Feeds:
Δημοσιεύσεις
Σχόλια

Archive for the ‘Εκκλησιαστική Ιστορία αφορώσα στην Αργολίδα’ Category

Η Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Καραθώνας [Αγία  Παρασκευή Ασίνης] Ναυπλίου – Κωνσταντίνος Α. Μαλεβίτης


 

Η Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στη Καραθώνα Ναυπλίου [Σημείωση Βιβλιοθήκης: Η ιστορική μονή αναφέρεται σήμερα ως: Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Τσέλου (Αγίας  Παρασκευής) Ασίνης], α­ποτελεί ένα από τα πολλά εκκλησιαστικά μνημεία της Βυζαντινής περιόδου στον τόπο μας, για τα οποία οι περισσότεροι αγνοούμε όχι μόνο την ιστο­ρία τους αλλά και την ύπαρξή τους. Η μελέτη που ακολουθεί, αποτελείται από δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος επιχειρείται μία παρουσίαση της διαλελυμένης αυτής Μονής, όπως σώζεται σήμερα, με στόχο να κινήσει το ενδια­φέρον των αναγνωστών αλλά και των ειδικών. Αξιοσημείωτο είναι ότι η ε­πιστημονική έρευνα στάθηκε μέχρι σήμερα αδιάφορη για την ιστορία και τα αξιόλογα κτίσματα της Μονής αυτής, γεγονός που δυσχέρανε τη προσπάθεια μας, λόγω ακριβώς της έλλειψης σχετικής βιβλιογραφίας. Στο δεύτερο μέρος της μελέτης μας παρουσιάζονται αξιόλογες ειδήσεις για τη δράση της  Μονής Μεταμορφώσεως κατά την περίοδο της Ελληνικής Επαναστάσεως. Από αυτές αντλούμε ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με την θρησκευτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της πόλης του Ναυπλίου την εποχή εκείνη.

Στο σημείο αυτό αισθάνομαι την υποχρέωση να ευχαριστήσω ειλικρινώς για την πρόθυμη προσφορά της γνώσης και της εμπειρίας του, τον κ. Γεώργιον Αθ. Χώρα, διότι χωρίς την ενθάρρυνσή του δε θα είχα επιδοθή στην παρούσα έρευνα. Επίσης ευχαριστώ πολύ τον καθηγητή της Βυζαντι­νής Ιστορίας στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Louvain (Βέλγιο), κύριο Πα­ναγιώτη Γιαννόπουλο, για τη θερμή συμπαράστασή του κατά τα διαδοχικά στάδια μελέτης και σύνταξης της εργασίας μου αυτής.

 

Μονή Μεταμόρφωσης Σωτήρος, Αγία Παρασκευή Ασίνης. Φωτογραφία: Eφορεία Αρχαιοτήτων Αργολίδας – Περιήγηση στα μνημεία της Αργολίδας (www.argolisculture.gr)

 

  1. Η σημερινή κατάσταση της διαλελυμένης Μονής Μεταμορφώσεως Του Σωτήριος Καραθώνας
  1. Η τοπογραφία της Μονής

 

Η Μεταμόρφωση ή ο «Σωτήρ», όπως μονολεκτικά δηλώνεται ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα στα σχετικά έγγραφα των γενικών Αρχείων του Κράτους (Γ.Α.Κ.) είναι προσιτή από το χωριό Τσέλο (τώρα Αγία Πα­ρασκευή Ναυπλίας). Ο επισκέπτης θα πρέπει να ακολουθήσει ανατολικά του Ναυπλίου το δρόμο προς το Τολό και την Ασίνη (παλαιότερα Τζαφέρ-Αγά),[1] ωσότου στρίψει δεξιά, για το χωριό Τσέλο, σύμφωνα με τη σχετική σήμαν­ση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Κατάλογος των ασκησάντων την Εκκλησιαστική Διοίκηση στην κατά Αργολίδα Εκκλησία τον 19ο αιώνα[1]


 

(1800):  Άργους και Ναυπλίου Γεράσιμος Β’: Εξελέγη από το Οι­κουμενικό Πατριαρχείο το 1800. Αρχιεράτευσε για μικρό χρονικό διάστημα, μόνο λίγες ημέρες. Προέκυψαν σκάν­δαλα και ταραχές και λογομαχίες ανάμεσα στους πιστούς και όταν ενημερώθηκε ο Γεράσιμος υπέβαλε παραίτηση.

(1800-1810): Άργους και Ναυπλίου Γρηγόριος (1800-1810): Εχρημάτισε επίσκοπος Ερυθρών και από το 1781 μητροπολί­της Παλαιών Πατρών έως το 1799, οπότε παραιτήθηκε. Μητροπολίτης Ναυπλίου και Άργους διετέλεσε από το 1800 έως τον θάνατό του, το 1810.

