Feeds:
Δημοσιεύσεις
Σχόλια

Το Φράγκικο πριγκιπάτο της Πελοποννήσου (τιμάριο Άργους, Ναυπλίου, Θερμησίας κατά τον 13º – 14º αιώνα)

26 Φεβρουαρίου, 2025 από Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού

Το Φράγκικο πριγκιπάτο της Πελοποννήσου (τιμάριο Άργους, Ναυπλίου, Θερμησίας κατά τον 13º – 14º αιώνα)

 

Είναι γνωστό από τα ιστορικά δεδομένα ότι στο Βυζαντινό κράτος, κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, η Αθήνα είχε γίνει από τους Σταυροφόρους χωριστό φράγκικο κράτος το έτος 1205, με την επισημείωση ότι ο Βονιφάτιος Μομφερατικός παραχώρησε αυτό στον Όθωνα ντε Λα Ρος (Otto de la Roche), γιο τού Βουργούνδιου ευγενούς. Αυτό συμπεριελάμβανε τις περιοχές της Αττικής και Μεγαρίδας, ενώ μετέπειτα προστέθηκε και το τμήμα του Άργους, του Ναυπλίου και της Θερμησίας.

 

Άργος – Κάστρο των Φράγκων βαρώνων του Άργους από τον οίκο των Enghien, 1843. Σχέδιο του Jean – Alexandre Buchon (1791-1846).

 

Το 1260 απονεμήθηκε στους διαδόχους του Όθωνα ντε Λα Ρος και ο τίτλος του Δούκα. Μετά τη Μάχη της Κωπαΐδας το 1311, όπου οι Φράγκοι νικήθηκαν από τους Καταλανούς και σκοτώθηκε ο δούκας της Αθήνας, το δουκάτο μαζί με το τμήμα της Ναυπλίας – Θερμησίας (Ερμιονίδας) θεωρητικά πέρασε στην κυριαρχία των Καταλανών (εθνότητα της βόρειας Ιβηρικής χερσονήσου στην Ισπανία, στα σύνορα με τη Γαλλία και στους πρόποδες των Πυρηναίων), που πρόσφεραν την ηγεμονία στο στέμμα των βασιλέων της Αραγωνίας (αυτόνομη περιφέρεια της Ισπανίας).

Portrait of Nerio I Acciaioli, first Florentine Duke of Athens.

Προσωπογραφία του Νέριου Α΄Ατζαγιόλι (Nerio I Acciaioli) πρώτου φλωρεντινού δούκα των Αθηνών.

Η κυριαρχία των Καταλανών καταλύθηκε το 1388 με την κατάληψη της Ακρόπολης από τον Φλωρεντινό τραπεζίτη και τυχοδιώκτη Νέριο Ατσαγιόλι, που από το 1385 είχε καταλάβει την πόλη της Αθήνας. Με εξαίρεση μια βραχύχρονη βενετική κατοχή (1395 – 1403) ο οίκος των Ατσαγιόλι ηγεμόνευσε μέχρι το 1458, όταν οι Τούρκοι, που από το 1456 είχαν καταλάβει την Αθήνα, έγιναν κύριοι και της Ακρόπολης.[1]

Πριν φθάσουμε στην Τουρκοκρατία και την κατάλυση του Φράγκικου τιμαρίου, κατά τον 14º  αιώνα συνέβησαν στην Αργολίδα κάποια ιδιαίτερα γεγονότα, που σημάδεψαν και επηρέασαν και την περιοχή της Ερμιονίδας.

Σύμφωνα με τα διασωθέντα ιστορικά στοιχεία πληροφορούμεθα από τον Γερμανό ιστορικό Κάρολο Χοπφ (Hopf) ότι το 1311 ή 1316 η Ερμιόνη (Καστρί) βρισκόταν υπό τη δικαιοδοσία του βαΐλου Γουλιέλμου Guillame (τοπικού αξιωματούχου), πιθανότατα γαλλικής καταγωγής. Στη συνέχεια τον κληρονόμησε στο Καστρί η αδελφή του Βεατρίκη, που παντρεύτηκε το 1316 τον Καταλανό Bertant Gauselmi, που έζησε στην περιοχή μέχρι το 1324.[2] Διαβάστε τη συνέχεια »

Αναρτήθηκε στις Άρθρα - Μελέτες - Εισηγήσεις, Ερμιονίδα, Ενετοκρατία | Με ετικέτα , , , , , , , , , | Leave a Comment »

Ναύτη Κυριακή

21 Φεβρουαρίου, 2025 από Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού

Ναύτη Κυριακή

 

Η Φιλική Κυριακή Ναύτη, προσωπογραφία από συλλογή οικογένειας απογόνων της.

