Ιωάννου και Νικολάου. Χρημάτισε μάλιστα και διδάσκαλος του γιου του Νικολάου, Κωνσταντίνου.

Στα 1707 ή 1708 «καλύπτει κενόν» Σχολάρχη στην Πατριαρχική Μεγάλη του γένους Σχολή, μετά την πρώτη αποχώρηση του Σπαντωνή από τη Σχολαρχία. Πριν αναλάβει τη Σχολαρχία υπήρξε στη Σχολή διακεκριμένος καθηγητής των φιλοσοφικών μαθημάτων. Στα χρόνια της υπηρεσίας του στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, του δόθηκε από το Πατριαρχείο ο τιμητικός τίτλος του «Υπάτου των Φιλοσόφων της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας». Σχολάρχης παρέμεινε τουλάχιστον μέχρι το 1714-15.

Δείγμα γραφής του Ιάκωβου του Αργείου από τον κώδικα ΜΠΤ 679.

Στα 1715 έως 1719 βρίσκεται στη Μολδαβία και συγκεκριμένα στο Ιάσιο κοντά στο φίλο του ηγεμόνα (βοεβόδα) Νικόλαο Μαυροκορδάτο. Επιστρέφοντας γύρω στα 1719 ο Ιάκωβος στην Κωνσταντινούπολη διηύθυνε για κάποιο μικρό διάστημα τη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Πρώτος γνωστός διάδοχός του φέρεται ο Δωρόθεος ο Λέσβιος κατά το 1726.

Ο Ιάκωβος είχε σημαντικούς μαθητές που αργότερα διακρίθηκαν για τις σπουδαίες υπηρεσίες τους στην Εκκλησία και στα γράμματα. Μαθητές μεταξύ άλλων υπήρξαν ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Παρθένιος, ο Δωρόθεος ο Λέσβιος, ο Αντώνιος Βυζάντιος, ο Κριτίας, ο Δημήτριος Προκοπίου, ο Διαμαντής Ρύσιος, ο Αλέξανδρος Ελλάδιος, ο Ιερόθεος Ιβηρίτης, ο Δημήτριος Νοταράς, ο Μακάριος Καλογεράς.

Έπασχε από «οφθαλμίαν» και έχασε το φως του. Απεβίωσε μετά το 1730 στην Κωνσταντινούπολη λόγω γήρατος σε ηλικία περίπου 80-85 ετών. Δεν ήταν νυμφευμένος ούτε είχε παιδιά. Διατηρούσε επαφές με τους Βενετούς της Κωνσταντινούπολης, από τους οποίους ζητούσε εξυπηρετήσεις για τον αδελφό του Γιάννη που είχε τέσσερα παιδιά και ο οποίος έμενε στην Πελοπόννησο.

Το γνωστό συγγραφικό του έργο αποτελείται από εγκωμιαστικούς λόγους, ένα επίγραμμα και επιστολές:

Α. Εγκωμιαστικοί λόγοι

α.«Λόγος συντεθείς παρά του Εντιμοτάτου και Λογιωτάτου, Υπάτου των Φιλοσόφων της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας κυρ Ιακώβου του Αργείου».

β.«Προσφώνησις τον Οικουμενικόν Πατριάρχην Καλλίνικον Β΄ τον Ακαρνάνα».

γ.«Λόγος εγκωμιαστικός εις Ιωάννην Κωνσταντίνον Μπασαράμπαν, ηγεμόνα της Ουγγροβλαχίας».

Β. Επίγραμμα

«Επίγραμμα εις τον Κωνσταντίνον Ραφαήλ».

Γ. Επιστολές

Σώζονται ή μαρτυρούνται γύρω στις 35 επιστολές.

 

Πηγές


 

  • Σοφοκλής Γ. Δημητρακόπουλος, «Ο Σχολάρχης της Πατριαρχικής Μεγάλης του Γένους Σχολής Ιάκωβος ο Αργείος», Πρακτικά Γ΄ Τοπικού Συνεδρίου Αργολικών Σπουδών (Ναύπλιο 18-20 Φεβρουαρίου 2005), Αθήναι, 2006.
  • Αγαμέμνων Τσελίκας, «Νέα στοιχεία για την προσωπικότητα του διδασκάλου Ιακώβου του Αργείου, σύμφωνα με άγνωστες επιστολές του», Πρακτικά Β΄ Τοπικού Συνεδρίου Αργολικών Σπουδών (Άργος 30 Μαΐου – 1 Ιουνίου 1986), Αθήναι, 1989.