Καλαμαράς Γρηγόριος (1769-1821)

(1810-1821): Άργους και Ναυπλίου Γρηγόριος Καλαμαράς: Ανιψιός του προκατόχου του, Γρηγορίου. Το έτος 1819 μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία. Έκανε Φιλικούς προκρίτους της επαρχίας του. Η μέγιστη προεπαναστατική εθνική δρα­στηριότητα του έγινε αντιληπτή από τους Τούρκους. Φυ­λακίστηκε στην Τρίπολη και μετά από πολύμηνα μαρτύ­ρια, πέθανε το 1821.

Με την έναρξη της Ελληνικής επαναστάσεως του 1821 το Άργος, καθώς και οι άλλες εκκλησιαστικές επαρχίες του Οικουμενικού Θρόνου, που βρίσκονταν εις τις εν εξεγέρσει περιοχές της Ελλάδας, αποκόπηκαν διοικητικά από το Πατριαρχείο. Αυτό σήμανε, εκτός των άλλων, απαγόρευση χειροτονιών, εις τις χηρεύουσες εκκλησιαστικές επαρχίες. Την άμεσο διά την συγκυρία λύση του προβλήματος, ανέλαβε η Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος δια της τοποθετήσεως τοποτηρητών εις τις χηρεύουσες επισκοπές

(1821-1824): Τοποτηρητεία Άργους Πρωτοσύγκελος Αθανάσιος Σολιώτης.

(1824-1829;): Τοποτηρητής πρώην Τριπόλεως Διονύσιος.

(1828-1833): Τοποτηρητής Άργους πρώην Ηλιουπόλεως Άνθιμος. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Μητροπολίτης Άρτης Καλλίνικος


 

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Άρτης Καλλίνικος.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Άρτης κ. Καλλίνικος (κατά κόσμον Κωνσταντίνος) Κορομπόκης γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1967, στο Άργος Αργολίδας. Είναι απόφοιτος του Λυκείου της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών (1985), πτυχιούχος του Νομικού Τμήματος της Σχολής Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (1991) και του Θεολογικού Τμήματος της Θεολογικής Σχολής (1996) του ίδιου Πανεπιστημίου, καθώς και κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδικεύσεως στον τομέα της Εκκλησιαστικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Νεάπολις Πάφου (2021).

Στις 28 Ιουλίου 1991, εκάρη Μοναχός στην Ιερά Μονή Αγίας Φωτεινής Ναυπλίου από τον μακαριστό Μητροπολίτη Αργολίδος Ιάκωβο Β’. Στον καθεδρικό Ιερό Ναό του Αγίου Πέτρου Άργους, χειροτονήθηκε Διάκονος στις 18 Αυγούστου 1991 και Πρεσβύτερος στις 13 Οκτωβρίου 1996 από τον ίδιο Μητροπολίτη. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Η κατά Αργολίδα Εκκλησία τον 19º αιώνα και η συμβολή της στην Εθνική Παλιγγενεσία – Μητροπολίτης Άρτης Καλλίνικος


 

 Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις «Επιστροφή», Λεωφόρος Αμαλίας 7 – Ναύπλιο, η ιστορική μελέτη του Αργείου, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Άρτης κ.κ. Καλλινίκου, με τίτλο: «Η κατά Αργολίδα Εκκλησία τον 19º αιώνα και η συμβολή της στην Εθνική Παλιγγενεσία». Πρόκειται για μια σημαντική έρευνα η οποία φωτίζει πολλές άγνωστες πλευρές της τοπικής εκκλησιαστικής και εθνική μας πορείας.

Η ιστορική αυτή μελέτη υποβλήθηκε ως διπλωματική εργασία  στον τομέα της Εκκλησιαστικής Ιστορίας του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Θεολογικών Σπουδών, στο Πανεπιστήμιο Νεάπολης της Πάφου.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Άρτης κ.κ. Καλλίνικος (κατά κόσμον Κωνσταντίνος Κορομπόκης) γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1967 στο Άργος. Είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής Αθηνών και της Θεολογικής Σχολής Αθηνών.

 

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Άρτης κ.κ. Καλλίνικος.

Η Ιερά Μητρόπολη Αργολίδος απετέλεσε το χώρο των εθνικών, πολιτικών και εκκλησιαστικών διεργασιών κατά τον πολυτάραχο και μεταβατικό 19ο αιώνα. Την περίοδο αυτή, εκκλησιαστικά πρόσωπα, μητροπολίτες, κληρικοί και μοναχοί πρωταγωνίστησαν τόσο στον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα του 1821, όσο και στη διαμόρφωση της νέας κρατικής και εκκλησιαστικής πραγματικότητας.

Παρά τις διοικητικές μεταβολές που προήλθαν από την μονομερή ανακήρυξη του αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Ελλάδος και τις επιπτώσεις στην διοικητική και ποιμαντική της λειτουργία, η Εκκλησία της Αργολίδος παρέμεινε θυσιαστικά ο κύριος θεσμός, που στήριξε ηθικά και πνευματικά τους πιστούς της και τα νέα θεσμικά όργανα που προέκυψαν στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος.