Το 1814 ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία, που είχε σκοπό την μύηση ανθρώπων που είχαν βαθιά πίστη και βούληση να συνδράμουν ουσιαστικά στην απελευθέρωση της Ελλάδας. Η μύηση στη Φιλική Εταιρία ήταν μια πολύ σοβαρή και επικίνδυνη διαδικασία. Προϋπέθετε άτομα με υψηλό εθνικό φρόνημα, αποφασιστικότητα για αγώνα μέχρι θυσίας, οικονομική συνδρομή, καλό πνευματικό επίπεδο, εχεμύθεια και χρήση κρυπτογραφικών κωδίκων. Στην Εταιρία συμμετείχαν μόνο άντρες. Η διάδοση του μυστικού χωρίς λόγο τιμωρείτο με θάνατο. Ωστόσο, μερικές γυναίκες έγιναν μέτοχοι αυτού του βαρύτιμου πνευματικού φορτίου και συνετέλεσαν στους σκοπούς του και χάρη στο μορφωτικό και οικονομικό τους επίπεδο, συνέβαλαν με τον τρόπο τους στην προετοιμασία του αγώνα.

 

Κυριακή Ναύτη – Η μοναδική γυναίκα που εμφανίζεται στους καταλόγους

ως επίσημο μέλος της Φιλικής Εταιρείας

 

Η μοναδική γυναίκα που εμφανίζεται στους καταλόγους ως επίσημο μέλος της Φιλικής Εταιρείας είναι η Κυριακή Ναύτη. Κατοικούσε στη Σμύρνη μαζί με τον Φιλικό σύζυγό της γιατρό Μιχαήλ Ναύτη. Καταγόταν από πατέρα Κρητικό τον Γεώργιο Μιτάκη και μητέρα Πελοποννήσια, την Ζαφείρω, φυγάδες λόγω της επανάστασης του 1769. Στη Σμύρνη ο πατέρας της μετονομάστηκε  Μπαϊντιρλής.

Όταν ο Μιχαήλ Ναύτης έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας δεχόταν συχνά στο σπίτι του τα μέλη της οργάνωσης. Σε αυτές τις συναντήσεις δεν επιτρεπόταν να συμμετέχει κανένα άλλο άτομο και ο Μιχαήλ δεν ανέφερε ποτέ το περιεχόμενο των συζητήσεων στην σύζυγό του… Η Κυριακή αναρωτιόταν τι ήταν αυτά τα έγγραφα, που ο άντρας της έφερε πάντα μαζί του «εντός ασφαλούς θυλακίου» και ανησυχούσε μήπως είχε προβλήματα με τις τουρκικές αρχές. Διαβάστε τη συνέχεια »

Αναρτήθηκε στις Πρὀσωπα, Πρόσωπα & γεγονότα του΄21 | Με ετικέτα , , , , , , , | Leave a Comment »

Στάμος Μιχαήλ (1886-1982)

19 Φεβρουαρίου, 2025 από Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού

Στάμος Μιχαήλ (1886-1982)

 

Μιχαήλ Στάμος (1886-1982).

Ο Μιχαήλ Στάμος ήταν διαπρεπής δικηγόρος της πόλης μας [Άργους] και ευεργέτης του Δήμου Άργους. Διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου «Ο Δαναός» από 10 Μαρτίου 1935 μέχρι 7 Δεκεμβρίου 1947 και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης μας. Επίσης, για πολλά χρόνια εκλεγόταν πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αργολίδας.