Read Full Post »

Ρούβαλης Γεώργιος (1949-2019)


 

Ρούβαλης Γεώργιος

Γεννήθηκε το 1949 στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Ναύπλιο. Γιος της ποιήτριας  Τερέζας Παπαδόγιαννη – Ρούβαλη και του δικηγόρου Τάκη Ρούβαλη.   Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Κοινωνιολογία, διεθνείς σχέσεις, οικονομικά, ιστορία και λατινοαμερικάνικες σπουδές στο Παρίσι από όπου πήρε διδακτορικό (Πανεπιστήμιο Παρίσι Χ).

Καθηγητής στα Πανεπιστήμια UNAM (Εθνικό Αυτόνομο) και UAM (Μητροπολιτικό Αυτόνομο) της Πόλης του Μεξικού. Επίσης, επισκέπτης καθηγητής στα Πανεπιστήμια Σιμόν Μπολίβαρ και Ινστιτούτο Ανωτέρων Διπλωματικών Σπουδών στο Καράκας της Βενεζουέλας.

Από το 1987 ήταν υπάλληλος των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, μέλος της Διπλωματικής Υπηρεσίας της Κομισιόν, αποσπασμένος για τρία χρόνια στο Υπουργείο Εξωτερικών (υπεύθυνος για τη Λατινική Αμερική). Το Νοέμβριο του 2004 συνταξιοδοτήθηκε.

Μετέφρασε  λατινοαμερικάνους συγγραφείς και ποιητές στα ελληνικά. Ήταν γενικός γραμματέας της Εταιρείας Ελλήνων Ισπανιστών. Είχε δημοσιεύσει δύο ποιητικές συλλογές, «Επιστροφή στ’ Ανάπλι», 2002 και «Τα ταξίδια του Οδυσσέα», 2003, καθώς και τη συλλογή διηγημάτων «Στ’ Ανάπλι», 2005, εκδόσεις Γαβριηλίδη, Αθήνα.

Επίσης, είχε εκδώσει το βιβλίο Τάκη Ρούβαλη, «Άρθρα και χρονογραφήματα στη Μάχη, 1962-63», Ναύπλιο, 2003. Το 2008 εκδόθηκε το βιβλίο του «Ναύπλιον-Σπηλιάδου 1»  – Αφήγημα- Εκδόσεις Ναύδετο, 2008, 352 σελίδες, υπόδειγμα μικροϊστορίας της πόλης για τρεις δεκαετίες (1950 – 1970).

Ήταν Καθηγητής στο Διατμηματικό Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Μετάφρασης του Πανεπιστημίου Αθηνών από το 2005 και Ιστορίας και Λογοτεχνίας της Λατινικής Αμερικής, στην Εταιρεία Φίλων του Λαού, Λαϊκό Πανεπιστήμιο, από το 2002. Ασχολήθηκε επιπροσθέτως με ερευνητικά θέματα τοπικής ιστορίας στην Πελοπόννησο. Υπήρξε συντονιστής έκδοσης του περιοδικού τόμου του Δήμου Ναυπλιέων ‘‘Ναυπλιακά Ανάλεκτα’’ από το 2003.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 70 ετών την Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2019, σε νοσηλευτικό ίδρυμα στην Αθήνα έπειτα από πολύχρονη ασθένεια.

 

Πηγή


 

  •  Γιώργος Ρούβαλης, «Οι πέτρες και οι Άνθρωποι / Μικροϊστορία του Ναυπλίου», Εκδόσεις Ναύδετο, Ναύπλιο, 2009.

 

 Διαβάστε ακόμη:

Read Full Post »

Βενθύλος Ιωάννης (1804-1854)


  

Βενθύλος Ιωάννης (1804-1854)

Καθηγητής Πανεπιστημίου. Γεννήθηκε το 1804 στη Σμύρνη και πέθανε στην Αθήνα το 1854. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές στη γενέτειρά του, μετέβη στο Βερολίνο, όπου σπούδασε φιλολογία υπό τους Boeckh και Hermann, με τούς οποίους συνδέθηκε με μακρόχρονη φιλία.

Με την άφιξη του Καποδίστρια (1828) ο Βενθύλος ήρθε στην Ελλάδα και πρόσφερε τις υπηρεσίες του στην οργάνωση της παιδείας του νεοσύστατου κράτους. Τον Μάιο του 1829 διορίστηκε διδάσκαλος στο Ορφανοτροφείο της Αίγινας, του οποίου συνέταξε και Σχέδιο οργανισμού, χρημάτισε μέλος μιας από τις επιτροπές που συγκρότησε ο Καποδίστριας για την παιδεία, και λίγο αργότερα, μαζί με τον Γεώργιο Γεννάδιο, δίδαξε στο «Κεντρικόν Σχολείον» της Αίγινας ως το 1831, οπότε απολύθηκε εξαιτίας των αντικαποδιστριακών του αντιλήψεων.