Υπήρχε διαρκώς, μια κίνηση από την Εκκλησία της Αργολίδας προς τον λαό, είτε υπό τον τύπο προσωπικής προσφοράς και αυτοθυσίας, είτε υπό τύπο παιδείας και ηθικής δύναμης και παρηγοριάς, είτε ακόμη υπό τύπο κηδεμονίας, συμπαραστάσεως και υλικών παροχών. Το κύριο όμως έργο της παρέμεινε η διακονία και η σωτηρία των πιστών μέσα στο μεταβαλλόμενο ιστορικό περίγυρο του 19ου αιώνα, με θεμέλιο τη λειτουργική της παράδοση και το ορθόδοξο ήθος της.

 

Η κατά Αργολίδα Εκκλησία τον 19º αιώνα και η συμβολή της στην Εθνική Παλιγγενεσία

(περισσότερα…)

Read Full Post »

«Νεοφώτιστοι» στην Πελοπόννησο την περίοδο της Επανάστασης και κατά τα μετεπαναστατικά χρόνια: θρησκευτικές, δημογραφικές και κοινωνικο – οικονομικές διαστάσεις του ζητήματος (πρόδρομη δημοσίευση)[1] – Γιώργος Β. Νικολάου[2]


 

Είναι πολύ γνωστό στην ελληνική και στη διεθνή ιστοριογραφία το φαινόμενο των εξισλαμισμών, της μετα­στροφής δηλαδή χριστιανών ή ατόμων άλλου θρησκεύματος στο ισλάμ, που παρατηρείται σε περιοχές όπου επικράτησε το ισλάμ μετά τον 7° μ. X. αι.· φαινόμενο, πολυδιάστατο, το οποίο εντάσσεται στο γενικότερο διαχρο­νικό ζήτημα των θρησκευτικών μεταστροφών[3]. Αντίθετα, δεν είναι πολύ γνωστό και δεν έχει μελετηθεί εξίσου το αντίστροφο φαινόμενο των μεταστροφών στον χριστιανισμό μουσουλμάνων, το οποίο, αν και – όπως έχει δείξει η έρευνα – δεν πήρε τόσο μεγάλη έκταση, όσο αυτό των εξισλαμισμών, παρατηρείται τόσο σε περιοχές που πέρασαν από την αραβική κυριαρχία σε μία άλλη πολιτική κατάσταση (π. χ. στην ιβηρική χερσόνησο με την Reconquista, μετά τον 12° αι.) ή στα Βαλκάνια μετά τη σταδιακή αποχώρηση των Οθωμανών Τούρκων από αυτά[4].  Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η ανακοίνωσή μας, στην οποία θα εξετάσουμε το ζήτημα των νεοφώτιστων, όπως χαρακτηρίζονται τα άτομα που βαπτίζονται και ασπάζονται την χριστιανική πίστη.

Θα εστιάσουμε στην Πελοπόννησο στα χρόνια της Επανάστασης και στα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια, γιατί εκεί αυτές οι μεταστροφές πήραν μεγαλύτερη έκταση, προκειμένου να εξετάσουμε τις συνθήκες υπό τις οποίες έγιναν, καθώς και τις θρησκευτικές, δημογραφικές, κοινωνικοοικονομικές και νομικές διαστάσεις τους.

Με την έναρξη του Αγώνα της ανεξαρτησίας οι μουσουλμάνοι της Πελοποννήσου – οι οποίοι ανέρχονταν στο 10 με 15% περίπου του συνολικού πληθυσμού της – βρέθηκαν σε δεινή θέση. Για δεύτερη φορά μετά την κατάκτηση της Πελοποννήσου από το Βενετούς, στο γύρισμα του 17ου προς τον 18 αι. ο μουσουλμανικός πληθυσμός της βρέθηκε από τη θέση του κυρίαρχου στη θέση του καταδιωκόμενου. Πολλοί άμαχοι εξοντώθηκαν, άλλοι αιχμαλω­τίστηκαν και ανταλλάχθηκαν αργότερα με Έλληνες αιχμαλώτους, άλλοι έφυγαν για τη Μ. Ασία, ύστερα από τις συνθήκες παράδοσης των κάστρων, ενώ άλλοι παρέμειναν στη χώρα και εκχριστιανίστηκαν[5].

 

Ελληνορδόδοξος ιερωμένος και μουσουλμάνος, 1819;. Η φιγούρα στα δεξιά είναι ο Μεχμέτ Αγά Σαλάμ, εκπρόσωπος του Μεγάλου Βεζίρη στην Αθήνα. Louis Dupré, «Voyage A Athènes et A Constantinople», Paris, 1825.