Διακρινόταν για το ήθος του και τον ακέραιο χαρακτήρα του και για την επιστημονική του κατάρτιση. Ήταν πετυχημένος δικηγόρος και υπηρέτησε με συνέπεια τη Δικαιοσύνη. Ως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου αύξησε το γόητρο του σωματείου και ως πρόεδρος του «Δαναού» προσέφερε πολλαπλές υπηρεσίες στο Σύλλογο και στην πόλη μας. Διαβάστε τη συνέχεια »

Αναρτήθηκε στις Άργος, Πρὀσωπα | Με ετικέτα , , , , , , | Leave a Comment »

Η Α’ Βενετοκρατία στο τερριτόριο Ναυπλίου και τα φέουδα Θερμησίας και Καστρίου (Ερμιόνης) από το 1388-1540

18 Φεβρουαρίου, 2025 από Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού

Η Α’ Βενετοκρατία στο τερριτόριο Ναυπλίου και τα φέουδα Θερμησίας και Καστρίου (Ερμιόνης) από το 1388-1540 –  Ιωάννης Αγγ. Ησαΐας

 

Από τα μέσα του 14ου αιώνα (1348) είχε ιδρυθεί από τους Καντακουζηνούς[1] το Δεσποτάτο της Πελοποννήσου με πρωτεύουσα τον Μυστρά. Το Δεσποτάτο αναδείχθηκε και σταθεροποιήθηκε από τον Μανουήλ Καντακουζηνό και βελτιώθηκε σημαντικά στο ιστορικό προσκήνιο από την αυτοκρατορική οικογένεια των Παλαιολόγων το 1383, όταν σχεδόν όλη η Πελοπόννησος, με εξαίρεση το Ναύπλιο και τη Θερμησία (Ερμιονίδα), με κέντρο τον Μυστρά είχε γίνει ελληνική (βυζαντινή).

Τους Καντακουζηνούς διαδέχτηκαν στον Μυστρά οι Παλαιολόγοι (1383 – 1460), που κατείχαν τον θρόνο και της Βασιλεύουσας. Ο 15ος αιώνας υπήρξε περίοδος ακμής και επέκτασης του Δεσποτάτου σε ολόκληρη σχεδόν την Πελοπόννησο. Την ίδια περίοδο οι Βενετοί οικειοποιήθηκαν με πλάγιους τρόπους την αργολική χερσόνησο με τις πόλεις και τα λιμάνια της (1383),[2] κυριαρχώντας στον Κορινθιακό και τον Αργολικό.

Μετά τον θάνατο του Βενετού Πατρίκιου – Πέτρου Κορνάρου, συζύγου της Μαρίας ντε Ενγκιέν, κληρονόμου του Άργους και της Ναυπλίας από τον πατέρα της Γκυ ντε Ενγκιέν, ο Δεσπότης (ηγεμόνας) του Μυστρά[3] Θεόδωρος Α’ Παλαιολόγος κατέλαβε το Άργος το 1390.[4] Ταυτόχρονα οι Βενετοί κατείχαν το Ναύπλιο (1389), μετά την παραχώρηση αυτού από την χήρα Μαρία Ντ’ Εγκιέν και όρισαν προβλεπτή[5] ή προνοητή τον Περάτσο Μαλιπιέρο (ευπατρίδη Βενετσάνο). Ο προαναφερόμενος Βενετός προσπάθησε να καταλάβει το γειτονικό Άργος, αλλά αποκρούστηκε από τον Δεσπότη του Μυστρά και Καλαβρύτων Θεόδωρο Α’ Παλαιολόγο.[6]

Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα ο Θεόδωρος έβαλε σκοπό να πάρει το Ναύπλιο. Ωστόσο τον πρόλαβαν οι Βενετοί και το κατέλαβαν το 1389. Στη συνέχεια εξανάγκασαν τον ίδιο Δεσπότη του Μυστρά να συμφωνήσει στην ανταλλαγή του Άργους και του Θερμησίου με τα Μέγαρα και τον πύργο του Βασιλοποτάμου της Λακωνίας.[7]

Είναι βέβαια αξιοπαρατήρητο ότι οι Βενετοί θέλησαν να κρατήσουν την επαρχία – φέουδο[8] της Θερμησίας, ώστε να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν την αλυκή, που βρισκόταν πλησίον της λιμνοθάλασσας.[9] Επιπλέον το μεσαιωνικό οχυρό – κάστρο της Θερμησίας δεν εξασφάλιζε στην αλυκή προστασία, αλλά αποτελούσε, λόγω της γεωστρατηγικής του θέσης, προστατευτικό οχύρωμα στον γειτονικό οικισμό του Θερμησιού και του σπουδαίου λιμανιού της Ερμιόνης.

 

Κάστρο Θερμησίας. Φωτογραφία από τον ιστότοπο, «Περιήγηση στα Μνημεία της Αργολίδας». Εφορεία Αρχαιοτήτων Αργολίδας.