Το 1833 διορίστηκε καθηγητής στο Γυμνάσιο Ναυπλίου και το 1839, αφού προηγουμένως δίδαξε στο Πανεπιστήμιο με άδεια της Φιλοσοφικής Σχολής επί διετία φιλολογικά μαθήματα αμισθί, διορίστηκε καθηγητής της ελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο και δίδαξε ως το θάνατό του.

Δημοσίευσε αυτοτελώς έργα φιλολογικού περιεχομένου, μεταξύ των οποίων: Γραμματική της νεωτέρας ελληνικής γλώσσης (1832), Στοιχεία μετρικής της των Ελλήνων και Ρωμαίων ποιήσεως (1851). Εξέδωσε επίσης τις Νεφέλες του Αριστοφάνη (1830) και την Ποιητική του Αριστοτέλη (1841).

 

Δαυίδ Αντωνίου

Ιστορικός της Εκπαίδευσης, Επίτιμος Δρ. Παν/μίου Ιωαννίνων

Πηγές Ιστορίας της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης, «Οι απαρχές του εκπαιδευτικού σχεδιασμού στο νεοελληνικό κράτος: Το Σχέδιο της Επιτροπής του 1883», Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα, 1992.

 

Σχετικά θέματα:

Read Full Post »

Σύνδεσμος Φιλολόγων Αργολίδας 


 

Σε εποχές που η ιδιώτευση είναι ο κανόνας ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Αργολίδας με θετική διάθεση αντιπαρέρχεται τις κοινοτοπίες των «δύσκολων καιρών για συλλογικότητα» και γιορτάζει τα 25 χρόνια ζωής και δράσης στο Νομό. Με αισιοδοξία κάνει απολογισμό των 25 αυτών χρόνων από την ίδρυσή του και προ(σ)καλεί παλαιούς και νέους φιλόλoγους να συνεργαστούν δίνοντας προοπτική στο Σύνδεσμο για το μέλλον.

 

Σύνδεσμος Φιλολόγων Αργολίδας : 25 χρόνια ζωής και δράσης


Ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Αργολίδας ιδρύθηκε το 1984  από μία ομάδα 28 φιλολόγων, τους: Θεόδωρο Αγγελόπουλο, Χριστίνα Αγγελοπούλου, Γεωργία Ανδριανοπούλου, Σταμάτη Βεντουρή, Αικατερίνη Γεώργα, Θεόδωρο Γεωργαρά, Χρήστο Δαραβέλια, Σταματίνα Δημητρίου, Μαρία Δοντά, Νικόλαο Ευσταθίου, Αικατερίνη Καπράνου,  Πέγκυ Καρυώτου, Ανδρέα Κεραμίδα, Ιωάννα Κλειάσου, Ζωή Κοκκινάκη, Θάνο Κορομπόκη, Οδυσσέα Κουμαδωράκη, Θεοφάνη Κωστόπουλο, Αγγελική Κωτσοπούλου, Συμέλα Κωτσοπούλου, Λευτέρη Μπαρδάκο, Δήμητρα Μποζιονέλου, Μαρία Νταβίσκα, Παναγιώτη Ξηντάρα, Τρύφωνα Παπαγγελόπουλο, Αντώνη Σπηλιόπουλο, Αλέξανδρο Τότσικα και Αικατερίνη Χόντου.

Στόχοι της δράσης του Σ.Φ.Α. στα 25 χρόνια της ζωής του είναι αρχικά η συνεργασία με την Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων, της οποίας άλλωστε λειτουργεί ως σύνδεσμος,  και έπειτα η αυτόνομη δραστηριότητά του σε ποικίλους τομείς της εκπαίδευσης και του πολιτισμού.

Στα χρόνια αυτά διαφορετικοί άνθρωποι, με ποικίλες οπτικές για την παιδαγωγική και τον πολιτισμό αλλά κοινή έγνοια τη διαρκή ανανέωση της σχέσης τους με τη γνώση, με διαφορετικές ηλικίες και πολιτικές τοποθετήσεις, συνεργάστηκαν σε μια πληθώρα δράσεων που απευθύνονται τόσο στους εκπαιδευτικούς όσο και στο πλατύ κοινό.