 

Τα ερωτήματα που θέτει στον ερευνητή αυτό το γεγονός είναι πολλά. Για παράδειγμα, ποιοι ήταν οι λόγοι που ώθησαν αυτά τα άτομα να απαρνηθούν τη μουσουλμανική τους πίστη και να αποδεχθούν τη χριστιανική. Επρόκειτο για μία ελεύθερη επιλογή ή για μία ενέργεια που έγινε κάτω από την πίεση της δεινής θέσης στην οποία βρέθηκαν οι μουσουλμάνοι μετά την έκρηξη της Επανάστασης; Υπάρχει σχέση αυτών των εκχριστιανισμών με τους εξισλαμισμούς που είχαν προηγηθεί στην Πελοπόννησο την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας; Ποιες ήταν οι διαστάσεις αυτού του φαινομένου; Θα προσπαθήσουμε στον χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας να δώσουμε απάντηση σ’ αυτά. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Γεράσιμος Παγώνης Αρχιεπίσκοπος Αργολίδος (1790-1867) – Πτυχιακή εργασία του  Γεωργίου Καραμπάτσου υποβληθείσα στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης. Θεσσαλονίκη, 2020. 


 

Γεράσιμος Παγώνης Αρχιεπίσκοπος Αργολίδος (1790-1867)

Η παρούσα εργασία εκπονήθηκε στο πλαίσιο της φοίτησής μου στο Πρόγραμμα Ιερατικών Σπουδών της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης για τη λήψη του πτυχίου και πραγματεύεται τα του βίου και της δράσης του Γερασίμου Παγώνη κληρικού – αγωνιστή, Πρωτοσυγκέλλου της Μητροπόλεως Μονεμβασίας και Καλαμάτας και της Επισκοπής Μεσσήνης και αποβιώσαντος ως Αρχιεπισκόπου Αργολίδος.

Η επιλογή του θέματός μου συνδέεται με την προσεχή επέτειο συμπλήρωσης 200 ετών από τη Μεγάλη Επανάσταση του 1821, για την οποία η συμβολή της Μεσσηνίας ήταν σημαντική. Στο πλαίσιο αυτό θεώρησα υποχρέωσή μου να αναδείξω τον τόπο καταγωγής μου μέσα από μια σπουδαία μορφή της Μεσσηνίας που αγωνίστηκε για τη μεγάλη ιδέα της απελευθέρωσης της πατρίδας κατά την Επανάσταση του 1821, για τη διαμόρφωση του νέου ελληνικού κράτους και για τη συγκρότηση της δομής της Εκκλησίας, της οποίας η δυναμική προσωπικότητα, ο βίος και το έργο δεν έχει ακόμη προβληθεί και αξιολογηθεί όσο θα έπρεπε. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Οι Άγιοι Θεόδωροι και το σπίτι του Θ. Κολοκοτρώνη στο Ναύπλιο – Μια πρόταση του Χρ. Πιτερού


 

«Ελεύθερο Βήμα»

Από την Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού.

Η Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού, δημιούργησε ένα νέο χώρο, το «Ελεύθερο Βήμα», όπου οι αναγνώστες της θα έχουν την δυνατότητα να δημοσιοποιούν σκέψεις, απόψεις, θέσεις, επιστημονικά άρθρα ή εργασίες αλλά και σχολιασμούς επίκαιρων γεγονότων.

Δημοσιεύουμε σήμερα στο «Ελεύθερο Βήμα» άρθρο του κ. Χρήστου Πιτερού,  αρχαιολόγου, μέλους του Δ.Σ. Ιδρύματος Ιωάννης Καποδίστριας, πρώην αναπληρωτή Δ/ντή της Δ. ΕΠΚΑ, πτυχιούχου Κλασσικής Φιλολογίας ΕΠΚΑ, Αρχαιολογίας και Τέχνης ΑΠΘ και Επίτιμου  Προϊστάμενου αρχαιολογικών χώρων, μνημείων και αρχαιογνωστικής έρευνας  με θέμα:

«Οι Άγιοι Θεόδωροι και το σπίτι του Θ. Κολοκοτρώνη στο Ναύπλιο»

 

Το Ναύπλιο, η πρώτη πρωτεύουσα της Ελεύθερης πατρίδας μας, κατά το τρέχον έτος 2022, εορτάζει την διακοσιοστή επέτειο της απελευθέρωσής της (30η Νοεμβρίου 1822), όταν ο Στάικος Σταϊκόπουλος μέσα στη νύχτα με τα παλληκάρια του και το Δ. Μοσχονησιώτη κατέλαβε το απόρθητο Παλαμήδι με ρεσάλτο, με αποτέλεσμα την απελευθέρωση της πόλης και την οριστική επικράτηση της Ελληνικής Επανάστασης.