 

Γενικότερα παρατηρούμε ότι τα διοικητικά όρια του Ναυπλίου δεν παρέμεναν σταθερά και αμετάβλητα κατά την Α’ Βενετοκρατία, αλλά έγιναν αυξομειώσεις λόγω των πολιτικοστρατιωτικών εξελίξεων στην Αργολίδα. Τα πρώτα χρόνια η εδαφική αρμοδιότητα του Ναυπλίου εκτεινόταν σε κάποια περιορισμένη περιοχή της επαρχίας, καθώς κάποια γεωγραφικά τμήματα στα ενδότερα και συγκεκριμένα στη νότια περιοχή της Αργολίδας, που ανήκαν παλαιότερα στη δικαιοδοσία του Ναυπλίου, βρίσκονταν ακόμη στον έλεγχο των Βυζαντινών,[10] όπως ακριβώς ήταν το Κρανίδι με το χρυσόβουλο του Ανδρονίκου Β’ Παλαιολόγου (1288).[11] Διαβάστε τη συνέχεια »

Αναρτήθηκε στις Ερμιονίδα, Ενετοκρατία | Με ετικέτα , , , , , , , , , , | Leave a Comment »

Το μαντήλι – (Λαογραφικά της Ερμιόνης)

10 Φεβρουαρίου, 2025 από Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού

Το μαντήλι – (Λαογραφικά της Ερμιόνης)

 

«Μου ‘πεσε το μαντήλι μου

καημό πο ‘χουν τα χείλη μου

το χρυσοκεντημένο

μια χαρά ήταν το καημένο.

 

Αν το ‘βρε νιός να το χαρεί

γέρος να μην το δώσει

γιατί θα το μετανιώσει.

 

Αν το ‘βρε η αγάπη μου,

μαζί θα το χαρούμε

όταν θα ενωθούμε».

 

Η ερμιονίτικη «πιέτα».

Το μαντήλι, σπουδαίο χρηστικό αντικείμενο μιας άλλης εποχής· «μανδήλιον», μπόλια, τσεμπέρι, φακιόλι ή «μαντίλεα» στην αρβανίτικη διάλεκτο, συνόδευε τον άνθρωπο από τη γέννησή του στον κοινωνικό και εργασιακό βίο, στην ξενιτιά, στις χαρές μα και στις λύπες. Με αυτό προστατεύονταν από τον ήλιο και τον αέρα, με αυτό σκούπιζαν τον ιδρώτα, τα μάτια, τα χείλη, τη μύτη. Απαραίτητη ως έθιμο ήταν η χρήση του μαντηλιού στ’ αρραβωνιάσματα και στον γάμο. Η τελετή αυτή αποστολής και ανταπόδοσης δώρων καθιερώθηκε να ονομάζεται «μαντηλώματα». Στην Ερμιονίτικη παραδοσιακή φορεσιά ως κεφαλόδεσμος ήταν το χρυσοκέντητο μαντήλι, περίτεχνο γυναικείο κόσμημα, η «πιέτα».

Τις καθημερινές στις σπιτικές δουλειές, στον τρύγο, στο λιομάζωμα, στο θέρος, φορούσαν το βαμβακερό φακιόλι, που δενόταν με κόμπο πίσω στον λαιμό ή επάνω στο κεφάλι.

Παλαιότερα στη νέο αρραβωνιασμένη η πεθερά, μαζί με τον διπλό χρυσό σταυρό που της κρεμούσε, πήγαινε δώρο το κεφαλομάντηλο που είχε πληρώσει ο γαμπρός, ενώ συνοδευόταν και με δώρα χρυσά καρφίτσες για τον στολισμό και το στερέωμά της. Διαβάστε τη συνέχεια »

Αναρτήθηκε στις Ερμιονίδα, Λαογραφικά Αργολίδας | Με ετικέτα , , , , , | Leave a Comment »

Η συμβολή των γυναικών στην Ελληνική Επανάσταση

5 Φεβρουαρίου, 2025 από Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού

Βιβλίο – Η συμβολή των γυναικών στην Ελληνική Επανάσταση – Η πολεμική δράση, οι υπηρεσίες και οι προσφορές των Γυναικών στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας – Ευγενία Κατούφα

 

Ένα έργο πολύμοχθο μα και Εθνικά αναγκαίο για την συνειδητοποίηση της συνεισφοράς της γυναίκας στην εθνική μας Αναγέννηση, είναι το βιβλίο της κυρίας Ευγενίας Κατούφα, με τίτλο: «Η συμβολή των γυναικών στην Ελληνική Επανάσταση – Η πολεμική δράση, οι υπηρεσίες και οι προσφορές των Γυναικών στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας»,  το οποίο κυκλοφόρησε τον  Ιανουάριο του 2024.