Αντιδρώντας έγκαιρα σε κάθε εκπαιδευτική αλλαγή, ο Σ.Φ.Α. διοργανώνει σεμινάρια και ημερίδες προσπαθώντας να ενισχύσει το έργο του φιλόλογου στην τάξη κρατώντας  τον σε εγρήγορση. Για το λόγο αυτό συνεργάζεται με την Πανεπιστημιακή κοινότητα καλώντας τακτικά έγκριτους επιστήμονες. Στις εκδηλώσεις του φιλοξενήθηκαν κατά καιρούς καταξιωμένοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι,  όπως ο Φάνης Κακριδής, ο Βασίλης Φίλιας, ο Φ. Κ.  Βώρος, ο Χρήστος Τσολάκης, ο Δημήτρης Δημηρούλης, η Μαρία Ρεπούση, η Έρη Σταυροπούλου, ο Γ. Γεωργής, πρέσβης της Κύπρου, ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου.  Ανάμεσα στις προσωπικότητες που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση του Σ.Φ.Α. ξεχωριστή θέση κατέχει η πρύτανης της Σορβόννης,  κα Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ.

Η συνεργασία του Συνδέσμου με τους εκπροσώπους της Πανελλήνιας ΄Ενωσης Φιλολόγων και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου  είναι διαρκής. Συχνά ο Σ.Φ.Α. φέρνει σε επαφή τους φιλόλογους του Νομού με σχεδιαστές αναλυτικών προγραμμάτων και συγγραφείς σχολικών βιβλίων (όπως τους Λ. Κούσουλα, Ν. Γρηγοριάδη και Κ. Μπαλάσκα) επιδιώκοντας έναν ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα σε ιθύνοντες και μαχόμενους εκπαιδευτικούς.

Οι λογοτέχνες και τα λογοτεχνικά κείμενα αποτελούν προτεραιότητα για το Σ.Φ.Α. Πολλοί λογοτέχνες έχουν παρουσιάσει το έργο τους και έχουν έρθει σε επαφή μέσω του Σ.Φ.Α. με το κοινό τους στην πόλη του Άργους και του Ναυπλίου, με κορυφαία τη μορφή του ποιητή Τίτου Πατρίκιου, χωρίς να υπολείπεται και η παρουσία του πεζογράφου Σωτήρη Δημητρίου και φυσικά,  λογοτεχνών του νομού μας.    Στα πλαίσια του ενδιαφέροντος του Σ.Φ.Α. για τη λογοτεχνία εντάσσεται και ο επιτυχημένος Παναργολικός Μαθητικός Διαγωνισμός Ποίησης και Πεζογραφίας  που οργάνωσε ο Σύνδεσμος και διήρκεσε από το 1991 έως το 1997.

Ο Σ.Φ.Α. είναι ανοικτός σε όλες τις μορφές τέχνης, όπως τα εικαστικά και το θέατρο. Αυτό έγινε πράξη  τόσο με την παρουσίαση θεατρικής παράστασης (το έργο του Ι. Καμπανέλλη, « Οδυσσέα, γύρισε σπίτι») όσο και με τη διοργάνωση σεμιναρίου από το «Δίκτυο των Εκπαιδευτικών για το Θέατρο στην Εκπαίδευση».

Το κύρος του Συνδέσμου στο νομό τον έχει οδηγήσει σε εποικοδομητική συνεργασία με την Αρχαιολογική Υπηρεσία, το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα, το Παράρτημα του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ στο Ναύπλιο, το Λύκειο Ελληνίδων και  τους Δήμους  Άργους, Ναυπλίου και Ν. Κίου.  Η δράση του Σ.Φ.Α. οφείλεται σε μαχόμενους φιλόλογους, που αγωνιούν να προσφέρουν όχι μόνο στην τάξη, αλλά και έξω από αυτήν. Είναι όμως ανοικτός σε κάθε φιλόλογο σε όποιο χώρο κι αν εργάζεται.

Κλείνοντας έναν απολογισμό εικοσιπενταετίας ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Αργολίδας έχει την αισιόδοξη πεποίθηση ότι μπορεί να διεκδικήσει μια νέα συλλογικότητα που θα του επιτρέψει να αναζητήσει με νέους ανθρώπους μια καινούργια προοπτική δράσης τόσο στο χώρο της εκπαιδευτικής πραγματικότητας, που ασφυκτιά αναζητώντας λύσεις σε επείγοντα προβλήματα, όσο και στο χώρο των σύγχρονων προβληματισμών της φιλολογικής επιστήμης και της παιδαγωγικής.

Read Full Post »

Φίλης  Α. Γιάννης  (Καθηγητής – Ποιητής & πεζογράφος)


  

Ο Γιάννης Α. Φίλης γεννήθηκε στην Ασίνη Ναυπλίου το 1950. Έλαβε το δίπλωμα ηλεκτρολόγου – μηχανολόγου από το Ε. Μ. Πολυτεχνείο το 1973. Μεταξύ 1973-1975 υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό ως έφεδρος ανθυπολοχαγός. Έλαβε M.S. (1978), Engineer Degree (1979), και Ph.D. (1980) στην επιστήμη συστημάτων από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες (UCLA).