Στο Ναύπλιο ο ατρόμητος πρωταγωνιστής της Ελευθερίας Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, η μοναδική, στρατηγική μεγαλοφυΐα του ’21, που αγωνίστηκε μέχρι τέλους και κατά των προσκυνημένων ως την έλευση του Κυβερνήτη, αποθεώθηκε με τον έφιππο ανδριάντα του, που στήθηκε στο χώρο που προορίζονταν για την εκτέλεση του με την καρμανιόλα στο ομώνυμο πάρκο που καλπάζει θριαμβευτικά με το άλογό του προς την Ελευθερία, ποδοπατώντας τα τούρκικα λάβαρα και με σπινθηροβόλο βλέμμα και ανυψωμένο το δεξιό χέρι, όπως ο Ρωμαίος αυτοκράτορας και φιλόσοφος Μάρκος Αυρήλιος, κάτω από το φρούριο της Ελευθερίας, το Παλαμήδι.

Η μνήμη του παραμένει ζωντανή στις ψυχές των Ελλήνων, η σωζόμενη πραγματική φυλακή του στο Παλαμήδι στον προμαχώνα του Μιλτιάδη βρίσκεται σε ερειπιώδη κατάσταση. Αλλά και η σωζόμενη μικρή εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων, που έκτισε μετά την απελευθέρωση δίπλα στο σπίτι του, στην αρχή της οδού Καλαμάτας, στην περιοχή της Γλυκειάς, αποτελούν μνημεία της ιστορικής μνήμης της πολυτάραχης ζωής του.

 

Το εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων, πριν το 1960, όταν η περιοχή ήταν ανοικοδόμητη.

 

Στην περιοχή λοιπόν του Κιουλ-Τεπέ, όπου βρισκόταν το κτήμα του, δίπλα στο σπίτι του, όπου κατοικούσε, έκτισε μία μικρή, ταπεινή εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων, διαστάσεων 10×5,50μ., η οποία σώζεται μέχρι σήμερα, δίπλα στην οδό Άργους.

 

Το κτήμα στην περιοχή Κιουλ-Τεπέ, σήμερα οδός Καλαμάτας, αριθ. 4.

 

Όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του ο Θ. Κολοκοτρώνης:

 

«Είδα την πατρίδα μου ελεύθερη, είδα εκείνο που ποθούσα και εγώ και ο πατέρας μου και όλη η γενεά μου, καθώς και όλοι οι Έλληνες. Αποφάσισα να πάω εις ένα περιβόλι, όπου είχα έξω από το Ανάπλι. Επήγα, εκάθισα και επερνούσα τον καιρό μου καλλιεργώντας, και ευχαριστιόμουν να βλέπω να προοδεύουν τα μικρά δένδρα όπου εφύτευσα. Εκεί ήλθαν τη νύχτα της 7ης Σεπτεμβρίου (1833) και με πήρε ο Κλεώπας μοίραρχος με σαράντα χωροφύλακες και με επήγε στο Ιτς Καλέ και με παρέδωσε στο φρούραρχο και μ’ έβαλαν έξι μήνες μυστική φυλακή χωρίς να δω άνθρωπο». 

(περισσότερα…)

Read Full Post »

Η διήγηση της βάπτισης Του Ιησού και η πρόσληψη της από τη λατρεία της Εκκλησίας – Μόσχος Γκουτζιούδης, Επίκ. Καθηγητής Τμήματος Θεολογίας Α.Π.Θ.


 

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η διήγηση της βάπτισης του Ιησού άσκησε μεγάλη επίδραση στη λατρεία της Εκκλησίας. Στην παρούσα μελέτη θ’ αναφερθούμε αρχικά στις διαφορές μεταξύ των διαφορετικών εκδοχών της διήγησης στα ευαγγέλια, τις πηγές της προέλευσής της, τη συνάφεια εντός των ευαγγελίων και αμέσως μετά θα περάσουμε στα στοιχεία εκείνα που αφενός αξιοποιήθηκαν από τη λατρεία της Εκκλησίας και αφετέρου θα σημειώσουμε τα νέα δεδομένα που, αν και δεν υπάρχουν στο ευαγγελικό κείμενο, ενσωματώθηκαν στις λατρευτικές πρακτικές στη διάρκεια της εξέλιξής τους. Δεν θα δούμε αναλυτικά τα λειτουργικά κείμενα της Εκκλησίας που μας πληροφορούν για το βάπτισμα των πιστών στην αρχαία Εκκλησία (Διδαχή, Αποστολική Παράδοση, Αποστολικές Διαταγές, κλπ.) αλλά θα ανιχνεύσουμε την πρόσληψη στοιχείων από τη διήγηση της βάπτισης του Ιησού στον Ιορδάνη με έναν διαφορετικό τρόπο.