Μια μελέτη, που μετά από  έντονη και μακρόχρονη προσπάθεια, παρουσιάζει τις γυναίκες του Εικοσιένα που με το απαράμιλλο θάρρος τους, την αξιοθαύμαστη γενναιότητα, τις περιπέτειες και τις θυσίες τους,  έδωσαν ώθηση, ουσιαστική βοήθεια και πάλεψαν ηρωικά στον αγώνα για απελευθέρωση από την τυραννία τεσσάρων αιώνων.

Η ίδια τους η ζωή και οι ασυνήθιστες – για τον ομαλό βίο – εμπειρίες που βίωσαν τούς προσδίδουν το φωτοστέφανο της ηρωίδας. Οι ηρωίδες της Ελληνικής Επανάστασης αποτέλεσαν σημείο αναφοράς και ενέπνευσαν τις Ελληνίδες σε μεταγενέστερες εθνικά κρίσιμες περιόδους, όπως η Κατοχή και η Εθνική Αντίσταση.

 

Η συμβολή των γυναικών στην Ελληνική Επανάσταση

  

 […] ἡ Πατρίς, Μεγαλειότατε, δὲν ἐλευθερώθη μόνον ἀπὸ τοὺς ἄνδρας, ἀλλὰ καὶ ἑλληνίδες ἐπολέμησαν πρόσωπικὼς τὸν ἐχθρὸν τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος, καὶ διὰ τοῦτο δὲν ἔγινε κάμμία ἐξαίρεσις εἰς τὰ Βασιλ. Διατάγματα, μεταξὺ ἀνδρῶν καὶ γυναικών, ὡς πρὸς τὴν ἀπολαβήν των Στρατιωτικῶν Δικαιωμάτων. Ἂς μὴ φαίνεται θαῦμα εἰς τὸν Κύριον Σμάλτζ, πὼς γυναῖκες νὰ ἔχουν δικαιώματα Στρατιωτικά, διότι εἰς τὴν ἑλλάδα καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες επολέμησαν τοὺς τυράννους των, και δὲν ἔπρεπε νὰ διστάζη πὼς νὰ ἄνταμείψη γυναίκας ἀγωνισθείσας διὰ τὴν ἐλευθερίαν τῆς Πατρίδος των. Έγώ, Μεγαλειότατε, δὲν ζητῶ χάριν, ἀλλὰ ἀπαιτῶ ἀπὸ τὸν θρόνον Σοῦ καὶ ἀπὸ τὴν Πατρίδα μου, εἰς ἢν προωρίσθης παρὰ τοῦ ὑψίστου νὰ ἦσαι Βασιλεύς, τὰ προσωπικά μου δικαιώματα […]

Μαντώ Μαυρογένους Διαβάστε τη συνέχεια »

Αναρτήθηκε στις Βιβλία - Αργολίδα | Με ετικέτα , , , , , , , | Leave a Comment »

Οι Γυναίκες στην Ελληνική Επανάσταση

3 Φεβρουαρίου, 2025 από Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού

Οι Γυναίκες στην Ελληνική Επανάσταση – Αννίτα Πρασσά

 

Η Επανάσταση του 1821 είναι μια κατ’ εξοχήν ηρωική εποχή, κατά την οποία οι ξεσηκωμένοι κατά του μακραίωνου οθωμανικού ζυγού Έλληνες αγωνίζονται με άνισες δυνάμεις και στο τέλος βγαίνουν νικητές με τις πολλές, βεβαίως, και γνωστές υλικές και ηθικές απώλειες.

Η εποχή αυτή, εποχή ρήξης με το παρελθόν, καθώς και η όλη προεπαναστατική προετοιμασία με τους αγώνες των κλεφτών και των αρματολών, σφυρηλάτησε εκείνες τις γενιές για τις οποίες το ιδεώδες ήταν ο ήρωας που αντιστεκόταν στην καταπίεση και στην αδικία σε βάρος του λαού.