Από το 1980 έως το 1986 ήταν επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης (Boston University), Η.Π.Α. Από το 1986 εργάζεται στο Τμήμα Μηχανικών Παραγωγής και Διοίκησης του Πολυτεχνείου Κρήτης, όπου είναι καθηγητής και διευθυντής του Εργαστηρίου Βιομηχανικής Παραγωγής με Υπολογιστές (CAM). Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα είναι ο στοχαστικός έλεγχος, τα συστήματα διακεκριμένων γεγονότων και εφαρμογές σε συστήματα παραγωγής και περιβαλλοντικά συστήματα.

Ο Γ. Φίλης έχει βραβευθεί ως ποιητής και πεζογράφος. Έχει δημοσιεύσει 5 ποιητικές συλλογές μία εκ των οποίων στα Αγγλικά, 3 μυθιστορήματα και 2 δημοφιλή περιβαλλοντικά βιβλία, ένα εκ των οποίων δημοσιεύθηκε και στα Ιταλικά. Έχει βραβευθεί επανειλημμένως για το λογοτεχνικό του έργο στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ.

 

Μερικές από τις διακρίσεις του είναι:

• Πρώτο βραβείο ποίησης από το Υπουργείο Πολιτισμού και Επιστημών το 1976.
• Βραβείο Καλύτερου Βιβλίου της χρονιάς 1985 για την ποιητική συλλογή «O Ζαρατούστρα και οι Πέντε Εσπερινοί» από την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών.
• Λογοτεχνικό Βραβείο Harry Kurnitz στο UCLA δύο φορές το 1979 και 1980.
• «Outstanding Professor of the Year 1986″ Boston University.
• Χρυσό Μετάλλιο, Ναυτικό Μουσείο Κρήτης, 2004.
• Χρυσό Μετάλλιο, Λέσχη Φιλελευθέρων, Αθήνα 2005.
• Βραβείο Δήμου Χανίων «Για την πολύπλευρη και μακροχρόνια προσφορά του στην πόλη των Χανίων», 2005.
• Αναγόρευση σε “Εταίρο”, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”, Χανιά, 2006.
• Tau Beta Pi, μέλος.
• Sigma Xi, μέλος.

Ήταν προεδρεύων των:

• 5th Int. Conf. on Advances in Communication and Control, Rethymno, Greece, 1995
• 3rd and 5th Int. Conf. Management of Technological Change, Chania, Greece, 2003 and 2005

Διετέλεσε Πρόεδρος του Συνεδρίου Πρυτάνεων Ελληνικών Πανεπιστημίων το 1996 και το 2001.

Επίσης υπήρξε μέλος των ακόλουθων επιτροπών εκδόσεων:

• Αρχισυντάκτης τόμου για την κατάσταση του περιβάλλοντος στην Ελλάδα, Συνέδριο Πρυτάνεων Ελληνικών Πανεπιστημίων, 1996.
• Επίτιμο μέλος εκδοτικής επιτροπής για την Encyclopedia of Life Support Systems, International Foundation for Water Science and Technology.
• Μέλος συμβουλευτικής επιτροπής του περιοδικού Environmental Engineering and Management, 2002- σήμερα.
• Μέλος εκδοτικής επιτροπής του περιοδικού IEEE Robotics and Automation Magazine, 1998-2001.
• Μέλος συμβουλευτικής επιτροπής του περιοδικού IEEE Systems Journal, 2007- σήμερα.
• Εκδότης του περιοδικού Journal of Intelligent and Robotic Systems, 2006 – σήμερα.

Υπήρξε πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης για 10 έτη έως το 2005

  

Λογοτεχνικό έργο


Ο Γιάννης Α. Φίλης έχει δημοσιεύσει πἐντε ποιητικές συλλογές: 

«Ο Zαρατούστρα και οι Πέντε Εσπερινοί», Εκδόσεις Μπουκουμάνη, 1985.
«Σίσυφος», Εξάντας, Αθήνα, 1998.
«Αρχάριος Οδυσσέας», Μεταίχμιο, Αθήνα, 2004. 
“ Novice Odysseus”, Salonica Press, New York, 2005, η ίδια ποιητική συλλογή Αγγλικά.
“Ελπήνωρ – Ένας Χαρτογράφος χωρίς Μνήμη”, Κάκτος, 2005.

«Δυτικά του Ομήρου«,  Εκδόσεις Μελάνι, 2009.