 

Οι διαφορετικές εκδοχές

 

Το περιστατικό της βάπτισης του Ιησού σε όλες τις εκδοχές του (Μτ. 3:13-17//Μκ. 1:9-11//Λκ. 3:21-22//Ιω. 1:29-34) έχει προσαρμοστεί στις χριστολογικές ιδέες του κάθε ευαγγελιστή. Στο κατά Μάρκον ο Ιησούς εισάγεται για πρώτη φορά στο προσκήνιο στο 1:9 καθώς έρχεται να βαπτιστεί από τον Ιωάννη στον ποταμό Ιορδάνη. Η διήγηση είναι σύντομη και απλή χωρίς λεπτομέρειες. Είναι πράγματι παράξενο πως ένα τόσο σημαντικό γεγονός περιορίζεται μόνο σε τρεις στίχους στο κατά Μάρκον. Ο Ιησούς εδώ παρουσιάζεται χωρίς κάποιον χριστολογικό τίτλο με τον τόπο καταγωγής του μόνο να δηλώνεται στο κείμενο (ἀπὸ Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας).

Λίγο παρακάτω όμως, στο 1:11 ο Ιησούς φανερώνεται με θαυματουργικό τρόπο ως Υιός του Θεού. Τώρα λοιπόν οι αναγνώστες του ευαγγελίου πληροφορούνται ποιος πραγματικά είναι αυτός για τον οποίο ο Μάρκος θα αφηγηθεί διάφορα περιστατικά στη συνέχεια. Στο κατά Μάρκον η βάπτιση του Ιησού περιγράφεται ως μια προσωπική εμπειρία του ίδιου, ένα περιστατικό μιας ιδιωτικής στιγμής χωρίς να γίνεται λόγος για παρουσία άλλων προσώπων εκτός από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.

Ακόμη, στην εκδοχή του Μάρκου ο Ιησούς είναι ο μόνος που υπάρχει για να δει το άνοιγμα του ουρανού και την κάθοδο του πνεύματος σε αυτόν. Συνεπώς είναι επίσης και ο μόνος που ακούει την φωνή από τον ουρανό. Στα υπόλοιπα ευαγγέλια η σκηνή έχει δημόσιο χαρακτήρα.

Ίσως αυτή η αλλαγή να οφείλεται σε απολογητικούς λόγους που ήθελαν να τονίσουν την αλήθεια των τριών υπερφυσικών γεγονότων[1] που έλαβαν χώρα κατά τη βάπτιση του Ιησού.

Νομίζουμε πως η ιδιωτική ατμόσφαιρα της μάρκειας εκδοχής έχει σχέση με το μεσσιανικό μυστικό που ο ευαγγελιστής διατηρεί ως ιδιαίτερο θεολογικό χαρακτηριστικό στο ευαγγέλιό του. Συνεπώς η ιδιωτική ατμόσφαιρα της βάπτισης του Ιησού να αποτελεί δική του επεξεργασία. Οι ερευνητές σημειώνουν συχνά ότι η ιδέα του Ιησού από τη Ναζαρέτ ως Υιού του Θεού δεσπόζει στο ευαγγέλιο του Μάρκου, δικαιολογεί την εξουσία που ο ίδιος έχει σε διάφορα σημεία του ευαγγελίου και κορυφώνεται στην ομολογία του εκατόνταρχου τη στιγμή του θανάτου του Ιησού στο σταυρό (Μκ. 15:39).

Στους άλλους δύο συνοπτικούς οι αναγνώστες έχουν πληροφορηθεί τη γέννηση του Ιησού και δεν ακούν γι’ αυτόν, αλλά ούτε για θεϊκή παρέμβαση που συνδέεται με τη ζωή του πρώτη φορά.

 

Αγιογραφία με την Βάπτιση του Κυρίου, κατασκευασμένη στο Άγιον Όρος πάνω σε ξύλο.

 

Ο Ματθαίος πριν το περιστατικό της βάπτισης διασώζει μόνο αυτός έναν διάλογο μεταξύ του Ιησού και του Ιωάννη του Βαπτιστή σύμφωνα με τον οποίο ο δεύτερος αρνείται να βαπτίσει τον πρώτο λόγω κατωτερότητας τους ίδιου (3:14-15).[2] Προφανώς ο Ματθαίος θέλει να δικαιολογήσει γιατί ο Ιησούς ως ανώτερος δέχτηκε το βάπτισμα του Ιωάννη και έτσι φανερώνει την εύλογη απορία που εκφραζόταν στην κοινότητά του. Ο λόγος είναι για να εκπληρωθεί το σχέδιο του Θεού (Μτ. 3:15). Μετά από αυτή τη διαβεβαίωση ο Ιωάννης δέχεται να βαπτίσει τον Ιησού. Εξάλλου συχνά στο κατά Ματθαίον, όπου ο Ιησούς παρουσιάζεται ως Υιός του Θεού, εκτελεί το θέλημα του Πατέρα. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του Ιησού Χριστού


 

Για το θέμα «Παιδικά και Εφηβικά χρόνια του Ιησού Χριστού» έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. Η βασική πηγή πληροφόρησης αποτελούν τα Ευαγγέλια των Αγίων Ευαγγελιστών Ματθαίου, Λουκά, Μάρκου και Ιωάννη, χωρίς ωστόσο να αποκλείονται άλλες πληροφορίες επί του θέματος που μας παρέχουν κάποια από τα λεγόμενα Απόκρυφα Ευαγγέλια.

Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι τα Ευαγγέλια δε διασώζουν πληροφορίες για τη ζωή του Ιησού Χριστού από τη Γέννησή του μέχρι και την ηλικία των 30 χρόνων, όπου και άρχισε τη δημόσια δράση του. Μονάχα τρία είναι τα γεγονότα εκείνα τα οποία διασώζονται δηλαδή όταν ήταν 8 ημερών (περιτομή και ονοματοδοσία), 40 ημερών (καθαρισμός) και 12 χρονών. Η εξήγηση στο «κενό» αυτό απλή και εύκολη. Το Ευαγγέλιο δεν έχει βιογραφικό χαρακτήρα, αλλά σωτηριολογικό. Οι Ευαγγελιστές δηλαδή δεν γράφουν τυχόν βιογραφίες του Ιησού, αλλά μονάχα ότι έχει σχέση με τη σωτηρία των ανθρώπων.

 

Γενικά στοιχεία

                                         

Ο Ιησούς Χριστός ανήκε σε μια πολυμελή οικογένεια και η ζωή του δεν πρέπει να διέφερε από τις συνηθισμένες ιουδαϊκές οικογένειες. Μητρική του γλώσσα ήταν τα Αραμαϊκά, μια διάλεκτος της Συριακής. Γνώριζε την αρχαία Εβραϊκή γλώσσα της Παλαιάς Διαθήκης αφού ήξερε να την μελετά, γνώριζε επίσης αρκετά καλά την ελληνιστική κοινή (διεθνής γλώσσα της τότε εποχής) και ίσως να είχε λίγες γνώσεις της ρωμαϊκής γλώσσας. Δεν σπούδασε σε ειδικές θεολογικές σχολές, αλλά γνώριζε καλά τις απόψεις των νομοδιδασκάλων. Έζησε μόνιμα στη Ναζαρέτ. Από εκεί επισκέφθηκε λόγω του επαγγέλματός του (ξυλουργός) πολλές πόλεις της πατρίδας του, καθώς και τα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσει στο Ναό. Από τις μετακινήσεις του αυτές και την επικοινωνία του με αρκετό κόσμο γνώριζε καλά την καθημερινή ζωή και τη φύση.

 

Η περιτομή και ονοματοδοσία του Ιησού

(8 ημέρες μετά την Γέννηση του Κυρίου)

 

Η περιτομή και η ονοματοδοσία ήταν μία από τις τελετές με τις οποίες οι Ισραηλίτες έδειχναν την πίστη τους στο Θεό της διαθήκης. Η περιτομή είχε έναν καθαρά θρησκευτικό χαρακτήρα. Θεσπίστηκε επί Αβραάμ ως συμβολική πράξη σε σχέση με τη σύναψη διαθήκης ανάμεσα στον Θεό και τον Αβραάμ (βλέπε βιβλίο Γενέσεως 17, 9–14 και 23–27). Με την περιτομή το παιδί ανήκε πλέον στο Θεό της Διαθήκης και γινόταν μέλος του λαού του Θεού. Μεταγενέστερα, η περιτομή συνδέθηκε άμεσα και με την ταυτόχρονη ονοματοδοσία. Κατά τον Απόστολο Παύλο (προς Ρωμαίους 2,28) η περιτομή συμβολίζει γενικότερα την πνευματική αναγέννηση. Ως τελετή γινόταν εντός του κτιρίου της συναγωγής, το πρωί, παρουσία δέκα τουλάχιστον προσώπων. Έτσι και η περιτομή του βρέφους Ιησού έγινε στη Συναγωγή της Βηθλεέμ.

 

Η κατά σάρκα περιτομή του Κυρίου. Μηνολόγιον Βασιλείου Β΄. Vaticanus graecus, 1613, 11ος αι. Φ. 287.

 

Ο ευαγγελιστής Λουκάς (κεφ. β΄, 21) αναφέρει τα εξής: Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι ὀκτὼ τοῦ περιτεμεῖν τὸ παιδίον, καὶ ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦς, τὸ κληθὲν ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου πρὸ τοῦ συλληφθῆναι αὐτὸν ἐν τῇ κοιλίᾳ. Απόδοση στη νεοελληνική: Καὶ ὄταν συμπληρώθησαν αἱ ὀκτὼ ἡμέραι διὰ νὰ κάμουν τὴν περιτομὴν τοῦ παιδιοῦ, τοῦ ἐδόθηκε τὸ ὄνομά του Ἰησοῦς, ὄπως ὠνομάσθηκε ἀπὸ τὸν ἄγγελον πρὶν συλληφθῇ εἰς τὴν κοιλιά. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Παναγία – Η ζωή της πρώτης Αγίας