Μολονότι είναι μια εποχή που έχει ταυτιστεί με την αξιοσύνη και τη γενναιότητα των ανδρών της, δοκιμάστηκαν και οι αντοχές των γυναικών τους ως μανάδων, θυγατέρων, συντρόφων. Άλλωστε μια ηρωική εποχή δεν γεννά μόνο γενναίους άνδρες, αλλά και γενναίες γυναίκες, οι οποίες ανατρέφονται από τους ίδιους γονείς και γαλουχούνται μέσα στις ίδιες συνθήκες. Ωστόσο, η πλειονότητα των γυναικών έμεινε στην αφάνεια, ενώ ελάχιστες ξεχώρισε η ιστορική μνήμη.

Σκοπός του αφιερώματος αυτού δεν είναι η ξεχωριστή μνεία όλων αυτών των γυναικών, αλλά ενδεικτικές αναφορές αντιπροσωπευτικών περιπτώσεων, προκειμένου να αποδοθεί το μέγεθος της συμβολής τους στον Αγώνα για την ανεξαρτησία.

 

Οι γυναίκες των κλεφτών και αρματολών

 

Εκτός λοιπόν από τις γυναίκες που μένουν πίσω, είναι και εκείνες που αγωνίζονται δίπλα στους άνδρες ισότιμα, αξίζοντας το ίδιο μερίδιο ανδρείας. Είναι οι γυναίκες που αποφασίζουν να παίξουν ενεργητικό ρόλο, να βγουν κι αυτές στα βουνά για να πολεμήσουν τον εχθρό και το δημοτικό τραγούδι διασώζει στη συλλογική μνήμη αυτά τα παραδείγματα διαποτίζοντας τη συνείδηση του λαού της προεπαναστατικής κοινωνίας.

 

«Το θάρρος των Σουλιωτισσών». Λιθογραφία, έργο του Γάλλου ζωγράφου Αλφόνς ντε Νεβίλ (Alphonse de Neuville).

 

Παροιμιώδης είναι η συμπεριφορά των Σουλιωτισσών,[1] οι οποίες είχαν όλα τα χαρακτηριστικά των ανδρών συμπατριωτών τους. Μεγαλωμένες στο άγριο και άγονο περιβάλλον των χωριών του Σουλίου, μαθημένες στη σκληρή και κακοτράχαλη ζωή, λιτοδίαιτες, εξοικειωμένες με τον κίνδυνο, πολεμούν δίπλα στους άνδρες τους δημιουργώντας διαχρονικά πρότυπα ηρωισμού και λεβεντιάς. Διαβάστε τη συνέχεια »

Αναρτήθηκε στις Άρθρα - Μελέτες - Εισηγήσεις, Πρόσωπα & γεγονότα του΄21 | Με ετικέτα , , , , , , , , , , , | Leave a Comment »

Στρίγκος Γεώργιος (Κρανίδι, 1878 – Αθήνα, 1956)

31 Ιανουαρίου, 2025 από Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού

Γεώργιος Στρίγκος (1878-1956): Μια πολυσχιδής προσωπικότητα

 

Ο Γεώργιος Στρίγκος, εγγονός αγωνιστή του 1821, συνέδεσε το όνομά του με τον εμποροβιομηχανικό κόσμο του λιμανιού του Πειραιά είτε ως πρόεδρος του Επιμελητηρίου είτε ως γερουσιαστής. Ήταν ένας από τους ιδρυτές του εμπορικού και βιομηχανικού επιμελητηρίου Πειραιώς, του οποίου χρημάτισε και πρόεδρος, καθώς και ιδρυτής του Ναυτικού Μουσείου. Επίσης ιδρυτής μιας από τις πρώτες ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες, της τράπεζας Στρίγκου-Εμπειρίκου. Ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική (με το κόμμα Φιλελευθέρων) και εκλέχτηκε βουλευτής το 1926 και γερουσιαστής επιμελητηρίων το 1928. Διετέλεσε και δημοτικός σύμβουλος Πειραιώς. Πολυταξιδεμένος και πάντα ενημερωμένος για τις εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις, ο Γεώργιος Στρίγκος αρθρογραφούσε και μάλιστα μαχητικά για τις απόψεις του. Υπήρξε επιπλέον από τους σημαντικότερους συλλέκτες έργων τέχνης. Η οικία Στρίγκου αποτελεί σήμα κατατεθέν στο Πασαλιμάνι και στέγασε επί σειρά ετών το Γαλλικό Ινστιτούτο.  Σήμερα στεγάζεται το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη.