τρία μυθιστορήματα:

•    «Πέραν των Συμπληγάδων», Εξάντας, Αθήνα, 1991.
•    «Το Στρατόπεδο», Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2000.
•    “Μια Σταγόνα στο Χείμαρρο”, Seaburn Publications, Νέα Υόρκη, 2006.

δύο γνωστά περιβαλλοντικά βιβλία:

•    «Η Τελευταία Πνοή του Πλανήτη Γή», Εκδόσεις Μπουκουμάνη, 1984. Ένα βιβλίο για τα οικολογικά προβλήματα του πλανήτη μας και τον αγώνα των εξοπλισμών.
•    «Το Λυκόφως του Ανθρώπινου Είδους», Εξάντας, Αθήνα, 1994. Οικολογικό βιβλίο. Το ίδιο βιβλίο εκδόθηκε επίσης και στα Ιταλικά από τον οίκο BIOS το 1996.

Έχει δημοσιεύσει ποιήματα σε Ελληνικά και Αμερικάνικα περιοδικά. Μεταφράσεις των ποιημάτων του κυκλοφορούν στα Γαλλικά και Γερμανικά. Έχει λάβει πολλά βραβεία στην Ελλάδα για το λογοτεχνικό του έργο καθώς και το βραβείο Harry Kurnitz Literary Award δύο φορές στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες (UCLA). Είναι μέλος του Ελληνικού ομίλου PEN Club and του Poets and Writers στις ΗΠΑ.

Πηγή


  •  Πολυτεχνείο Κρήτης, Τμήμα Μηχανικών Παραγωγής & Διοίκησης.

Read Full Post »

Δυτικά του Ομήρου (Βιβλιοπαρουσίαση)


Η τελευταία ποιητική συλλογή του Γιάννη Α. Φίλη, «Δυτικά του Ομήρου» που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μελάνι (2009), είναι μια αναζήτηση του αρχέγονου πάθους της ζωής που οδηγεί τον άνθρωπο μέσα από τις ιδιοτροπίες του χρόνου, σχεδόν με βιολογική αναγκαιότητα. Αυτό το πρωτογενές πάθος ξεδιπλώνεται στις δύο ενότητες που έχει το βιβλίο και σε τόπους που ο ποιητής έχει ζήσει: την Ασίνη, το Ναύπλιο, τα Χανιά, την Κεντρική και Βόρεια Αμερική.

  

Η ποιητική γεωγραφία του Γιάννη Φίλη. 

Πάνος Λιαλιάτσης


 

Η ποίηση σήμερα στην Ελλάδα καλλιεργείται από εκατοντάδες ποιητές που εκδίδουν συνεχώς συλλογές, με δικά τους έξοδα, χωρίς το ευρύ κοινό που τις παρακολουθούσε πριν από μερικές δεκαετίες. Οι ποιητές είναι περισσότεροι των αναγνωστών! Γιατί η ποίηση, με τη διάδοση του σουρεαλισμού και της “αυτόματης γραφής”, έγινε εύκολη μανιέρα, μέσα στη “θολούρα” των μοντέρνων εραστών της, που ανακοινώνουν τα βιώματά τους κρυπτικά μέσα σε πελάγη μυστικών στίχων χωρίς τη ραχοκοκαλιά του συγκεκριμένου.

Ο αναγνώστης μάταια προσπαθεί να προσεγγίσει τον ποιητή, να ενστερνιστεί κάποιο μήνυμά του και τελικά πετάει τη συλλογή οργισμένος και απογοητευμένος. Ωστόσο, μερικοί ποιητές ξεχωρίζουν μέσα στο πλήθος των ομοτέχνων τους, γιατί η έμπνευσή τους έχει λυρικό έρμα και εκφράζει κάποιο προσπελάσιμο νόημα. Αλλά και αυτοί έχουν ανάγκη τον ερμηνευτή τους, που θα τους πλησιάσει με κάποια ειδικά “κλειδιά”, για να αποκρυπτογραφήσει τους στίχους τους.

Είναι η περίπτωση του Γιάννη Φίλη, ενός ποιητή που πρόσφατα κυκλοφόρησε την πέμπτη συλλογή του “Δυτικά του Ομήρου” (σελ. 76, εκδόσεις “Μελάνι”), του οποίου θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω μερικά ποιήματά του. Ο Γιάννης Φίλης κινείται στον ομηρικό κύκλο της Οδύσσειας και προϋποθέτει, δομικά, το γνωστό ποίημα του Γιώργου Σεφέρη “Ο βασιλιάς της Ασίνης”, τίτλος με τον οποίο ο νομπελίστας ποιητής μας έγινε γνωστός στην Ευρώπη με τη μετάφραση στα Αγγλικά των ποιημάτων του (Λονδίνο, 1948). Σημειώνω δύο σχετικούς τίτλους ποιητικών συλλογών του Γιάννη Φίλη: “Αρχάριος Οδυσσέας” (Μεταίχμιο, 2004) και “Ελπήνωρ – ένας χορτοφάγος χωρίς μνήμη” (Kάκτος, 2005).