 

Στο χώρο του σύμπαντος το φαινόμενο της έκλειψης του ηλίου είναι κάτι που συχνά συμβαίνει. Στο χώρο της χριστιανικής πίστης όμως, υπάρχει ένας ήλιος που δεν γνωρίζει έκλειψη εις τον αιώνα. Είναι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Χριστός! Μαζί Του λάμπει στους αιώνες και ο ήλιος της Παναγίας μητέρας Του. Και δεν μπορεί να μην είναι ήλιος, η Παναγία μητέρα του Θεού, «ή μετά Θεόν Θεός», κατά τον άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο, καθώς είναι εκείνη που δέχθηκε μέσα της, εκύησε, εγέννησε, γαλακτοτρόφησε και ανέθρεψε το νοητό Ήλιο της Δικαιοσύνης.

Η Θεοτόκος είναι ήλιος αγνείας, παρθενίας, υπακοής, υπομονής, σιωπής, αγάπης, πίστης, σεμνότητας, καθαρότητας, διακριτικότητας, σωματικής και ψυχικής ωραιότητας. Ήλιος καλοκαιρινός, δεκαπενταυγουστιάτικος, που λαμπρύνει το στερέωμα του ουρανού και αποτελεί καύχημα και κόσμημα των χριστιανών.

 

Ας δούμε σύντομα τη μοναδική ζωή αυτής της μοναδικής γυναίκας

 

Εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστί». Παραδοσιακή αγιογράφηση με τη τεχνική της αυγοτέμπερας. Εργαστήριο Αγιογραφίας Ευαγγελίας Μίσκου.

Κατά το λεγόμενο, «πρωτευαγγέλιο» του Ιακώβου του αδελφοθέου, ο ιερέας Ματθάν (23ος απόγονος του Δαβίδ, κατά τον γενεαλογικό πίνακα του Ευαγγελιστή Ματθαίου), παντρεύτηκε τη Μαρία και μαζί απέκτησαν τον Ιακώβ, τον πατέρα του Ιωσήφ, του μνήστορος της Παναγίας, και τρεις κόρες: τη Μαρία, η οποία γέννησε τη Σαλώμη τη μαία, τη Σοβή, η οποία γέννησε την Ελισάβετ, τη μητέρα του Ιωάννη του Προδρόμου και την Άννα, η οποία γέννησε τη Μαρία, τη μητέρα του Χριστού.

Η Άννα (η μνήμη της τιμάται στις 25 Ιουλίου), παντρεύτηκε σε ηλικία 20 ετών, τον τριαντάχρονο τότε Ιωακείμ (η μνήμη του τιμάται στις 9 Σεπτεμβρίου μαζί με την σύζυγό του Άννα), ο οποίος καταγόταν απ’ τη γενιά του Δαβίδ, όπως κι εκείνη. Όμως πέρασαν 40 χρόνια έγγαμου βίου και ο Ιωακείμ και η Άννα δεν είχαν αποκτήσει παιδί. Η ατεκνία στην εποχή τους ήταν μεγάλη ντροπή. Αλλά αυτή τη ντροπή την έφερναν πάνω τους και οι δύο τους αγόγγυστα κι αδιαμαρτύρητα απέναντι στο Θεό. Υπέμεναν το θέλημά Του, Τον θερμοπαρακαλούσαν, πίστευαν με απλοϊκή και πηγαία πίστη στην παντοδυναμία Του και περίμεναν…

Απέναντι στη τόση πίστη, υπομονή και προσευχή ο Θεός απάντησε με πολλαπλά μεγάλα θαύματα. Στέλνει τον άγγελό Του και λύει την ατεκνία της Άννας (9 Δεκεμβρίου). Και η γριά και στείρα Άννα, ως άλλη Σάρα, θα μείνει έγκυος και στα 60 της χρόνια θα γεννήσει και θ’ αποκτήσει (8 Σεπτεμβρίου, ημέρα Δευτέρα του έτους 15 π.Χ.) κόρη. Και τι κόρη (!) τη Μαρία, τη μετέπειτα Παναγία Δέσποινα.

Της έδωσαν τ’ όνομα της γιαγιάς της, όμως το καθένα από τα πέντε γράμματα του ονόματός της παραπέμπει και σε ένα γυναικείο πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης το οποίο διακρίθηκε για μια τουλάχιστον αρετή:

η Μ-αριάμ, για την αγνότητά της,

η Α-βιγαία (= πηγή χαράς), για την ταπείνωση και τη σωφροσύνη της,

η Ρ-αχήλ (= αμνάδα), για την ομορφιά της,

η Ι-ουδήθ, για την ανδρειοφροσύνη και την πίστη της,

η Α-ννα (= Θεία Χάρη), για την υπομονή της.

Έτσι το όνομα Μαρία περιγράφει και τα χαρίσματα της Παναγίας. (περισσότερα…)

Read Full Post »

Older Posts »