 

Γεώργιος Στρίγκος: Αρχείο οικογένειας Γεωργίου Δ. Στρίγκου.

Ο Γεώργιος Στρίγκος αυτοδημιούργητος, φιλότεχνος, αναδείχθηκε σε δεσπόζουσα μορφή της επιχειρηματικής και κοινωνικής ζωής του Πειραιά, στις αρχές του 20ου αιώνα. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως τραπεζικός υπάλληλος, έγινε έμπορος, βιομήχανος, εφοπλιστής και πολιτικός. Στην περίοδο της επαγγελματικής και οικονομικής του ακμής θεωρούνταν ένας από τους σημαντικότερους οικονομικούς παράγοντες της Ελλάδας.

Ήταν ένας μοντέρνος επιχειρηματίας με σημαντική κοινωνική δράση. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους συλλέκτες έργων τέχνης του 20ου αιώνα. Η συλλογή έργων τέχνης που διέθετε στο σπίτι του, θεωρούνταν από τις σημαντικότερες ιδιωτικές συλλογές.

Ήταν ιδρυτικό μέλος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιά (Ε.Β.Ε.Π.), Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Πειραιά και βουλευτής Πειραιώς και Νήσων. Το 1949 ιδρύεται η «Εταιρεία του Ναυτικού Μουσείου της Ελλάδος», στο οποίο έγινε πρώτος Πρόεδρος (1949-1953).

Ο Γεώργιος Στρίγκος γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1878 στο Κρανίδι της Ερμιονίδας. Ήταν γιος του Κωνσταντίνου Στρίγκου και της Μαρίας Ζερβού. Ο παππούς του, Ιωάννης Ν. Στρίγκος, είχε ενεργή συμμετοχή στην Επανάσταση με ένα μικρό εκστρατευτικό σώμα από συμπολίτες του που χρηματοδοτούσε ο ίδιος. Τον Σεπτέμβριο του 1821 είχε πάρει μέρος στην πολιορκία της Τριπολιτσάς, υπό την αρχηγία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και έναν χρόνο αργότερα πήρε μέρος στη μάχη των Δερβενακίων. Διαβάστε τη συνέχεια »

Αναρτήθηκε στις Επιχειρηματικότητα - Οικονομία | Με ετικέτα , , , , , , , , , , | Leave a Comment »

Φούρνοι Αργολίδας

28 Ιανουαρίου, 2025 από Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού

Φούρνοι Αργολίδας | Σταυρούλα Γλαστρή – Αγγελική Γεωργίου

 

Οι Φούρνοι είναι πεδινό χωριό του νομού Αργολίδας. Το χωριό βρίσκεται βόρεια του Κρανιδίου, έχει παραδοσιακό νησιώτικο χρώμα με στενά καλντερίμια, κήπους γεμάτους λουλούδια και πολύχρωμα σπίτια, των οποίων η αρχιτεκτονική και το ύφος τους θυμίζει τα παραθαλάσσια χωριά της Ερμιονίδας και τα νησιά του Αργοσαρωνικού. Οι Φούρνοι υπάγονται στην κοινότητα Φούρνων της δημοτικής ενότητας Κρανιδίου του Δήμου Ερμιονίδας. Το 2021 καταγράφτηκαν 301 μόνιμοι κάτοικοι στο χωριό.

 

Φούρνοι Αργολίδας.

 

Λείψανα όλων των ιστορικών εποχών υπάρχουν εντός του χωριού, στην κορυφή του λόφου και στους δύο προϊστορικούς οικισμούς που βρίσκονται κοντά στο χωριό. Αξίζει κάποιος να επισκεφτεί ανατολικά των Φούρνων, τα Παπούλια που βρίσκονται δίπλα στο χωριό, μια πευκόφυτη περιοχή με τρεχούμενη πηγή και νερό πόσιμο. Επιπλέον, το φαράγγι Καταφύκι έχει χαρακτηριστεί σαν ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Το φαράγγι που διασχίζεται από χείμαρρο, με κάθετα τοιχώματα ύψους 200 μ., είναι κατάφυτο από πεύκα, πλατάνια, δάφνες κ.α και είναι ιδανικό για πεζοπορία. Αξίζει να επισκεφθεί κανείς το εκκλησάκι του Αγ.Νικολάου στην έξοδο του φαραγγιού στον Κάμπο της Ερμιόνης. Διαβάστε τη συνέχεια »