Η αρχαία Ασίνη έγινε αρχικά γνωστή από τις ανασκαφές των Σουηδών στη δεκαετία του 1920, ακολούθησαν τα ποιήματα του Γ. Σεφέρη και του Ν. Καρούζου (“Στην Ασίνη οι πορτοκαλιές”) και το 1976 η “Aρκτική ζώνη” του Γιάννη Φίλη. Έτσι πλουτίστηκε το ομηρικό “Ασίνην τε”, που έγινε ευρύτερο ποιητικό σύμβολο.

Ο Γιάννης Φίλης γεννήθηκε στην Ασίνη το 1950 και σπούδασε στο Ε.Μ. Πολυτεχνείο ηλεκτρολόγος μηχανικός και ύστερα στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας UCLA, όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα και δίδαξε αρχικά. Είναι σήμερα καθηγητής στο πολυτεχνείο Κρήτης, του οποίου διετέλεσε επί δεκαετία πρύτανης. Διδάσκει “Eπιστήμη των Συστημάτων”, που προϋποθέτει εφημορσμένα Μαθηματικά. Επιδίδεται στη σχετική ανάλυση και παράλληλα στην Οικολογία, για την οποία πέρσι βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Ποίηση, λοιπόν, και Μαθηματικά, δύο αγάπες αξεχώριστες, σύμφωνα με την πλατωνική επίκληση. Τις πρώτες του αναμνήσεις από τη γενέτειρά του μας τις έδωσε με το αφήγημά του “Μια σταγόνα στο χείμαρρο” (2007), που εξεδόθη στη Νέα Υόρκη.

Το βιβλίο του Γιάννη Φίλη “Δυτικά του Ομήρου”, που θυμίζει –τυχαία- το γνωστό στίχο του Οδυσσέα Ελύτη “δυτικά της λύπης”, αναφέρεται στο κάστρο της Αρχαίας Ασίνης, δυτικά του ανατολίτη Ομήρου, και στη γύρω περιοχή, όπου πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια.

Το πρώτο μέρος, “Λέξεις φυτρωμένες στις Πέτρες”, αναπαριστά τα πρώτα βιώματα και σκιρτήματά του. Είναι η παραλιακή ζώνη από το κάστρο έως τη Σπηλιά –ανατολικά- του Δρεπάνου, γνωστή ως “Πλάκα”. Μπροστά ανοίγεται το πέλαγος, όπου βλέπεις τρία ξερονήσια: την Πλατιά, την Ψηλή και τη Ρόβη, απέναντι από το Τολό.

Κοντά στο κάστρο, όπου κατασκήνωσαν στην Κατοχή οι Ιταλοί που μαζί με τους Γερμανούς ναρκοθέτησαν όλη την Πλάκα για τον κίνδυνο της συμμαχικής απόβασης, υπάρχει μια μικρή λίμνη, ο Γλυφός, όπου καταλήγει ο Δαφνοπόταμος, χείμαρρος που κατεβαίνει από το Αραχναίο. Στα χρόνια της Κατοχής, οι Ασιναίοι έβγαζαν νάρκες και πωλούσαν το δυναμίτη. Πολλοί σκοτώθηκαν σ’ αυτή την προσπάθειά τους. Στην Πλάκα σήμερα έχουν αναπτυχθεί πολλά κάμπινγκ που έχουν αλλοιώσει την παραλία.

Κοντά σ’ αυτήν, υπήρχε το εργοστάσιο κονσερβών “Πεταλούδα” του Τάσου Φίλη, πατέρα του ποιητή, που μνημονεύεται συχνά στους στίχους του. Τούτο το περιβάλλον μνημειώνει ο ποιητής στη δεκαετία του 1950. Δίνει ονόματα αρχαιοπρεπή σε όσους ανθρώπους σχετίζονται με την Ασίνη, επηρεασμένος από τους ποιητές που την εξύμνησαν. Έτσι ο πατέρας του παίρνει το όνομα Οδυσσέας, ο θείος του Κώστας, Μενέλαος κλπ.