Αναρτήθηκε στις Αργολίδα, Ερμιονίδα | Με ετικέτα , , , , , , | Leave a Comment »

Ο «Κύκνος» στη Δαλαμανάρα – Ανταλλακτικό εμπόριο – Καλλιέργειες και προϊόντα του χωριού

22 Ιανουαρίου, 2025 από Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού

Ο «Κύκνος» στη Δαλαμανάρα – Ανταλλακτικό εμπόριο – Καλλιέργειες και προϊόντα του χωριού

 

«Ελεύθερο Βήμα»

Από την Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού.

Η Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού, δημιούργησε ένα νέο χώρο, το «Ελεύθερο Βήμα», όπου οι αναγνώστες της θα έχουν την δυνατότητα να δημοσιοποιούν σκέψεις, απόψεις, θέσεις, επιστημονικά άρθρα ή εργασίες αλλά και σχολιασμούς επίκαιρων γεγονότων.

Ο κ. Χρήστος Πίκης σε νεαρή ηλικία (1970).

Σήμερα στο «Ελεύθερο Βήμα», ο κύριος Χρήστος Πίκης,* Οικονομολόγος, τέως Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Βιομηχανίας Οχημάτων (ΕΛΒΟ) και Διευθυντής Συμμετοχών της Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ), γεννηθείς στη Δαλαμανάρα το 1939, μέσα από τις βιογραφικές του σημειώσεις, μας «μεταφέρει» στη γενέτειρά του Δαλαμανάρα Άργους και μας παρουσιάζει το εργοστάσιο κονσερβοποιίας «Κύκνος» της Δαλαμανάρας, το Ανταλλακτικό εμπόριο και τέλος τις Καλλιέργειες και προϊόντα του χωριού.

 

                                                                                        Ο «Κύκνος»

 

Κεντρικό ρόλο, όχι μόνο στα παιδικά μου βιώματα αλλά και στη ζωή του χωριού [Δαλαμανάρα] και ολόκληρης της Αργολίδας, κατέχει το εργοστάσιο κονσερβοποιίας «Κύκνος» που εγκατέστησαν στη Δαλαμανάρα οι μέτοχοι της ομώνυμης Εταιρίας αδελφοί Παπαντωνίου και Μανουσάκης. Ήταν το δεύτερο εργοστάσιο της Εταιρίας. Το πρώτο και μεγαλύτερο ήταν στο Ναύπλιο [1928], όπου και η έδρα της Εταιρίας, στο δρόμο που οδηγεί από την πόλη στο Τολό και στην Επίδαυρο, περίπου, απέναντι από το στρατόπεδο του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Μηχανικού.

 

Το εργοστάσιο της βιοµηχανίας κονσερβών «Κύκνος» στο Ναύπλιο.

 

Το εργοστάσιο της Δαλαμανάρας ήταν πάνω στο δρόμο Άργους – Ναυπλίου, λίγο πριν από τη συμβολή του με τον κεντρικό δρόμο που διασχίζει το χωριό προς βορρά και φτάνει στην Πυργέλα.

 

Το εργοστάσιο Δαλαμανάρας. Φωτογραφικό αρχείο: Χρήστου Πίκη.

 

Μετά την ψηλή ξύλινη αυλόπορτα ήταν μια μεγάλη αυλή στη δυτική πλευρά όπου υπήρχαν μεγάλοι σωροί από κοφίνια, τοποθετημένα το ένα μέσα στο άλλο, που δίνονταν στους παραγωγούς για την τοποθέτηση και εισκόμιση της ντομάτας. Στο βάθος της αυλής, βορεινά, ήταν: αριστερά, ένας χώρος όπου ξεφόρτωναν οι σούστες, και οι ντομάτες ρίχνονταν σ’ ένα τεράστιο πλυντήριο και πλένονταν. Διαβάστε τη συνέχεια »

Αναρτήθηκε στις Αργολίδα, Ελεύθερο Βήμα | Με ετικέτα , , , , , , , , | Leave a Comment »

« Newer Posts - Older Posts »