Ο ποιητής εξομολογείται: “Η ζωή μου σε άνεμο ανείπωτο/ όταν την Πρώτη θάλασσα άκουσα./ Ήταν τότε που οι πανταχόθεν λέξεις/ εξηγούσαν των ανθρώπων τα έργα αλάθητα/ και χώρος για αμφβιβολία δε μου δόθηκε (…) Με σχημάτισαν η θάλασσα/ και οι πέτρες –Ασίνην τε.”

Ο σεφερικός Ελπήνωρ επανέρχεται: “Στα μέρη αυτά έτσι φτιάχνουμε σκαριά/ λέει ο Ελπήνωρ/ ένοικος στο κάμπινγκ στο Γλυφό δίπλα/ αφού με προσοχή σκότωσε τα στάχυα και τις πέτρες/ και οι τουρίστριες τον φωτογραφίζουν” (…) “Ο υγρότοπος που σκότωσαν του Ελπήνορα οι σύντροφοι/ (Γλυφό τον λέγανε)/ ο σπάρος που διάβαζε με προσοχή την άμμο/ και η φωνή που μ’ έσυρε απ’ το πρώτο φως/ που ο ήλιος βύθιζε στη λήθη τ’ άστρα/ ως την ημέρα που είδα τον τυφλό Πολύφημο/ να γράφει την Ιστορία της φυλής ίδια και απαράλλαχτα:/ Ασίνην τε”. (Η πρώτη θάλασσα).

Ξαναγυρίζει ο ποιητής στην κατοχική Ασίνη, που την συμπλέκει με την Ομηρική και αφηγείται την ιστορία του χωριού του: “O Έκτορας το ‘41 έβγαζε νάρκες στην αρχαία ακτή./ Οι Γερμανοί τον δίκασαν μπροστά σ’ όλο το χωριό/ τον έστησαν στις σκελετωμένες αμυγδαλιές/ -ο πατέρας του στην πρώτη σειρά./ (…) Τον δέσανε για να ‘ναι όρθιος./ Με το χτύπημα των ντουφεκιών/ σωριάστηκε με την ευκολία που σωριάστηκαν οι επιθυμίες του”.

Είναι η πικρή ιστορία μερικών αντιστασιακών της Ασίνης (Πάνος Δαμιανός, αδελφοί Παπαλιάκηδες κ.α.) που “παραδειγματικά” εκτέλεσαν οι Γερμανοί κοντά στο δημοτικό σχολείο.

Στο ποίημα “Iστορίες” αφηγείται, στον απόηχο του “Βασιλιά της Ασίνης”: “Καθίσαμε προς το απόγευμα στου λόφου τα σκαλιά/ σχεδόν ακουμπώντας των θεών την πατούσα (“αγγίζοντας κάποτε με τα δάχτυλά μας την αφή του πάνω στις πέτρες”). “Οι πορτοκαλιές (απόηχος του Ν. Καρούζου) αργό ποτάμι χυνόταν στον Αργολικό”.

Ήταν παιδί όταν ο πατέρας του του ιστορούσε τον εμφύλιο: “Η αλήθεια με το μέρος μας! φώναζαν οι από δω/. Η  αλήθεια με το μέρος μας! φώναζαν οι από κει. “Η επιθυμία στη δεκαετία του ΄50/ γράφτηκε με πυρρή λεπίδα”. O θείος του “Μενέλαος” του μιλούσε για αντάρτες και δωσίλογους δίπλα στο κάστρο (“Η Ακρόπολη, Ποσειδώνας ηλιόλουστος”). “Και χάθηκαν πολλοί στα έγκατα της νύχτας/ και οι νικητές σέρναν με τ’ άρματά τους νικημένους/ και δείχναν τα λάφυρα με υπερηφάνεια/ στους ξένους πάτρωνες/ γιατί οι ανθρώποι είχαν λησμονήσει από πού έρχονταν (…) και η χώρα είχε μόνο νικημένους/ που υψώνανε τείχη ανάμεσά τους”.

Στα επόμενα ποιήματα της συλλογής “Δυτικά του Ομήρου” o Γ. Φίλης αφηγείται με αυτό τον παραβολικό τρόπο τις αναμνήσεις του πατέρα του από την καταστροφή της Μικράς Ασίας, από το λυρικό του ξεκίνημα στ’ Ανάπλι, από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, από την ανήσυχη στρατιωτική του θητεία και την μετέπειτα κατάσταση στην Ελλάδα. Είναι μια ποίηση αρρενωπή, αγωνιστική και διάφανη, μια υπόσχεση και μια ελπίδα για τα ελληνικά Γράμματα.

  

Πηγή


  •  Εφημερίδα, «Τα Αργολικά», Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010.

  

Read Full Post »

« Newer Posts - Older Posts »